43. La poupée qui fait non (1966) - Michel Polnareff

Michel Polnareff (Nérac (Lot-et-Garonne), 3 juli 1944) is een Franse zanger en songschrijver van Joodse afkomst die vooral in de jaren '60 populair was. Polnareff werd geboren in een kunstminnende familie. Zijn moeder, Simone Lane, was danseres en zijn vader, Leib Polnareff (of Léo Poll), was een Russisch-joodse immigrant uit Odessa die samenwerkte met Édith Piaf. Hij leerde gitaar spelen en na zijn studies, militaire dienst en een korte carrière in verzekeringen begon hij gitaar te spelen op de trappen van de Sacré Coeur.

Zijn eerste single, La Poupée qui fait non uit 1966, was meteen zijn grootste hit en werd meerdere malen gecoverd, onder andere door Mylène Farmer en Khaled in 1996. De nieuwe muziekstijl en Polnareff's atypisch imago, waren in die jaren grensoverschrijdend. In Frankrijk had hij veel hits. zoals "La Poupée qui fait non", "Love me, please love me", "Sous quelle étoile suis-je né?", "Ta-ta-ta-ta", "Âme câline", "Mes regrets", "Gloria", "Holidays", and "Tibili". Polnareff speelde ook met zijn imago: zwarte bril, mooie broek en dubbelzinnige provocaties. Op het gebied van stijl waren de optredens van Polnareff te vergelijken met die van David Bowie. Zijn nummer L'Amour avec Toi kon niet voor 22.00 uur gespeeld worden omdat dit destijds in Frankrijk als "pornografisch" werd beschouwd (het nummer is naar huidige maatstaven mild). In 1969 was Polnareff enorm succesvol: tournees, muziekvideo's, allemaal voltreffers, maar hij werd ook het doelwit van schandalen.

Het noodlot sloeg toe in september 1970, toen zijn vriend Lucien Morisse zelfmoord pleegde. Tegelijkertijd kreeg hij ook een relatiecrisis. Na een rustperiode in de omgeving van Parijs, na lange maanden in isolement, en genezen van zijn depressie, hervatte Polnareff geleidelijk zijn tournees. Zijn gezondheid en zijn moreel verbeterden, maar niet zijn zicht: hij werd gedwongen zijn ogen te beschermen met een dikke, donkere zonnebril. (In 1994 werd hij succesvol geopereerd aan staar om te voorkomen dat hij blind zou worden), Daar stopten zijn problemen niet. In 1972 toonde hij in een promotieposter voor zijn Polnarevolution-tour in 1972: zijn blote billen. Hoewel het schandaal hem commercieel ten goede kwam, bracht het censuur en rechtszaken met zich mee.  

Tijdens een wereldtournee vernam hij dat Bernard Seneau, zijn manager, er met zijn geld vandoor was gegaan, waardoor hij failliet was gegaan. Niet in staat om zijn schulden te betalen, en verpletterd door de dood van zijn moeder verliet hij Frankrijk en vestigde hij zich in de Verenigde Staten, waar hij in anonimiteit leefde. Zijn gedwongen ballingschap weerhield hem er niet van om te componeren, en zijn albums hadden wisselend succes. In de zomer van 1977 bracht hij een nieuw nummer uit genaamd "Lettre à France" het was geen nummer dat geschreven was voor een meisje dat Frankrijk heette, maar eerder voor zijn land dat hij heel erg miste. Dit nummer werd meteen erg populair in Frankrijk, niet erg verwonderlijk voor het sterk nationalistische Frankrijk.

Polnareff keerde in 1989 verrassend terug naar Frankrijk. Anderhalf jaar lang sloot Polnareff zich af van de buitenwereld in een luxe hotel in Parijs en nam Kama-Sutra op, met Mike Oldfield die wat gitaarpartijen toevoegde. Het album werd uitgebracht in februari 1990, en werd een commercieel succes en was de de terugkeer van Polnareff aan het muziekfront met hits als "Kâma Sûtra", "LNA HO" en "Toi et moi". Uiteindlijk bleef hij toeren en platen opnemen tot 2018. 

(bron: en.wikipedia.org/wiki/Michel_Polnareff / wikipedia.org/wiki/Michel_Polnareff)   

La poupée qui fait non (De pop die nee zegt) is in 1966 geschreven door Franck Gérald (tekst) en Michel Polnareff (muziek). Het werd opgenomen door Polnareff en werd meteen een succes in Frankrijk en één van Polnareff meest succesvolle liedjes. Jimmy Page (Led Zeppelin / Yardbirds) speelde gitaar op de opname.

Polnareff maakte ook versies van het lied in het Duits ("Meine Puppe sagt non"), Italiaans ("Una bambolina che fa no, no, no") en Spaans ("Muñeca que hace no") en verder bestaan er nog diverse covers in het Engels.  

La Poupée qui fait non werd in 1996 in een duet met Khaled en Mylène Farmer live uitgevoerd, tweemaal in Genève en eenmaal in Bercy. Toen het nummer in 1977 werd uitgebracht, verklaarde Khaled dat hij Farmer erg sympathiek vond. Maar later zei hij dat hij zich door haar gebruikt had gevoeld, omdat ze zichzelf nadrukkelijk naar voren schoof als ze het nummer speelden en werden geïnterviewd. In een interview in 2009 kwalificeerde Khaled deze samenwerking als een "val". Het nummer ontving over het algemeen negatieve recensies. Volgens de auteur Erwan Chuberre is het duo Khaled/Farmer "dat de zon en de duisternis vermengt de limiet van geloofwaardigheid". "De twee werelden [van beide zangers] zijn niet echt samengekomen en deze cover is snel vergeten!" Instant-Mag (platform voor online tijdschriften) beschouwd het als "absurd" dat de studioversie nooit werd uitgebracht, en ontdekte dat het nummer "zeer werd geschaad door de remixen die ermee gepaard gaan".

In Frankrijk debuteerde de single op een hoogtepunt op nummer zes in mei 1997. Echter, net als Farmer's vorige top tien hits, daalde het vrij snel en verdween het uit de top 50 na acht weken. Verrassend genoeg was het nummer een groot succes in België, waar het een beter verloop had in de Ultratop 50 dan in Frankrijk. Het stond in totaal 18 weken in de hitlijst, piekte op nummer vijf en wist acht weken in de top tien te blijven. Het nummer staat in 1997 op nummer 41 in het jaaroverzicht. 

Tekst: La poupée qui fait non