265. La folie (1983) - Valérie Lagrange

Valérie Lagrange , artiestennaam van Danielle Charaudeau , geboren in Parijs op 25 februari 1942, is een zangeres-tekstschrijfster, actrice en schrijfster. Aan het eind van de jaren vijftig wordt ze beïnvloed door nieuwe stromingen die uit de Verenigde Staten komen , of het nu de rock 'n' roll van Elvis Presley is of de levenslust van filmster James Dean. Ze maakt in 1959 haar filmdebuut in de Franse film La Jument verte waar ze de dochter van hoofdrolspeler Bourvil speelde en neemt de artiestennaam Valérie Lagrange aan. Ze speelt hierna nog in een aantal Franse films, waaronder een rol in 1966 in de film Un homme et une femme. Ze neemt in die periode ook aantal singles op en ze had succes met La guerilla van Serge Gainsbourg , Encore un jour de notre amour en Le meme jour van Pierre Barouh en Francis Lai. Ze poseerde ook voor het eerste nummer van het Franse tijdschrift Lui in november 1963.  

Ze is zelf fan van Amerikaanse protestzangers , onder wie Bob Dylan en Joan Baez . Ook ontdekte ze de Rhythm and Blues van Otis Redding en Wilson Pickett . Het is in die jaren het hippietijdperk en van protesten. Na de Parijse studentenrevolte in mei 1968 verlaat Valérie de entertainmentindustrie waar ze nooit meer echt naar terug zal keren. Het is de tijd van het gemeenschapsleven en de hippiereizen . In Europa was het de tijd van de pop- en psychedelische festivals van Amougies en Wight die Valérie bijwoonde. Na een schooldemonstratie nam ze met de muzikanten van Elton John een voorloper van de reggaemuziek in Frankrijk op, Si ma chanson could (1970).

Ze gaat naar Nieuw-Guinea om te schitteren in de iconische Franse film, "La vallée" ( 1972 ), over de hippiebeweging. Nauwelijks terug van de veelbewogen opnames van deze speelfilm, staat ze als zangeres op het eerste Bièvres- festival, het enige “volledig gratis popfestival” van die jaren. Ze is een van de twee topatracties samen met Maxime Le Forestier. Ze verblijft ook in de Provence en de Balearen. Valérie, inmiddels een authentieke hippie, gaat dan ook nog naar India en Italië.

In de jaren zeventig heeft ze diverse relaties. Samen de Engelse gitarist Ian Jelfs en de Franse zanger Graeme Allwright gaat ze op tournee en spelen ze nummers van Leonard Cohen, Bob Dylan en Donovan. Ze spelen ook veel in de straten en restaurants van Parijs. Valérie speelt, om een beetje geld te verdienen, in een paar films, o.a. dus in La vallée in 1972 op muziek van Pink Floyd. Ze fotografeert ook met haar vriend Claude Lelouch. In een andere bandsamenstelling spelen ze covers van rock, rhythm and blues , maar ook de reggae van Bob Marley.

In 1979 wordt ze voorgesteld aan de directeur van Virgin in Londen , Richard Branson . Het is het begin van een sprookje met de eerste Franse productie van Virgin en vervolgens wordt het contract getekend door Ian en Valérie in juli 1979. Met de Engelse groep The Sinceros namen ze hun album op in Londen, dat in maart 1980 uitkwam . Het nummer Faut plus me la faire is een hit. En met de gouden plaat wordt de oprichting van Virgin France gevierd, die hetzelfde jaar haar kantoren in Parijs opent . De albums zijn gekoppeld aan een reggaetempo . Dit alles weerhoudt Valérie er niet van om aandacht te blijven besteden aan humanitaire doelen. Zij was het die in 1985 achter het album SOS Ethiopia stond van het Franse collectief Chanteurs sans frontières onder leiding van Renaud.

De albums van Lagrange vielen echter niet in de smaak bij het nieuwe team van Virgin France en het contract werd in 1986 ontbonden . Het is terug naar af. Voor Valérie zijn dit theatervoorstellingen en filmrollen, maar voor Ian is het een afdaling in de wereld van alcohol. En in december 1989, na een enorme hoeveelheid van alcohol en kalmerende middelen, raakt hij drie weken in een diepe coma onder toezicht en verzorging van Valérie, en wordt hij verlamd wakker en kan niet meer praten . Daarna wijdde ze zich volledig aan zijn langzame revalidatie. De terugkeer van Valérie naar de muziek, nu zonder Ian, is erg moeilijk. Ze brengt in 2003 een nieuw album uit met een eerbetoon (Je crois en l'homme) aan aan Ian. Ze werd in februari 2004 genomineerd bij de Victoires de la Musique als vrouwelijke artiest van het jaar. Valérie sponsort ook, samen met de  bekende hippie Sylvain, het eerste Hippiefestival dat in Frankrijk wordt georganiseerd in Saint-Jean-d'Angély ( 2005 ). In 2009, trouwt ze met Ian Jelfs in het gezelschap van enkele vrienden. 

(bron: nl.frwiki.wiki/wiki/Val%C3%A9rie_Lagrange) 

 La folie was in Nederland een bescheiden succes met 5 weken in de tipparade van 1984. La folie is het openingsnummer van het album Les Trottoirs de l'Eternité (1983). De muziek op dit album is een soort mengeling van New Wave en chansons, er staan ook enkele reggea-achtige nummers op. In La folie combineert Valérie Lagrange een mooie stem met efficiënte muziek. Het wordt beschreven als een typisch jaren 80 nummer, maar heeft de tand des tijds goed doorgestaan en muzikaal en tekstueel niet aan kracht ingeboet.

"La folie" is uitgekomen op het album genaamd "Les trottoirs de l'éternité". De naam van dit album heeft Valérie gekozen omdat zij toentertijd (1983/4) de boeken van de auteur Jack Kerouac (1922-1969) aan het herlezen was en daarin die uitdrukking meerdere keren tegenkwam. Zij herkent zichzelf als zijn spirituele zus. De geschriften van Jack Kerouac weerspiegelen het verlangen om los te komen van de verstikkende sociale conventies van zijn tijd.

Valérie pleit in "La folie" voor meer eigen initiatieven van mensen, om de conventies te doorbreken. Kerouac staat voor seks, drugs, jazz en rondreizen, de wereld verkennen, levenservaring opdoen. Een van zijn quotes werpt een licht op de betekenis van dit chanson.

"De enige mensen voor mij zijn de gekken, degenen die gek zijn om te leven, gek om te praten, gek om gered te worden, verlangend naar alles tegelijk, degenen die nooit gapen of iets alledaags zeggen, maar branden, branden, branden, als fabelachtige gele romeinse kaarsen die exploderen als spinnen over de sterren, spinnen over de sterren en in het midden zie je het blauwe middenlicht knallen en iedereen zegt "Awww!" (Bron: https://quotepark.com/quotes/278181-jack-kerouac-the-only-people-for-me-are-the-mad-ones-the-ones/: Jack Kerouac uit zijn autobiografische boek "On The Road".)