194. Âme câline (1967) - Michel Polnareff

Michel Polnareff (Nérac (Lot-et-Garonne), 3 juli 1944) is een Franse zanger en songschrijver van Joodse afkomst die vooral in de jaren '60 populair was. Polnareff werd geboren in een kunstminnende familie. Zijn moeder, Simone Lane, was danseres en zijn vader, Leib Polnareff (of Léo Poll), was een Russisch-joodse immigrant uit Odessa die samenwerkte met Édith Piaf. Hij leerde gitaar spelen en na zijn studies, militaire dienst en een korte carrière in verzekeringen begon hij gitaar te spelen op de trappen van de Sacré Coeur.

Zijn eerste single, La Poupée qui fait non uit 1966, was meteen zijn grootste hit en werd meerdere malen gecoverd, onder andere door Mylène Farmer en Khaled in 1996. De nieuwe muziekstijl en Polnareff's atypisch imago, waren in die jaren grensoverschrijdend. In Frankrijk had hij veel hits. zoals "La Poupée qui fait non", "Love me, please love me", "Sous quelle étoile suis-je né?", "Ta-ta-ta-ta", "Âme câline", "Mes regrets", "Gloria", "Holidays", and "Tibili". Polnareff speelde ook met zijn imago: zwarte bril, mooie broek en dubbelzinnige provocaties. Op het gebied van stijl waren de optredens van Polnareff te vergelijken met die van David Bowie. Zijn nummer L'Amour avec Toi kon niet voor 22.00 uur gespeeld worden omdat dit destijds in Frankrijk als "pornografisch" werd beschouwd (het nummer is naar huidige maatstaven mild). In 1969 was Polnareff enorm succesvol: tournees, muziekvideo's, allemaal voltreffers, maar hij werd ook het doelwit van schandalen.

Het noodlot sloeg toe in september 1970, toen zijn vriend Lucien Morisse zelfmoord pleegde. Tegelijkertijd kreeg hij ook een relatiecrisis. Na een rustperiode in de omgeving van Parijs, na lange maanden in isolement, en genezen van zijn depressie, hervatte Polnareff geleidelijk zijn tournees. Zijn gezondheid en zijn moreel verbeterden, maar niet zijn zicht: hij werd gedwongen zijn ogen te beschermen met een dikke, donkere zonnebril. (In 1994 werd hij succesvol geopereerd aan staar om te voorkomen dat hij blind zou worden), Daar stopten zijn problemen niet. In 1972 toonde hij in een promotieposter voor zijn Polnarevolution-tour in 1972: zijn blote billen. Hoewel het schandaal hem commercieel ten goede kwam, bracht het censuur en rechtszaken met zich mee.   

Tijdens een wereldtournee vernam hij dat Bernard Seneau, zijn manager, er met zijn geld vandoor was gegaan, waardoor hij failliet was gegaan. Niet in staat om zijn schulden te betalen, en verpletterd door de dood van zijn moeder verliet hij Frankrijk en vestigde hij zich in de Verenigde Staten, waar hij in anonimiteit leefde. Zijn gedwongen ballingschap weerhield hem er niet van om te componeren, en zijn albums hadden wisselend succes. In de zomer van 1977 bracht hij een nieuw nummer uit genaamd "Lettre à France" het was geen nummer dat geschreven was voor een meisje dat Frankrijk heette, maar eerder voor zijn land dat hij heel erg miste. Dit nummer werd meteen erg populair in Frankrijk, niet erg verwonderlijk voor het sterk nationalistische Frankrijk.

Polnareff keerde in 1989 verrassend terug naar Frankrijk. Anderhalf jaar lang sloot Polnareff zich af van de buitenwereld in een luxe hotel in Parijs en nam Kama-Sutra op, met Mike Oldfield die wat gitaarpartijen toevoegde. Het album werd uitgebracht in februari 1990, en werd een commercieel succes en was de de terugkeer van Polnareff aan het muziekfront met hits als "Kâma Sûtra", "LNA HO" en "Toi et moi". Uiteindlijk bleef hij toeren en platen opnemen tot 2018.  

(bron: en.wikipedia.org/wiki/Michel_Polnareff / wikipedia.org/wiki/Michel_Polnareff)  

Âme câline geschreven in 1967 door Michel Polnareff werd vooral bekend door de instrumentale uitvoering van Raymond Lefèvre en zijn orkest in 1968 met als titel "Soul Coaxing". Deze instrumentale uitvoering werd de vaste tune van een aantal radiostations o.a. Radio Caroline en Radio Luxembourg.

Polnareff bracht zijn versie "Âme câline" in 1967 uit in Europa. In de Nederlandse hitparade werd deze mooie originele uitvoering van Polnareff slechts beloond met 1 week in de tipparade. In 1968 coverde de Amerikaanse zangers Peggy March "Âme câline", zonder veel succes, als "If You Loved Me"