139. Agata ( 1969) -Nino Ferrer

 Nino Agostino Arturo Maria Ferrari, bekend als Nino Ferrer (1934-1998), was een Italiaans-Franse zanger en songwriter. Nino Ferrer werd geboren op 15 augustus 1934 in Genua, Italië, maar woonde de eerste jaren van zijn leven in Nieuw-Caledonië (een overzees gebied van Frankrijk in de zuidwestelijke Stille Oceaan), waar zijn vader, een ingenieur, aan het werk was. Het godsdienstige onderwijs van de jezuïeten, eerst in Genua en later in Parijs, liet een levenslange afkeer van de kerk achter. Vanaf 1947 studeerde de jonge Nino etnologie en archeologie aan de Sorbonne-universiteit in Parijs, ook had hij interesse in muziek en schilderkunst.

Na het voltooien van zijn studie, begon Ferrer de wereld rondreizen met werken op een vrachtschip. Toen hij terugkeerde naar Frankrijk, verdiepte hij zich in muziek. Een passie voor jazz en blues leidde ertoe dat hij de muziek van James Brown, Otis Redding en Ray Charles aanbad. In 1963 nam Nino Ferrer zijn eigen eerste album op, de single "Pour oublier qu'on s'est aimé" had als B-kant "C'est irréparable", dat voor de Italiaanse superster Mina werd vertaald als "Un anno d'amore" en een grote hit werd in 1965.

Zijn eerste solosucces kwam in 1965 met het nummer "Mirza". gevolgd door andere hits, zoals "Cornichons" en "Oh! hé! hein! bon" hiermee kreeg Ferrer de status van een komische zanger. De stereotypering en zijn uiteindelijke enorme succes zorgden ervoor dat hij zich "opgesloten" voelde en niet in staat was te ontsnappen aan de constante eisen van zijn publiek om de hits te horen die hij zelf verachtte. Hij begon met het leiden van een leven van "Wein, Weib und Gesang" terwijl hij eindeloze provocerende uitvoeringen gaf in theaters, op televisie en op tournee.

Ferrer rebelleerde tegen de "opzichtige frivoliteit" van de Franse showbusiness, gevuld met wat hij zag als "cynische technocraten en hebzuchtige uitbuiters van talent" (hij had overwogen om de showbusiness helemaal te verlaten in 1967 toen hij Frankrijk verliet voor Italië). In zijn minder bekende nummers, die het publiek grotendeels negeerde, bespotte hij de absurditeiten van het leven. Hij was het eens met Serge Gainsbourg en Claude Nougaro dat liedjes een "kleinkunst" en "gewoon achtergrondruis" zijn.

Ferrer was decennialang populair vanwege zijn ongepolijste stemgeluid, nostalgische teksten en woordspelingen. 'Le Sud', 'Mirza', 'Les Cornichons' en 'Le Telefon' waren enkele van zijn hits. In een later stadium stapte hij over op schilderen. Twee dagen voor 64 jaar zou worden schoot hij zich met een jachtgeweer door het hoofd. Ferrer was een gekweld persoon die zijn hele leven over en weer werd geslingerd tussen zijn artistieke integriteit en het feit dat het geld enkel maar binnenstroomde met luchtige liedjes, waar hijzelf op neerkeek. 

(bron: en.wikipedia.org/wiki/Nino_Ferrer) 

Agata is een lied gecomponeerd door Egidio Pisano en Giuseppe Cioffi. Het dateert van ongeveer 1934. Van het lied zijn minstens een vijftal opnamen beschikbaar. Het nummer is van origine in het Italiaans geschreven. De eerstbekende opname is van Nino Taranto in 1938 op Columbia Records. Hij zong wel vaker nummers van Pisano en Cioffi, zoals Ciccio Formaggio.

Agata is de enige single waarmee Nino Ferrer succes had in Nederland. De Frans/Italiaanse zanger had meer succes in eigen land. Agata is zowel de titel van de single als van een elpee en van een ep. De elpee kreeg overigens deze titel pas nadat de single succes had (daarvoor was de titel Nino Ferrer). Detail op de Nederlandse uitgave van de single is dat vermeld wordt dat het in het Spaans gezongen wordt. In Frankrijk werd het lied uiteraard in het Frans uitgegeven.

Omstreeks dezelfde tijd kwam een gelijknamige single uit: een indringende versie met de karakteristieke knik-in-de-stem van Ben Cramer, met als B-kant Mijn Maria. Muziekproducent Pierre Kartner gaf het uit op zijn "eigen" platenlabel Elf Provinciën en leverde waarschijnlijk ook de vertaling. Het had weinig succes: het haalde in de Top 40 slechts de 29e plaats.

                                                               

                                                                                               Tekst: Agata