109. Si j'étais président (1980) - Gérard Lenorman

Gérard Lenorman (echte naam Géard Aumard, Bénouville (Calvados), 9 februari 1945) is een Frans zanger en tekstschrijver. Lenorman werd in de Normandische plaats Bénouville geboren als zoon van een onbekende Duitse soldaat en Franse moeder. Als kind wilde hij al zanger worden, op twaalfjarige leeftijd schreef hij het nummer Le Vagabond. Zijn eerste album kwam uit in 1968. Gedurende de jaren '70 en het begin van de jaren '80 was hij erg succesvol in Frankrijk en de Francophonie. Toen hij op 36-jarige leeftijd ontdekte dat zijn vader een onbekende Duitse soldaat was, schreef hij het nummer Warum mein Vater

In 1970 breekt hij vervolgens door, als gevolg van een kleine toevalligheid. In Parijs gaat dan de musical Hair draaien, en men vraagt Lenorman op het laatste moment of hij Julien Clerc kan vervangen. Hij grijpt de kans na enige aarzeling met beide handen aan. Het betekent groot succes voor Lenorman, en de platenmaatschappijen staan te springen om zijn muziek. Hit na hit stapelt zich op, Il, Les matins d’hiver, Les jours heureux, Quelque chose et moi, Michèle, en vooral La balade des gens heureux.

Zijn album Nostalgies, uitgebracht in 1978, leverde hem een gouden plaat op. De media die hem zien als een eeuwig openhartige jonge artiest doopte hem tot "de kleine prins" van het chanson. Verschillende van zijn nummers zijn opgenomen in het Engels, Duits, Spaans en Italiaans.  

Rond 1985 besluit hij een tijdje terug te treden uit de publiciteit.-de-rust helpt zijn huwelijk niet veel verder, want in 1989 scheidt hij uiteindelijk van zijn vrouw. Namens Frankrijk nam hij in 1988 deel aan het Eurovisiesongfestival met het nummer Chanteur de Charme, waarmee hij op de 10e plaats eindigde. Een album dat hij rond die tijd uitbrengt, Heureux qui communique, levert hem ook niet de gewenste resultaten op.

Pas in de loop van de jaren ’90 klimt hij weer langzaam op uit de vergetelheid. Met tournees en studio-opnames komt het succes weer wat terug, maar niet meer zo groot als in de jaren ’70. Hij geeft er dan ook niet alles meer voor, en trekt zich vaak terug op zijn boerderijtje in Noord-Frankrijk. Hij schreef ook een boek, Je suis né à vingt ans. Hij blijft tot op late leeftijd actief. In oktober 2020 zong hij een duet met Gilles Dreu en in 2021 werd een clip geproduceerd waarin de twee artiesten samenkomen. 

(bron; fr.wikipedia.org/wiki/G%C3%A9rard_Lenorman / top40.nl/top40-artiesten/gerard-lenorman) 

Si j’étais président (Als ik president was) behaalde een eervolle vermelding, méér zat er niet in. Het was het laatste succes voor Gérard Lenorman in Nederland. Si j’étais président is terug te vinden op zijn album La Clairière De L'Enfance uit 1980.

De hoogtijjaren van Gérard Lenorman liggen tussen 1972 en 1976 met successen als: "De toi", "Les matins d’hiver" uit 1972, "Si tu ne me laisses pas tomber", "Les jours heureux", "Le petit prince", "La fête des fleurs" uit 1973, "Quelque chose et moi" uit 1974, "La ballade des gens heureux" ((derde plaats in de Franse liedjes van de twintigste eeuw,volgens een enquête) "Michèle", uit 1975 "Gentil dauphin triste" en "Voici les clés" uit 1976, "Un ami" et "L’enfant des cathédrales" uit 1977.