57. Les Champs-Élysées (1969) - Joe Dassin

Joseph Ira "Joe" Dassin (New York, 5 november 1938 - Tahiti, 20 augustus 1980) was een Frans-Amerikaanse zanger en componist. Dassin werd geboren in New York als zoon van Jules Dassin, een joodse filmregisseur, en Béatrice Launer, een succesvolle violiste. Hij groeide op in New York en Los Angeles. Jules Dassin werd vanwege zijn banden met de communistische partij op een zwarte lijst geplaatst. Hierdoor werd hem het werken in de Verenigde Staten onmogelijk gemaakt. Dit was voor Jules Dassin de reden om in 1950 met zijn gezin naar Europa (Engeland, Frankrijk en Zwitserland) te verhuizen.

Na het afsluiten van zijn studie aan het Institut Le Rosey in Zwitserland keerde Joe Dassin in 1957 terug naar de Verenigde Staten om aan de University of Michigan culturele antropologie te studeren. Joe was niet alleen heel intelligent en veelzijdig, maar net als zijn moeder, ook heel muzikaal. Hij speelde diverse instrumenten, zoals piano, gitaar en banjo, en was een groot bewonderaar van Georges Brassens. Om tijdens zijn studie wat extra geld te verdienen zong hij op zaterdagavonden in cafés met een Franse studievriend, Alain Giraud, de latere wetenschapper en schrijver.

Na het behalen van zijn masterdiploma in juni 1963 verhuisde Dassin weer terug naar Frankrijk om als technicus voor zijn ondertussen zeer beroemde en succesvolle vader te gaan werken. Ook speelde hij als acteur in diverse films. Na grote successen zoals Les Dalton, Marie-Jeanne ("Ode to Billie Joe", oorspronkelijk geschreven en gezongen door Bobbie Gentry), Siffler sur la colline, Les Champs Élysées, L’Amérique en Ça va pas changer le monde zouden er nog vele volgen. In de jaren 1964-69 werkte Joe Dassin vooral samen met de tekstschrijvers Jean-Michel Rivat en Frank Thomas. Joe Dassin bracht gedurende zijn carrière meer dan 250 liedjes uit in het Frans, Engels, Duits, Spaans, Grieks en Russisch, talen die hij vloeiend sprak. Zijn belangrijkste succes werd echter L'Été indien, de grootste zomerhit ooit, die in mei 1975 werd uitgebracht en alle verkooprecords van CBS zou overtreffen.  

Tijdens zijn optreden op 12 juli 1980 in het Port Canto in Cannes kreeg Joe een hartinfarct. Hij werd naar het Amerikaanse ziekenhuis in Neuilly gebracht waar hij twaalf dagen op de intensivecareafdeling werd verpleegd. Om te herstellen reisde hij met zijn twee zoontjes Jonathan en Julien, zijn moeder Bea en enkele vrienden op 16 augustus naar Tahiti. Daar kreeg hij op 20 augustus 1980 tijdens een lunch met zijn familie en vrienden het laatste en fatale hartinfarct. Joe Dassin werd begraven op het Hollywood Forever Cemetery in Hollywood.

Joe Dassin heeft circa 250 nummers opgenomen in het Frans, Spaans, Duits, Engels, Italiaans, Grieks en Japans. De teksten schreef hij vaak zelf in samenwerking met diverse tekstschrijvers, onder wie Jean-Michel Rivat, Frank Thomas, Claude Lemesle en Pierre Delanoë. 

(bron: nl.wikipedia.org/wiki/Joe_Dassin) 

Les Champs Elysees is de eerste hit in Nederland voor Joe Dassin in 1969. Dit nummer verschijnt ook in een Duitse en Engelse versie en blijkt een internationaal succes.

Zanger Joe Dassin maakte in 1969 een loflied op wat ooit de sjiekste winkelstraat van Parijs was: "Aux Champs-Élysées, aux Champs-Elysées " Het wordt één van zijn grootste successen. Het is een liedje dat niet alleen alle Franstaligen kennen, maar ook alle leerlingen en studenten die Frans leren. Als je Joe Dassin - Les Champs Élysées op Internet zoekt, zul je merken hoeveel mensen er PowerPoints over hebben gemaakt. En natuurlijk vind je ook video's waar Joe Dassin zelf het liedje op zingt.

Dat doet hij in 1969 met het in meer dan vijfentwintig landen meegezongen Les Champs-Elysées, vandaag nog altijd het succesnummer tijdens de ontelbare busreizen richting Parijs. Minder bekend is dat het nummer een cover is van Waterloo Road van Jason Crest. Wanneer tekstschrijver Pierre Delanoë aan Dassin vraagt of die weet wat Waterloo Road is, zou die geantwoord hebben: "Je kunt het zowat beschouwen als de tegenhanger van de Champ-Elysées". De twee heren schieten in de lach, steken hun armen in de lucht en roepen uit: "Wat een schitterende titel". Nog in hetzelfde jaar dat Waterloo Road is uitgekomen, schiet Les Champs-Elysées omhoog in de internationale hitlijsten en weet bijna niemand nog wie Jason Crest is.

Tekst: Les Champs-Elysées