75. Les divorcés (1973) - Michel Delpech

Jean-Michel Delpech (Courbevoie, 26 januari 1946 – Puteaux, 2 januari 2016) was een Franse chansonnier, romanschrijver en acteur. Als artiest noemde hij zich eenvoudigweg Michel Delpech. Zijn grootste succes in Nederland en Vlaanderen was het chanson Pour un flirt. Geboren in een Parijse voorstad in een welgestelde familie had Delpech een gelukkige jeugd. Zijn vader bezat een klein bedrijf. Op de middelbare school vormde hij, beïnvloed door de grote chansonniers van zijn tijd als Luis Mariano, Charles Aznavour en Gilbert Bécaud, met klasgenoten een klein orkestje. Verder studerend aan de Petit Conservatoire de Mireille, waar ook Yves Duteil en Françoise Hardy waren ontdekt, maakte hij zijn eerste single, Anatole in 1963.

In 1969 componeerde hij het hippielied Wight is Wight in het Frans over het Britse Isle of Wight Festival van die zomer. Het werd een flinke hit in Frankrijk en was de internationale doorbraak voor Delpech. Sandie Shaw coverde het nummer het jaar daarop. In 1970 betreurde hij het uiteengaan van The Beatles in de song Et Paul chantait Yesterday.

In 1971 scoorde Delpech een Europese hit met Pour un flirt, dat zelfs in Groot-Brittannië de hitparades haalde. Verdere chansons van hem waren Que Marianne était jolie (1972) en Les divorcés (1974), Le Chasseur (1974), La maison est en ruine (1974) (in België en Nederland ook bekend van de Nederlandse cover door Conny Vandenbos, met als titel 'In Den Haag is een laan') en Le Loir-et-Cher (1977). Aan het einde van de jaren 70 nam de internationale populariteit van het Franse chanson af, en Delpech beperkte zijn carrière zich tot de Franstalige landen.  

In de jaren erna wijdde Delpech zich voornamelijk aan het componeren en tekstschrijven. Platen met oud materiaal kwamen uit, maar optredens deed hij niet. Een comeback vond plaats in 1983 met de single Animaux, animaux en zijn succesvolle album Loin d'ici in 1985, in 1989 gevolgd door J'étais un ange.

In 1966 trouwde hij met Chantal Simon die hij ontmoette als medespeelster in de musical Copains-Clopal. Drie jaar later werd dochter Garance geboren, het jaar erop gevolgd door zoon Barthélémy. Het huwelijk duurde tot in 1975, toen zijn vrouw hem verliet. Na de scheiding raakte Delpech in een depressie en had hij zelfmoordneigingen. Hij schreef er een autobiografie over, L'homme qui avait bâti sa vie sur le sable] getiteld, die in 1982 verscheen. Daarin beschrijft hij tevens zijn religieuze zoektocht, die hem eerst leidde naar het boeddhisme en later naar het rooms-katholicisme.

In 2013 werd bij Delpech keel- en tongkanker vastgesteld. Delpech sprak hierover als een "absolute" kanker, omdat hij zijn stem door de ziekte bijna volledig verloor. Begin 2015 kondigde Delpech aan dat hij genezen was, maar enkele maanden later herviel hij. Hij overleed op 2 januari 2016 op 69-jarige leeftijd. 

(bron: nl.wikipedia.org/wiki/Michel_Delpech)  

Les divorcés een nummer over echtscheiding is op dat moment in Frankrijk zo taboe dat sommigen zich verzetten tegen de evocatie van dit onderwerp in het lied. Tien dagen voor de release van de schijf zal Eddie Barclay, de baas van platenmaatschappij Delpech, die veel geloofde in dit onderwerp, moeten ingrijpen om 100.000 exemplaren in de platenbakken te krijgen, wat een vereiste was bij de release van het nummer. Maar dit was ongegronde angst, de single verkoopt 45.000 exemplaren per dag. In totaal zal er meer dan één miljoen exemplaren binnen enkele weken verkocht worden.

Delpech' grootste internationale succes is zonder twijfel Pour un flirt (1971), maar in Frankrijk is hij minstens even bekend om Les divorcés (Het gescheiden koppel), waarvan hij trouwens flink wat meer exemplaren verkoopt. Wanneer begin jaren zeventig het aantal scheidingen de pan uit rijst, put Delpech opnieuw inspiratie uit de actualiteit.

Hij gaat samen met Jean-Michel Rivat aan de schrijftafel zitten. Ze roeien tegen de stroom op en serveren geen doemverhaal vol pathetiek, maar breken een lans voor een serene, vriendelijke oplossing. Het leven gaat verder, is bovendien kort en dus kun je beter geen energie steken in racune. Dat is een opmerkelijk statement, omdat je begin jaren zeventig in Frankrijk niet in onderling overleg uit elkaar kunt gaan, maar enkel en alleen op basis van een wettelijk vastgestelde fout van de ander.

Koppels die in vrede willen scheiden moeten elkaar (in onderling overleg uiteraard) overladen met alle zonden van Israël en daartoe in hun vriendenkring valse getuigenissen ronselen. Dus zingt de man uit Les dovorcés dat hij in opdracht van zijn advocaat 'alle mooie dingen uit zijn leven moet vergeten en (zijn partner) moet bekladden'. Het lied eindigt met de wens dat zijn toekomstige ex misschien nog een halfzusje kan maken voor hun gezamenlijk dochtertje. "Dat zou erg leuk voor haar zijn. "

In een tijdpek waarin de term 'samengesteld gezin' nog niet bestaat, zorgt Delpech' lied voor enige beroering. Claude Francois zal een jaar later met een veel dramatischer scheidingschanson de hilijsten bestormen, Le télé'phone pleure (De telefoon huilt.)

Twee jaar na het verschijnen van Les divorcés, 11 juli 1975, kondigt de nieuwe president, Valéry Giscard d'Estaing, de wet goed die scheiding toestaat met wederzijdse instemming.