65. Une belle histoire (1972) - Michel Fugain

Michel Fugain (Grenoble, Isère, 12 mei 1942) is een Frans zanger en componist. Fugain werd geboren als zoon van de medicus en verzetsstrijder Pierre Fugain. Hij brak zijn studie medicijnen af en werd assistent van de filmregisseur Yves Robert. Fugain raakte bevriend met Michel Sardou en schreef vervolgens nummers voor Disques Barclay, die door onder andere Dalida werden uitgevoerd.

Toen Michel Fugain eind jaren zestig zijn debuut maakte, behoorde hij tot een nieuwe generatie van sociaal en politiek geëngageerde Franse chansonniers. Fugain wist de idealen van de Franse jeugd te vertalen in hoopvolle liedjes die uitzicht boden op betere tijden. Gedreven door een ongekend enthousiasme bracht hij samen met zijn Big Bazar een soort van totaaltheater, waarmee zij zowel in binnen- als buitenland enorm veel succes hadden.

In 1969 bracht hij zijn eerste album uit, genaamd Je n'aurai pas le temps. Het titelnummer werd als "if I only had time" gecoverd door John Rowles, die daar een grote hit mee had. Fugain was in 1972 oprichter van de formatie Michel Fugain et le Big Bazar, die verder bestond uit elf musici, vijftien zangers en dansers. In datzelfde jaar bracht deze formatie het bekende nummer Une belle histoire uit, dat in 1973 werd gecoverd door Ann Christy (Een mooi verhaal), in 1975 door Gerard Cox (Een mooi verhaal) en later door Paul de Leeuw en Alderliefste (Une belle histoire / Een mooi verhaal) alsook door Noordkaap (Een mooi verhaal).  

Une belle histoire (ook wel Un beau roman) is afkomstig van hun eerste gezamenlijke titelloze studioalbum. Het plaatje is geschreven door Michel Fugain op tekst van Pierre Delanoë en met begeleiding van een orkest van muziekproducent Jean Bouchety. Het staat (bijna) elk jaar genoteerd in de Radio 2 Top 2000. Dat is eigenaardig aangezien het liedje in Nederland en België nooit een grote hit is geweest. Une belle histoire werd in de jaren 70 gedraaid in een tijd dat Hilversum 3 (de voorloper van 3FM) speciale aandacht besteedde aan Franstalige liederen, min of meer onder druk van het radioprogramma Muziekmozaïek van Willem Duys.

De seventies zijn ingezet met veel kleur, peace en love. Vrouwen gooien hun bh’s in de prullenmand, jongeren prediken de vrije liefde en hippies experimenteren met cannabis. In dit klimaat van collectieve vrijheid timmert de dertigjarige Michel Fugain verder aan zijn carrière. Zijn wens: een nummer maken dat een perfecte match vormt met de tijdsgeest.

Fugain fantaseert een verhaal dat zich afspeelt op de Route 66. Een jongen en een meisje vinden er elkaar en hebben er de tijd van hun leven alvorens opnieuw afscheid te nemen. Het verhaal doet denken aan de lovestory van Me And Bobby McGee die onder andere werd gezongen door Janis Joplin en zo uit de film Easy Rider kan zijn geplukt.

Wanneer Fugain zijn lied laat horen aan Pierre Delanoë, met wie al veel heeft samengewerkt, is deze weinig onder de indruk. De Route 66 kent niemand in Frankrijk, de A6 daarentegen… Waarom een liedje situeren zo ver hier vandaan als het ook herkenbaar dichtbij kan? Fugain moet zijn vriend wel gelijk geven, zolang de sfeer van vrijheid en zorgeloosheid het nummer maar blijft beheersen. En zo ontstaat een chanson waarin een jongen uit het Noorden en een meisje uit het Zuiden elkaar kruisen ergens halverwege Frankrijk. Ze maken kort kennis, duiken dan een korenveld in, bedrijven de liefde en nemen opnieuw afscheid.

Over de eerste zinnen van het refrein wordt ook nog gediscussieerd. Zo vindt Fugain dat C’est une romance d’aujourd’hui te fel doet denken aan C’est la romance de Paris van Charles Trenet. Hij wil niet dat zijn chanson een zeemzoet karakter krijgt. Delanoë houdt echter koppig vol dat het refrein zo moet blijven.

Groot is zijn ontgoocheling wanneer hij de tekst van Delanoë onder ogen krijgt. Al bij het eerste vers wendt hij het hoofd af: 'C'est un beau roman, c'est un belle histoire, c'est une romance d'ajourd hui'. Voor Fugain doet het woord romance vooroologs aan. Het geheel klinkt zo oudbollig dat hij er misselijk van wordt. Bovendien heeft de schrijver Rout 66 overboord gegooid. Kan het provincialistischer ?

De held uit het lied keert huiswaarts naar de mist van het noorden, het meisje reist naat het zuiden van Frankrijk. Delanoë haalt zijn schouders op, hij is het gewoon af te rekenen met de grillen van zijn chansonniers. Ook dit varkentje zal hij wel wassen. Hij zegt gewoon: 'Neen, het is goed zoals het is'. Zonder een spier te vertrekken stuurt hij Fugain de studio in.

Fugain trekt naar Londen om de muziek bij zijn nummer op te nemen. Samen met Jean Bouchéty kiest hij voor een mix van een akoestische folkgitaar met een Brits klinkend orgel. Het nummer krijgt er zo een modern popsausje bovenop. Terug in Parijs moet er snel worden verder gewerkt aan de tekst die later wordt ingezongen door Fugain en zijn vijftienkoppig koor Le Big Bazar.

Het vervolg is bekend: de blazers, het orgeltje en het vijftienkoppige koor maken het door Fugain gehate 'C'esu un beau romance, c'est un belle histoire' zowat de bekendste openingzin uit de geschiedenis van het Franse chanson, gecoverd in alle denkbare talen, ook in het Nederlands.

Na de opnames vertekt Fugain voor een zeilvakantie naar Italië. Bij zijn thuiskomst klinkt het liedje non-stop op alle radio's. Ook al moet het concurrentie dulden van andere chansons, een ding wordt duidelijk: Une belle histoire is de zomerhit van 1972

Het nummer evoceert een vurige vakantieliefde in een idyllische zuiderse context. Helemaal klopt dat niet, want in werkelijkheid ontmoeten de twee elkaar op een betonnen snelweg ergens ter hoogte van Valence. Waarom Valence ? Waarom op de snelweg ? Delanoë laat de woorden 'vacances', 'chance' en 'providence' op elkaar rijmen.

Het nummer wordt uitgezonden door alle radiostations en op alle uren van de dag. Iedereen zingt luidkeels mee! Er worden één miljoen singletjes verkocht in drie maanden tijd. Tot op vandaag is Une Belle Histoire één van de meest gedraaide en meest geliefde Franse chansons allertijden. Op Youtube zijn honderden covers en vertalingen te vinden van deze ode aan de vrede, de liefde en de vrijheid.

Het koor "Le Big Bazar" werd in de eerste plaats bij elkaar gezocht om Une Belle Histoire mee vorm te geven. Michel Fugain wilde geen standaardkoor, maar wel een koor dat een weerspiegeling was van de tijd, net zoals zijn liedje. En zo toverde hij een kleurrijke bende van vijftien zingende zielen op het podium. En het bleef niet bij één zomer. Le Big Bazar zou uiteindelijk vijf jaar meegaan. In die vijf jaar liet Fugain zijn koor niet enkel op het podium staan, maar zelfs meespelen op televisie en in films.

 Tekst: Une belle histoire