233. Je suis venue te dire que je m'en vais (1981) - Jo Lemaire & Flouze Snijders

Jo Lemaire, (Gembloers, 31 januari 1956) spreekt perfect Nederlands met een sappig Franstalig accent. Belgischer kan niet. Eind jaren 70 richt Jo samen met haar toenmalige echtgenoot Philippe Depireux de groep Jo Lemaire & Flouze op. In 1979 verschijnt het eerste album Jo Lemaire + Flouze op de markt. Met daarop het aanstekelijke nummer "Tintarella di luna". Een jaar later volgt het tweede album Precious Time. De grote doorbraak komt er met de derde LP Pigmy World in 1981. Het liedje "Je suis venue te dire que je m’en vais", een cover van Serge Gainsbourg, is meteen ook een hit in heel Europa.  

In 1982 belandt het trouwboekje van Jo Lemaire en Philippe Depireux in de papiermand. Door de echtscheiding komt er ook een einde aan de groep Flouze. Jo gaat solo. Voor haar eerste solo-album Concorde kreeg ze in 1983 een gouden plaat. De nummers "Parfum de rêve" en "La mémoire en exil" zijn de meezingers van het album. Nummers van het album Jo Lemaire in 1984 die het goed doen op de radio zijn "Captive et innocente" en "Tentations". In 1987 neemt ze haar eerste én enige Engelstalige album Stand up op. De verwachtingen waren groter dan de resultaten. Sindsdien kende haar carrière afwisselend pieken en dalen.  

De nummers "La nuit te ressemble" en "C'est mon bateau" vind je in 1990 op het album Duelle, vol sobere Franse chansons werd berkroond met goud en werd een succes in Frankrijk. Voor de opnames van de cd Liverpool gaat ze in 1994 naar de stad van The Beatles. Samen met zangeres en producer Carmel zingt ze het duet "La complainte pour Sainte Catherine".

In 1998 neemt Jo Lemaire het album Enkelvoud op. Met Nederlandstalige versies van haar grootste hits. In hetzelfde jaar staat ze op de planken met de voorstelling Brel Blues. Jo krijgt daarbij het gezelschap van Philippe Robrecht. Een jaar later toert ze met haar bewerking van de liedjes van Édith Piaf. In 2000 toerde de zangeres met een concertprogramma langs Vlaamse scholen waar ze op een speelse manier de jeugd interesse en smaak voor de Franse taal trachtte bij te brengen. Het werd een succes waaruit twee cd's volgen, gebaseerd op personages uit de strip Suske en Wiske.

(bron: jolemaire.be/nl/biografie /nl.wikipedia.org/wiki/Jo_Lemaire)  

Je suis venue te dire que je m'en vais is een nummer van het Franse enfant terrible Serge Gainsbourg. Gainsbourg nam het nummer op in 1973 op het album Vu de l’extérieur. Volgens kenners vond Gainsbourg de inspiratie voor het lied in de kliniek waar hij verbleef na zijn eerste hartinfarct. Wie goed luistert hoort zijn toenmalige vriendin Jane Birkin huilen in deze uitvoering. Hij heeft dan een tijdje een relatie met Jane Birkin, die net bevallen is van een dochter, Charlotte. Serge Gainsbourg legt het vervolgens uit aan een Franse journalist “Als alles slecht is, moet je zingen over mooie liefde. Als alles goed is, zing dan over de breuken en wreedheden ”. Het nummer is gewijd aan Françoise-Antoinette Pancrazzi, zijn tweede vrouw en moeder van zijn twee eerste kinderen. De teksten verwijzen naar Chanson d'automne, een gedicht van Paul Verlaine, waarvan hij bepaalde verzen citeert.

De Belgische zangeres Jo Lemaire coverde het lied in 1981 met haar groep Flouze wat leidde tot haar eerste internationale succes. Haar cover versie is terug te vinden op haar derde album Pigmy World en sindsdien is ze zowat de perfecte ambassadrice van het Franse chanson. Jo Lemaire die met Flouze de belichaming van de Belgische new wave werd, is uitgegroeid tot een chansonnière met een kostbare troef. Jo Lemaire wordt sinds haar doorbraak met de prachtige Serge Gainsbourg cover 'Je suis venue te dire que je m'en vais' in heel Europa erkend als een grote dame van het Franse chanson.

'Je suis venue te dire que je m’en vais’, zorgde ervoor dat de zangeres grote bekendheid vergaarde door heel Europa en Canada en blijft tot op heden nog altijd een van grootste en bekendste Belgische hits ooit. In 1982 ging de band uit elkaar, waarna Jo een solo carriere startte. In Nederland tourde ze met haar Piaf-repertoire samen met Liesbeth List.

Het nummer klinkt eigenlijk te vrolijk voor het liefdesverdriet thema dat Lemaire bezingt. In Nederland blijft het succes van Je suis venue te dire que je m'en vais wat achter bij de rest van Europa, het stond in 1982 slechts 5 weken in de Tipparade.