85. L’été indien (1975) - Joe Dassin

Joseph Ira "Joe" Dassin (New York, 5 november 1938 - Tahiti, 20 augustus 1980) was een Frans-Amerikaanse zanger en componist. Dassin werd geboren in New York als zoon van Jules Dassin, een joodse filmregisseur, en Béatrice Launer, een succesvolle violiste. Hij groeide op in New York en Los Angeles. Jules Dassin werd vanwege zijn banden met de communistische partij op een zwarte lijst geplaatst. Hierdoor werd hem het werken in de Verenigde Staten onmogelijk gemaakt. Dit was voor Jules Dassin de reden om in 1950 met zijn gezin naar Europa (Engeland, Frankrijk en Zwitserland) te verhuizen.

Na het afsluiten van zijn studie aan het Institut Le Rosey in Zwitserland keerde Joe Dassin in 1957 terug naar de Verenigde Staten om aan de University of Michigan culturele antropologie te studeren. Joe was niet alleen heel intelligent en veelzijdig, maar net als zijn moeder, ook heel muzikaal. Hij speelde diverse instrumenten, zoals piano, gitaar en banjo, en was een groot bewonderaar van Georges Brassens. Om tijdens zijn studie wat extra geld te verdienen zong hij op zaterdagavonden in cafés met een Franse studievriend, Alain Giraud, de latere wetenschapper en schrijver.

Na het behalen van zijn masterdiploma in juni 1963 verhuisde Dassin weer terug naar Frankrijk om als technicus voor zijn ondertussen zeer beroemde en succesvolle vader te gaan werken. Ook speelde hij als acteur in diverse films. Na grote successen zoals Les Dalton, Marie-Jeanne ("Ode to Billie Joe", oorspronkelijk geschreven en gezongen door Bobbie Gentry), Siffler sur la colline, Les Champs Élysées, L’Amérique en Ça va pas changer le monde zouden er nog vele volgen. In de jaren 1964-69 werkte Joe Dassin vooral samen met de tekstschrijvers Jean-Michel Rivat en Frank Thomas. Joe Dassin bracht gedurende zijn carrière meer dan 250 liedjes uit in het Frans, Engels, Duits, Spaans, Grieks en Russisch, talen die hij vloeiend sprak. Zijn belangrijkste succes werd echter L'Été indien, de grootste zomerhit ooit, die in mei 1975 werd uitgebracht en alle verkooprecords van CBS zou overtreffen.  

Tijdens zijn optreden op 12 juli 1980 in het Port Canto in Cannes kreeg Joe een hartinfarct. Hij werd naar het Amerikaanse ziekenhuis in Neuilly gebracht waar hij twaalf dagen op de intensivecareafdeling werd verpleegd. Om te herstellen reisde hij met zijn twee zoontjes Jonathan en Julien, zijn moeder Bea en enkele vrienden op 16 augustus naar Tahiti. Daar kreeg hij op 20 augustus 1980 tijdens een lunch met zijn familie en vrienden het laatste en fatale hartinfarct. Joe Dassin werd begraven op het Hollywood Forever Cemetery in Hollywood.

Joe Dassin heeft circa 250 nummers opgenomen in het Frans, Spaans, Duits, Engels, Italiaans, Grieks en Japans. De teksten schreef hij vaak zelf in samenwerking met diverse tekstschrijvers, onder wie Jean-Michel Rivat, Frank Thomas, Claude Lemesle en Pierre Delanoë. 

(bron: nl.wikipedia.org/wiki/Joe_Dassin)  

L’été indien is dé zomerhit van het jaar 1975. Het werd zijn grootste zomerhit ooit en zou alle verkooprecords van CBS overtreffen. Op 6 juni 1975 lag de plaat in de platenwinkels. Een maand later waren er al 318.627 exemplaren van verkocht. Op 18 juli stond L’Été indien nummer 1 op de CIDD, de Franse nationale hitparade. De plaat werd vervolgens in 25 landen uitgebracht. Het succes wat daarop volgt putte Joe Dassin letterlijk uit. Op 41-jarige leeftijd sterft de Frans-Amerikaanse zanger aan een hartinfarct.

In oktober/november steekt in het noorden van Amerika vaak een zomers weertje op. Fransen noemen het fenomeen sinds mensenheugenis l'été de la Saint-Denis of l'été de la Saint-Martin, afhankelijk van welke ijsheilige je verkiest. Dat verandert in 1975, wanneer dankzij Joe Dassin de Franse vertaling van 'Indian Summer', het Franse woordenboek bestormt.

In de parlando-inleiding van L'été indien debiteert hij ernstig de volgende zinnen:
"Weet je, nooit ben ik zo gelukkig geweest als die ochtend toen. Wij wandelden op een strand zoals dit hier."

Deze gesproken liefdesverklaring krijgt vleugels dankzij een handvol sirenen die op de achtergrond baababa zingen. Het refrein wordt aangekondigd door pathetisch op elkaar gestapelde overdrijvingen: "Een jaar geleden, een eeuw geleden, een eeuwigheid geleden." Ja, de verloren liefde lijkt lang geleden, maar zingend komt Dassin dichter bij zijn verloren liefde. Op het eind van het lied heeft hij de tijd bezworen: "Een eeuwigheid geleden, een eeuw geleden, een jaar geleden".

Opnieuw is L'Été indien een cover: het origineel is Africa van het vergeten Albatros. Ja, Dassin covert dat het een lieve lust is. Op een dag waagt Dassin zich aan de ultieme Pierre Kartnersong Het kleine café aan de haven (Les café des trois colombes.)

In Joe Dassin, "inconnu et fascinant" (2010, pp. 207-211) beschrijft Jacques Plait hoe L’Été indien tot stand kwam. Jacques Plait maakte deel uit van het artistieke comité van CBS Frankrijk en op woensdag 7 mei 1975 was hij bij een vergadering die niet erg interessant was. Tijdens de vorige vergadering waar hij niet bij was geweest, had het comité geluisterd naar een Italiaans liedje Africa maar er was nog geen besluit genomen om er iets mee te doen. De directeur van CBS wilde het lied opnieuw horen. De plaat werd op de draaitafel gelegd, Jacques Plait hoorde de muziek en sprong op. "Dit liedje wil ik voor Joe", riep hij uit, greep de plaat en rende de kamer uit.

In de hal van CBS belde hij Joe Dassin om te zeggen dat hij naar hem toe kwam. Dertig minuten later was hij in Feucherolles, ze luisterden samen naar de plaat en Joe zei: "Je hebt gelijk, het is een fantastisch lied! … Maar het zit slecht in elkaar, we moeten het uit elkaar halen en weer opnieuw aan elkaar breien." En zo gingen ze onmiddellijk aan het werk. Allereerst belden ze Johnny Arthey in Londen om het arrangement te schrijven. Joe’s vrouw Maryse vloog de volgende ochtend naar Londen om het pakketje af te leveren. Ondertussen riep Joe Dassin zijn vaste tekstschrijvers Pierre Delanoë en Claude Lemesle op om samen met hen de tekst te schrijven. Twee dagen later was de tekst af.

De zaterdag daarop begonnen de opnames voor het arrangement in Londen. Alles verliep goed, maar het trompetgedeelte was mislukt. Jacques Plait riep de hulp in van zijn goede vriend Pierre Dutour, een begaafde trompettist, en liet hem de band horen. Joe Dassin en Jacques Plait legden aan Pierre Dutour uit wat ze wilden. Pierre Dutour begreep het precies en ging aan het werk.

Daarna werd de gesproken tekst aan het begin van het lied opgenomen: "Tu sais, je n'ai jamais été aussi heureux que ce matin-là/Nous marchions sur une plage un peu comme celle-ci/C'était l'automne, un automne où il faisait beau ..." (Weet je, ik ben nooit meer zo gelukkig geweest als die ochtend/We liepen over ongeveer net zo'n strand als dit hier/Het was herfst, een herfst met mooi weer ... ). Op 26 mei 1975 vond de mix plaats, en op 27 mei was de plaat af.

Tekst: L’été Indien