166. La belle vie (1962) - Sacha Distel

Alexandre Sacha Distel (Parijs, 29 januari 1933 - Rayol-Canadel-sur-Mer, 22 juli 2004) was een Frans zanger, jazzgitarist en componist. Distel was de zoon van de Russisch-Franse emigrant Léonide Distel die werd geboren in Odessa (Russische Rijk) en de Frans-Joodse pianiste Andrée Ventura (1902-1965), geboren in Constantinopel.  

Sacha (koosnaampje voor Alexander) kwam na de Tweede Wereldoorlog in contact met de Parijse variant van de jazz, voornamelijk de jazzgitaar met onder meer Django Reinhardt en Ray Ventura, overigens een oom van hem. Op zijn negentiende trok hij naar New York waar hij zijn Engelse taalkennis verbeterde en in het wereldje van componisten en producers terechtkwam en o.m. optrad in The Ed Sullivan Show.

Als jonge jazzgitarist trad hij onder meer op in Algerije, toen nog Frans gebied. Als jong jazzgitarist trad hij onder meer op met jazz-icoon Dizzy Gillespie. Een tijdlang speelde hij als begeleider van Juliette Greco. Hij had echter meer succes als zanger en naar het voorbeeld van Henri Salvador ging hij zich steeds meer op het populaire genre toeleggen. Samen met Henri Salvador is hij een van de weinige Franse muzikanten die in de Dictionaire du jazz vermeld staan.  

De eerste grote hit van Sacha Distel was "Scoubidou" (1958). In Frankrijk groeide Distel uit tot een grootheid. Hij nam tientallen albums op en verscheen in talloze televisieshows. Internationaal had Sacha Distel succes met "Raindrops keep falling on my head". Een groot aantal nummers van Sacha Distel kregen een Engelse vertaling en werden vertolkt door Engelstalige zangers. Zo zong Tony Bennett "La belle vie" als "The good life". Er bestaan wereldwijd 250 versies van.

Hij had in 1957-58 een korte relatie met Brigitte Bardot en daarna met Dionne Warwick, maar trouwde in 1963 met Francine Bréaud (ski-kampioene), bij wie hij twee zoons had. Na een auto-ongeval in 1985 stopte bijna zijn carrière, omdat hij aansprakelijk werd gesteld voor de geleden schade van zijn passagier, de actrice Chantal Nobel.

Het nummer Monsieur Cannibale dat in de jaren 60 gezongen werd door Sacha Distel wordt in de Efteling gebruikt bij de attractie Monsieur Cannibale. Sacha Distel wordt genoemd in de protestsong Where Do You Go To (My Lovely)? van Peter Sarstedt. Frankrijk eerde Sacha Distel in 1997 met het Légion d'Honneur. Sacha Distel overleed in juli 2004 op 71-jarige leeftijd aan kanker. 

(bron: nl.wikipedia.org/wiki/Sacha_Distel / en.wikipedia.org/wiki/Sacha_Distel / ronnydeschepper.com/2019/07/22/sacha-distel-1933-2004)  

La belle vie gecomponeerd door Sacha Distel en in 1962 mede geschreven door Jean-Broussolle en Jack Reardon. Het is een standaard geworden in de jazzmuziek toen in 1963 de Amerikaanse zanger Tony Bennett het opnam onder de titel The Good Life. The Good Life is door Tonyn Bennett gebruikt als titel van zijn autobiografie in 1998.

Sacha Distel stuurt het vervolgens door naar Duke Niles, Amerikaans contactpersoon voor zijn oom Ray Ventura en producer bij Capitol Records. Duke Niles vertrouwt Jack Reardon het schrijven van de teksten toe en stelt het nummer voor aan Tony Bennett onder de titel The Good Life. Met deze single, behaalde Bennett snel succes in de Amerikaanse (18e op de Billboard Hot 100) en Engelse (27e op de UK Singles Chart) ranglijst in 1963.

De Engelse tekst van Jack Reardon verheerlijkt het gemakkelijke leven: "Het goede leven, gemaakt van genoegens, lijkt het ideaal te zijn" . Maar waarschuwt dat blijvende liefde niet zo gemakkelijk is: "Je zult niet echt verliefd zijn als je geen risico neemt, wees eerlijk tegen jezelf, doe niet alsof tegen de liefde ". De teksten in het Frans komen op hetzelfde neer, maar dan op een meer kleurrijke en minder moraliserende manier. De tekst van La belle vie is gebaseerd op het thema trots dat in de Franse film Les Sept Péchés capitaux (de zeven hoofdzonden) uit 1962, als één van zeven hoofdzonden wordt beschouwd. Het film thema werd geregisseerd door Roger Vadim gebaseerd op een script van Félicien Marceau . Een vrouw ( Marina Vlady ) verlaat haar minnaar ( Sami Frey ) om terug te keren naar haar echtgenoot ( Jean-Pierre Aumont ), die op haar bedriegt, iets dat zijn trots niet kan toegeven.

Dat dit niet zomaar een chanson is bewijzen niet alleen het grote aantal covers, maar ook de artiesten die deze compositie (in het Engels) uitvoeren, dat zijn behalve Tony Bennet in 1963, grote namen zoals: Frank Sinatra (1964), The Drifters (1965), Sammy Davis Jr. (1966), Dionne Warwick (1966), Petula Clark (1968), Ray Charles, Duke Ellington, Oscar Peterson.

Het nummer komt ook in diverse films, gezongen door diverse artiesten, voor: de versie van Sacha Distel is terug te vinden in de Franse films Célibataires (2006), Camping (2006) en Five (2016). Het nummer, zowel in het Frans als Engels, komt voor in diverse reclames en in tv-programma's.