271. Où vont les fleurs? (1962) - Marlene Dietrich

Marie Magdalene (Marlene) Dietrich (Berlijn, 27 december 1901 – Parijs, 6 mei 1992) werd geboren als kind van de Pruisische officier Louis Erich Otto Dietrich en Elisabeth Josephine Felsing, erfgename van een rijke horlogemakersfamilie. Tot 1908 beleefde zij haar jeugdjaren op de Potsdamerstraat 116, waar een klein monumentje, aan de muur, daaraan herinnert. Ze heeft lang geprobeerd het idee op te houden dat ze in 1904 geboren was. Haar voornaam "Marlene" creëert zij als kind uit haar beide voornamen. Zij zou hem later gebruiken als een artiestennaam waarmee de hele wereld haar zou aanspreken. Uit de afleiding blijkt overigens dat de vaak gebruikte uitspraak van deze naam, Marlène, niet juist is.

 Grote bekendheid kreeg Dietrich met haar rol als revuezangeres Lola in de film Der blaue Engel, vooral met het lied Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt. Deze film van Josef von Sternberg uit 1930 wordt nu gezien als een van de meest tijdloze films ooit gemaakt. In 1930 verhuisde Dietrich naar de Verenigde Staten, waar ze met von Sternberg nog diverse andere succesvolle films opnam. Door haar daadkrachtige persoonlijkheid slaagde ze er als eerste acteur in om een winstpercentage van de opbrengst van haar films contractueel vast te leggen.

Ze werd door Hitler gevraagd terug te keren naar Duitsland. Hij zag in haar het toonbeeld van de Duitse vrouw. Maar ze weigerde. Ze verafschuwde alles waar Hitler voor stond. Ze kreeg de Amerikaanse nationaliteit. In haar nieuwe paspoort stond 1904 als geboortedatum. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd ze nog bekender met haar vertolking van het lied Lili Marleen. Tijdens de oorlog ging ze, samen met onder meer de komiek Danny Thomas, naar Europa om voor de geallieerde soldaten aan het front op te treden en hun moreel te versterken. In Nederland trad ze, samen met Bob Hope, op in Heerlen Haar moeder was de hele oorlog in Berlijn blijven wonen en overleed kort na de oorlog. Ze ontmoette na de oorlog haar zuster, die pro-Hitler was, en verbrak elke relatie met haar.

In 1960, vijftien jaar na de oorlog, zette ze voor het eerst weer voet op vaderlandse bodem, in de Bondsrepubliek Duitsland en West-Berlijn. Ze sprak zelf, en terecht, over een enthousiast publiek, maar er waren ook incidenten waarbij ze bespuwd en als verraadster uitgescholden werd. Tijdens één concert gooide iemand een ei tegen haar hoofd. Haar reactie luidde: „Ik laat mij niet door een blonde nazi van het podium jagen.“ In oktober 1962 trad Dietrich tijdens een galadiner van de Unesco in Düsseldorf op met het anti-oorlogslied Sag mir wo die Blumen sind, een vertolking van Where have all the flowers gone van Pete Seeger. De versie van Dietrich werd het daaropvolgende jaar een grote hit in Nederland. In 1963 maakte zij haar opwachting op het Grand Gala du Disque waarbij zij uit handen van Godfried Bomans een Edison kreeg.

Toen haar filmcarrière stokte, begon Dietrich een nieuwe loopbaan als zangeres en entertainster. Concerttournees en optredens in Las Vegas met een orkest onder leiding van Burt Bacharach brachten haar nieuwe faam. Met Dietrich zelf ging het minder goed; zij raakte verslaafd aan alcohol en slaappillen en had steeds meer moeite haar ouderdom te verbergen. In 1992 overleed ze, na 15 jaar als een kluizenaar geleefd te hebben, in haar appartement in Parijs. Dietrich was een symbool van glamour en verleidelijkheid. Niet alleen haar uiterlijke verschijning, ook haar seksuele escapades zorgden voor bewondering en minachting. Ze kwam er openlijk voor uit biseksueel te zijn. "Ein bisschen bi schadet nie" is een uitspraak van haar. Onder haar vrienden bevonden zich vele bekende schrijvers, filmsterren, acteurs en actrices en ze had relaties met veel bekende persoonlijkheden.

Dietrichs dochter Maria Riva publiceerde na haar moeders dood een onthullend boek over haar moeder waarin de schandalen, het drank- en drugsmisbruik en het egocentrisme van haar moeder worden onthuld. Het boek wijst ook op Dietrichs discipline, vakmanschap en haar inzet voor de geallieerde zaak n de Tweede Wereldoorlog. 

(bron: nl.wikipedia.org/wiki/Marlene_Dietrich)  

Où vont les fleurs? is oorspronkelijk een nummer van folkartiest Pete Seeger, hij schrijft het in 1955 en geeft het de titel Where Have All the Flowers Gone. Seeger raakte geïnspireerd om "Where Have All the Flowers Gone?" te schrijven toen hij in oktober 1955 in een vliegtuig zat op weg naar een concert op het Oberlin College. In zijn notitieboekje las hij de passage "Where are the flowers, the girls have plucked them. Where are the girls, they've all taken husbands. Where are the men, they're all in the army." Deze tekst was afkomstig uit een traditioneel slaapliedje van de Kozakken, "Koloda-doeda", waarnaar werd verwezen in de roman De Stille Don van Michail Sjolochov uit 1934, die Seeger een aantal jaren eerder had gelezen. In een interview in 2013 legde Seeger uit dat de melodie afkomstig is van een Iers volksliedje met de tekst "Johnson says he'll load more hay", en dat hij deze melodie vertraagde zodat deze bij de tekst paste.

In 1961 vertaalt Max Colpet het voor Marlene Dietrich in het Duits 'Sag Mir Wo Den Blumen Sind' doorbreekt een taboe, wanneer Dietrich het nummer zingt in Israël, waar de Duitse taal tot dan toe nog erg slecht getolereerd wordt. Ze heeft ook versies in het Engels en het Frans uitgevoerd. De Duitse versie van Dietrich werd het daaropvolgende jaar een grote hit in Nederland. Hoewel de Duitse versie het meeste succes heeft gehad verkiezen veel muziekliefhebbers de Franse versie boven de Duitstalige uitvoering.

Marlene Dietrich is niet de enige die het nummer in het Frans uitvoert, ook onze Duitse vriend Frederik (Reinhard) Mey doet het en maakt er in 2015 "Que sont devenues les fleurs" van en in een eerder stadium hadden Dalida en Juliette Gréco het al in het Frans gezongen met als titel "Qui peut dire où vont les fleurs?".