44. Et moi, et moi, et moi (1966) - Jacques Dutronc

Jacques Dutronc (Parijs, 28 april 1943) is opgeleid als grafisch ontwerper, maar werd uiteindelijk zanger, componist en filmacteur. Het gelijknamige debuutalbum van Dutronc, uitgebracht eind 1966, verkocht meer dan een miljoen exemplaren en kreeg een speciale Grand Prix du Disque van de Académie Charles Cros, in memoriam van één van de oprichters. Een tweede single, "Les play boys", bracht zes weken door op nummer één en verkocht 600.000 exemplaren. Dutronc was één van de commercieel meest succesvolle Franse muzieksterren van de late jaren zestig en vroege jaren zeventig. In die periode bracht hij zeven hitalbums uit en meer dan 20 singles, waaronder twee grote hits: "J'aime les filles" in 1967 en "Il est cinq heures, Paris s'éveille" in 1968.

Volgens een artikel uit 1979 in het Franse tijdschrift Rock & Folk is Dutronc "de enige zanger die zo nauw verbonden is met de jaren zestig dat het een onmogelijk om over hen te praten zonder over hem te praten". In 1991 werd "Il est cinq heures, Paris s'éveille" werd verkozen tot de beste Franstalige single ooit in een peiling onder muziekrecensenten, georganiseerd door Le Nouvel Observateur voor een speciale tv-uitzending. "Il est cinq heures, Paris s'éveille", versloeg Jacques Brel's "Ne me quitte pas" dat op een tweede plaats eindigde.

"Il est cinq heures, Paris s'éveille" (een nummer dat lijkt op het thema "Waterloo Sunset" van The Kinks) is door de All Music Guide als zijn "his finest hour" beschreven. En volgens diezelfde All Music Guide is Dutronc "één van de meest populaire artiesten in de Franstalige wereld". Als acteur verdiende Dutronc nog een (Franse film) onderscheiding voor de Beste Acteur voor de hoofdrol in de Franse biografische film over Van Gogh.  

Muziekcriticus Mark Deming over Dutronc: "De vroege hits van Dutronc waren ruwe maar slimme oefeningen in Europese garagerock ... zoals de rolmodellen van Dutronc Bob Dylan en Ray Davies, hij kon melodieën schrijven die sterk genoeg waren om mee te werken, zelfs zonder hun uitstekende teksten, en zijn band had meer dan genoeg energie om ze te laten vliegen (en de inbeelding om mee te bewegen met de muzikale tijden toen psychedelica en harde rock aan het einde van het decennium in beeld kwamen)".

Cultuurhistoricus Larry Portis beschrijft de komst van Dutronc in de Franse muziekscène samen met die van Michel Polnareff rond dezelfde tijd, als vertegenwoordiger van "de eerste Franse rockmuziek die kan worden beschouwd als een muzikaal competent samengaan met Afro-Amerikaanse en Afrikaans-Amerikaans-Britse invloeden. "Voor Portis markeert Dutronc een breuk met de literaire traditie van het Franse chanson in zijn creatief gebruik van de klanken, dan alleen de syntaxis van de taal."

Hij huwde in 1981 met zangeres Françoise Hardy met wie hij sinds 1967 een relatie had, en die de moeder is van zijn zoon Thomas Dutronc (Parijs, 1973), een Franse zanger en jazzgitarist. In 1988 gingen Hardy en Dutronc uit elkaar. 

(bron: symojetet.acmetoy.com/670 / en.wikipedia.org/wiki/Jacques_Dutronc)  

Et moi, et moi, et moi is de debuutsingle van singer-songwriter Jacques Dutronc, uitgebracht in 1966. Het staat op zijn titelloze debuutalbum.

De plaat ontstond als resultaat van rivaliteit tussen de twee artistieke directeurs van Disques Vogue, Christian Fechner en Jacques Wolfsohn. Wolfsohn wilde het succes van Fechner verbeteren die succes had met de door hippie beïnvloede singer-songwriter Antoine. Hij vroeg Jacques Dutronc, die zijn assistent en songwriter was bij Vogue, en de romanschrijfster Jacques Lanzmann om liedjes te bewerken voor een rivaliserende act, voor een zanger genaamd Benjamin. Maar Wolfsohn was teleurgesteld in Benjamin's opname van "Et moi, et moi, moi". Een tweede versie werd opgenomen, met Dutronc's voormalige bandmaat Hadi Kalafate als zanger. Wolfsohn vroeg vervolgens aan Dutronc of hij geïnteresseerd zou zijn in het opnemen van zijn eigen versie.

Dutronc had aan Jacques Lanzmann gevraagd om een parodie te schrijven op Les élucubrations d'Antoine en om tegelijkertijd het individualisme van de yéyé-generatie op de korrel te nemen. Lanzmanns tekst is een aanval op onze kleine besognes (van hoofdpijn over vegetarisch dieet tot het wachten op het maandelijkse salaris), die een grondige reflectie over de wereld in de weg staan.

In het lied wisselt Dutronc af tussen het denken over mensen op verschillende plaatsen in de wereld en na te denken over zichzelf. De opening van het lied is Sept cent million de chinois / Et moi, et moi, et moi ("Zevenhonderd miljoen Chinezen / en ik, en ik, en ik"). Volgens schrijver Lanzmann gaat het lied over "volledige zelfzucht ... alle vreselijke dingen die op een steenworp afstand staan, die ons raken maar dat belet ons niet om verder te leven en te genieten van de barbecue van de avond." Muzikaal gezien draagt de vage, schokkerige gitaarlijn van het lied de invloed van The Pretty Things en The Kinks.

De ironische afstandelijkheid en nonchalance waarmee Dutronc het nummer lijkt te zingen, wordt zijn handelsmerk.

Et moi, et moi, et moi bereikte nummer 2 in de Franse hitlijst in september 1966 en nummer 7 in de Zwitserse hitlijst in de daarop volgende maand. Het won ook aan populariteit in de Britse modescene, waar het, ondanks de taalbarrière, werd gewaardeerd als een satirische beweging voor de folkloristische revival. De Britse band Mungo Jerry bereikte nummer 3 in de Engelse hitlijst, met een Engelse interpretatie van Et moi, et moi, et moi getiteld "Alright, Alright, Alright"

Et moi, et moi, et moi is opgenomen in 1001 Songs You Must Hear Before You Die, gepubliceerd in 2010. In 2011 was het onderdeel in een reeks van 41 artikelen over liedjes die "Frankrijk definiëren", gepubliceerd in Le Figaro.