94. Voici les clés (1976) - Gérard Lenorman

Gérard Lenorman (echte naam Géard Aumard, Bénouville (Calvados), 9 februari 1945) is een Frans zanger en tekstschrijver. Lenorman werd in de Normandische plaats Bénouville geboren als zoon van een onbekende Duitse soldaat en Franse moeder. Als kind wilde hij al zanger worden, op twaalfjarige leeftijd schreef hij het nummer Le Vagabond. Zijn eerste album kwam uit in 1968. Gedurende de jaren '70 en het begin van de jaren '80 was hij erg succesvol in Frankrijk en de Francophonie. Toen hij op 36-jarige leeftijd ontdekte dat zijn vader een onbekende Duitse soldaat was, schreef hij het nummer Warum mein Vater

In 1970 breekt hij vervolgens door, als gevolg van een kleine toevalligheid. In Parijs gaat dan de musical Hair draaien, en men vraagt Lenorman op het laatste moment of hij Julien Clerc kan vervangen. Hij grijpt de kans na enige aarzeling met beide handen aan. Het betekent groot succes voor Lenorman, en de platenmaatschappijen staan te springen om zijn muziek. Hit na hit stapelt zich op, Il, Les matins d’hiver, Les jours heureux, Quelque chose et moi, Michèle, en vooral La balade des gens heureux.

Zijn album Nostalgies, uitgebracht in 1978, leverde hem een gouden plaat op. De media die hem zien als een eeuwig openhartige jonge artiest doopte hem tot "de kleine prins" van het chanson. Verschillende van zijn nummers zijn opgenomen in het Engels, Duits, Spaans en Italiaans.  

Rond 1985 besluit hij een tijdje terug te treden uit de publiciteit.-de-rust helpt zijn huwelijk niet veel verder, want in 1989 scheidt hij uiteindelijk van zijn vrouw. Namens Frankrijk nam hij in 1988 deel aan het Eurovisiesongfestival met het nummer Chanteur de Charme, waarmee hij op de 10e plaats eindigde. Een album dat hij rond die tijd uitbrengt, Heureux qui communique, levert hem ook niet de gewenste resultaten op.

Pas in de loop van de jaren ’90 klimt hij weer langzaam op uit de vergetelheid. Met tournees en studio-opnames komt het succes weer wat terug, maar niet meer zo groot als in de jaren ’70. Hij geeft er dan ook niet alles meer voor, en trekt zich vaak terug op zijn boerderijtje in Noord-Frankrijk. Hij schreef ook een boek, Je suis né à vingt ans. Hij blijft tot op late leeftijd actief. In oktober 2020 zong hij een duet met Gilles Dreu en in 2021 werd een clip geproduceerd waarin de twee artiesten samenkomen. 

(bron: fr.wikipedia.org/wiki/G%C3%A9rard_Lenorman / top40.nl/top40-artiesten/gerard-lenorman) 

Voici les clés uitgebracht als single in 1976 is een nummer van zijn album Drôles de chansons (grappige liedjes). Het werd een flinke Franstalige hit voor Gerard Lenorman in 1976-1977. Het nummer haalde in Nederland een tweede plaats, in België een derde plaats. Maar daar bleef het dan ook bij. Voor de jaren die zouden volgen zou er alleen nog voor de single Si j’étais président een eervolle vermelding in zitten, méér niet.

Gérard heeft dit lied geschreven aan zijn vrouw van wie hij ondertussen is gescheiden. Het lied gaat er over dat hij haar vergeeft en hij haar nog altijd verwelkomt, maar hij zegt er wel uitdrukkelijk bij dat ze hun zoon Nicolas, niet mag vergeten. Voici les clés (= hierzo de sleutels), hij geeft haar de sleutels van haar geluk (=figuurlijk) en zegt er bij dat ze die niet mag kwijtraken en dat hij haar zal bijstaan onderweg naar haar geluk.

Het nummer begint met een welhaast klassiek intro, een eerste couplet met als begeleiding vrijwel alleen baslijn, maar gaandeweg het nummer komen er steeds meer instrumenten bij.

Voici les clés is een cover van een Italiaans liedje 'Nel cuore, nei sensi' geschreven door onder meer Toto Cotugno en uitgevoerd door de groep Albatros, maar het werd vertaald in Frans en gecrediteerd aan Pierre Delanoë, Vito Pallavicini en Toto Cutugno.