39. Capri' c'est fini (1965) - Hervé Vilard

Hervé Vilard (Parijs, 24 juli 1946) is een Franse chansonnier, die tijdens de jaren 60 van de 20e eeuw bekend werd door in 1965 met zijn grote hit Capri, c'est fini. René Villard, de echte naam van Hervé Vilard (met één l!) werd in Parijs geboren. Zijn moeder heette Blanche en was verkoopster van violetjes. Hervé werd in een taxi geboren, die onderweg was naar het ziekenhuis. Zijn vader heeft hij nooit gekend en toen een buurman klacht indiende werd zijn moeder het ouderlijk gezag ontnomen en werd hij op 6-jarige leeftijd naar het weeshuis gestuurd, waar hij herhaaldelijk trachtte te ontsnappen. Vilard verklaarde ooit dat hij – als hij niet in het chanson was beland – op het slechte pad zou zijn terecht gekomen. Vilard groeide immers op in een weeshuis en dat maakte hem tot een rebel.

In een uitzending van “Les orages de la vie” (RTL, 2017) sleurde men Hervé Vilard tegen zijn zin mee terug naar dit weeshuis. Hij was overigens geen “echte” wees. Zijn vader (een Corsicaan) was er bij zijn geboorte vandoor gegaan, maar zijn moeder bleef wel voor hem zorgen. Een buurvrouw kloeg haar echter aan bij de Assistance Sociale en toen werd René in dat weeshuis geplaatst. Toen hij al een vedette was, heeft hij zijn moeder laten opsporen en met geschenken overladen, maar dat mocht niet baten: ze is uiteindelijk ten onder gegaan aan de drank (misschien had die buurman dan toch geen ongelijk gehad?). Zoals Hervé laconiek verklaarde: “Het was mijn grootste mislukking. Het enige verschil is dat ze niet is gestorven door het drinken van minderwaardige wijnen, maar door wijnen afkomstig van gerenommeerde châteaus…”  

Hij was in 1967 de eerste homo die uit de kast kwam. Op de b-zijde van Capri, c’ est fini, waarvan dat Hervé dacht dat Capri een stad was i.p.v. een eiland, stond "Un monde fait pour nous", de Franse vertaling, van Jimmy Fontana’ s "Il mondo". Na Capri c’ est fini kwam in 1965 nog een EP-tje uit, met o.m. .. "Fais la rire", een compositie van Danyel Gérard, ook bekend in de Italiaanse vertaling "Ridera" van Little Tony en in de Duitse versie "Bleib’ bei ihr" van Udo Jürgens. Zeer merkwaardig is ook (de tekst van een) Frans hitje van Hervé Vilard, zijn eigen vertaling van het Italiaanse “Storie di tutti i giorni” van Riccardo Fogli, wat we in ons taalgebied kennen als “Dromen zijn bedrog” van Marco Borsato. Hervé Vilard maakte er “La vie est belle, le monde est beau” van.

In 1978 werd zijn single Nous een hit in Frankrijk, met een verkoop van 2 miljoen exemplaren. Op 31 december 1979 verscheen hij voor het eerst in L'Olympia, waar hij de hoofdrol speelde in een variétéshow die zeer succesvol werd. In de zomer van 1980 werden van zijn hitsingle Reviens 1 miljoen exemplaren verkocht. Tijdens deze periode combineerde hij zijn studiowerk met tournees door Frankrijk, en in 1984, 1985 en 1987 produceerde hij de hitalbums Ensemble, Les Chansons que j'aime en P'tit brun, die allen in de jaren 80 een succes werden. Zijn tours omvatten ook optredens voor het goede doel en optredens in weeshuizen.

In 2006 schreef hij een autobiografie L'âme seule, een jaar later gevolgd door Le Bal des papillons, waarin hij in beide boeken zijn ervaringen beschrijft, van bescheiden afkomst tot roem, en de relatie die hij ontwikkelde met zijn moeder nadat hij haar had gevonden. 

(bron: ronnydeschepper.com/2021/07/24/herve-vilard-wordt-zeventig / www.top40.nl/top40-artiesten/herve-vilard /en.wikipedia.org/wiki/Herv%C3%A9_Vilard) 

Capri c'est fini de eerste single van Hervé Vilard uitgebracht op Mercury Records werd een enorme Franse en internationale hit in de zomer van 1965 samen met Christophe's hit Aline, Capri c'est fini lanceerde de carrière van Vilard en maakte hem meteen beroemd. Het nummer verkocht 3,3 miljoen exemplaren. Vilard bracht 7 taalversies van het lied uit. 

Hervé Vilard is negentien en ziet op een dag een groot reclamebord voor het eiland Capri in de Parijse metro hangen. Tegelijkertijd neuriet hij C'est fini, het laatste nummer van Charles Aznavour. En kijk, Capri c'est fini is geboren.

 Vilard wordt geflankeerd door een vrouw, maar dat is voor de schone schijn . Net als Trenet is hij één van de zangers (weldra volgt Dave) die over vrouwen zingen, maar aan mannen denken. Dit nummer laat trouwens in het midden of de zanger door een man of vrouw in de steek is gelaten.

Capri c'est fini is een uniseks liefdeslied. Pas veel later komt Vilard voor zijn geaardheid uit. Het nummer is gebouwd op herhaling. "Nous n'irons plus jamais" is een soort van terugkerende mantra, en Capri, c'est fini zelf echoot meer dan twintig keer. de titel van het nummer is intussen een staande Franse uitdrukking. Wanneer de nationale ploeg weer verliest, blokletteren de kranten 'Les Blues, c'est fini'. De titel van Hervé Vilard is een uiterst bruikbaar citaat om eindigheid in de verf te zetten.