300. Cécile, ma fille (1963) - Claude Nougaro

Claude Nougaro werd op 9 september 1929 in Toulouse geboren als zoon van een gerespecteerde Franse operazanger, Pierre Nougaro, en een pianolerares, Liette Tellini. Zijn grootouders van moederskant waren Italiaans. Hij werd grootgebracht bij zijn grootouders in Toulouse waar hij onder meer Glenn Miller, Édith Piaf en Louis Armstrong op de radio hoorde. Hij begon een carrière in de journalistiek, waar hij schreef voor verschillende tijdschriften, en tegelijkertijd schreef hij liedjes voor Marcel Amont ("Le barbier de Belleville", "Le balayeur du roi") en Philippe Clay ("Joseph", "La sentinelle"). Hij ontmoette Georges Brassens, dat werd zijn vriend en mentor. In 1949 vervulde hij zijn militaire dienst in het Vreemdelingenlegioen in Rabat, Marokko.

Hij stuurde zijn teksten naar Marguerite Monnot, de tekstschrijver van Édith Piaf, die ze op muziek zette, ("Méphisto", "Le Sentier de la guerre"). Hij begon in 1959 voor zijn levensonderhoud te zingen in een Parijs cabaret in Montmartre, de Lapin Agile. In 1962 besloot hij zijn eigen teksten zelf te zingen: "Une petite fille" en "Cécile ma fille" (opgedragen aan zijn dochter, geboren in 1962, en aan zijn vrouw Sylvie, die hij had ontmoet bij de Lapin Agile). Deze nummers maakten hem meteen bekend bij een groter publiek, waar hij steeds bekender werd en een bijdrage leverde bij de concerten van Dalida. In 1963 werd hij door een auto-ongeluk enkele maanden uitgeschakeld.

 Het jaar daarop reisde hij naar Brazilië en zong in prestigieuze zalen: Olympia en het Théâtre de la Ville in Parijs, en het Palais d'Hiver in Lyon. Nougaro maakte een geheel eigen mix van jazz en java, gemengde ritmes en de Occitaanse (Zuid-Franse streek-)taal. Nougaro bracht de jongere generaties in contact met de jazz, wereldmuziek en Braziliaanse ritmes. De gebeurtenissen van de studenten- en arbeidersopstand in Parijs, mei 1968, inspireerden hem tot het hevige "Paris Mai", een pleidooi voor het leven, dat op de radio zou worden verbannen. In hetzelfde jaar nam hij zijn eerste live-album op in Olympia: Une soirée avec Claude Nougaro.

Zijn carrière verliep normaal, onderbroken door succesnummers, waarvan "Le jazz et la java" het bekendste werd. Maar in 1984 werd zijn contract met de platenmaatschappij niet verlengd. Nougaro vertrok daarop naar New York, op zoek naar inspiratie, en terwijl hij daar een zelf gefinancierde plaat schreef en opnam, Nougayork, het daverende succes was een verrassing. In 1988 beloonde Victoires de la musique hem met "beste album" en "beste artiest", en tussen 1993 en 1997 bracht hij drie nieuwe albums uit. Zijn gezondheid verslechterde na 1995, toen hij een hartoperatie onderging. In 2003 zorgde zijn toestand ervoor dat hij niet meer op kon treden. Van 1998 tot 2004 wijdde hij zich meer aan concerten en festivals, afgezien van een album ten behoeve van kinderen die aan aids lijden. Na een verdere operatie te hebben ondergaan begin 2004 overleed hij in maart op 74-jarige leeftijd aan kanker.  

(bron: en.wikipedia.org/wiki/Claude_Nougaro)

Cécile, ma fille werd uitgebracht in 1963. In dit chanson spreekt Nougaro, die in 1962 vader werd, met zijn zes maanden oude dochter. Hij componeerde de melodie a capella en het was Jacques Datin die de arrangementen afrondde. Het nummer werd in 1969 en 1972 opnieuw uitgegeven door Philips. Het is door vele artiesten gecoverd, waaronder Michel Fugain in 1981, Yves Duteil in 1996, Maurane en Bernard Lavilliers in 2010, en Maurice Vander in een instrumentale versie. Cécile Nougaro, die fotografe en muzikante werd, heeft sinds 2007 de leiding over het project Maison Nougaro in Toulouse.