262. Le vent nous portera (2001) - Noir Désir

Noir Désir werd in 1983 in Bordeaux opgericht. Bertrand Cantat en Serge Teyssot-Gay ontmoetten elkaar in 1980 op de middelbare school nadat Cantat vanuit zijn geboorteplaats in Normandië naar Bordeaux was verhuisd; Teyssot-Gay was 17 jaar oud en Cantat 16. De twee tieners deelden een liefde voor muziek, met name Led Zeppelin en The Who, dus besloten ze een band te vormen. Teyssot-Gay had een sterke muzikale achtergrond en een decennium aan opleiding in klassieke gitaar; Cantat, die op dat moment geen instrument kon bespelen, werd de zanger. Tijdens hun zomervakantie ontmoetten ze Denis Barthe, die hun passie voor muziek deelde en ermee instemde om drums voor de band te spelen, alhoewel hij nog nooit op drums had gespeeld. Hij bleek een snelle leerling en leerde al doende. Ze versleten een reeks tijdelijke bassisten en kwamen uiteindelijk terecht bij Vincent Leriche. De band noemde zichzelf oorspronkelijk "Psychoz", toen "6.35", "Station Désir" en tenslotte "Noirs Désirs" (later te veranderen in Noir Désir)

Hun studioalbum, Des visages des figures uit 2001, werd zeer goed ontvangen en er werden meer dan 1 miljoen exemplaren van verkocht. De groep ontving in 2001 vijf nominaties voor de Victoires de la Musique-prijs (een jaarlijkse ceremonie waarbij zangers en artiesten bekroond worden voor hun bijdrage aan de Franstalige muziekcultuur gedurende het afgelopen jaar) en won zowel het beste rockalbum van het jaar als de muziekvideo van het jaar voor "Le vent nous portera".

De band speelde enkele concerten voor hun Des visages des figures tour, maar ze werden allemaal gehouden in grote stadion-achtige locaties, behalve de Midden-Oosten-tour, waar de band terug kon gaan naar hun roots, namelijk spelen in kleine clubs. Ze werden uitgenodigd voor een eenmalig concert op het festival "Montpellier Radio-France" in 2002. Voor de 55 minuten durende voorstelling, getiteld "Nous n'avons fait que fuir", reciteerde Cantat een lang gedicht dat hij had geschreven over muzikale improvisaties gespeeld door de rest van de band. De tekst van het gedicht werd samen met een opname van de uitvoering op cd uitgebracht door de Franse uitgeverij Éditions Verticales.

In 2003 sloeg Cantat zijn vriendin Marie Trintignant in coma tijdens een ruzie in een hotelkamer in Litouwen. Enkele dagen later stierf ze. Cantat werd door een Litouwse rechter tot acht jaar cel veroordeeld. Hij zat de helft van zijn straf uit in een gevangenis vlak bij Toulouse. Op 16 oktober 2007 werd Bertrand op vrije voeten gesteld. (Marie Trintignant was een Franse actrice en dochter van de bekende Franse filmacteur Jean-Louis Trintignant o.a bekend van de films Un homme et une femme (1966) en hun opvolgers Un homme et une femme Vingt ans déjà (1986) Les plus belles années d'une vie (2019)).

Op 29 november 2010 werd aangekondigd dat gitarist Serge Teyssot-Gay de band zou verlaten onder vermelding van "emotionele, menselijke en muzikale verschillen" met zanger Cantat. Op 30 november 2010 kondigde de drummer van de band, Denis Barthe, aan dat Noir Désir "voorgoed wordt ontbonden", eraan toevoegend dat het zinloos is om de band te laten leven met "kunstmatige ademhaling". In 2020 was er een doorstart van de band en bracht Noir Désir een akoestisch Live-album uit, en een nieuwe single, Imbécile. Buiten Le vent nous portera, zijn "Aux sombres héros de l'amer", "Tostaky (le continent)", "Un jour en France" en "L'Homme pressé" bekende nummers van Noir Désir. 

(bron: nl.wikipedia.org/wiki/Noir_D%C3%A9sir / en.wikipedia.org/wiki/Noir_D%C3%A9sir)

Le vent nous portera is een nummer van de Franse band Noir Désir. Het nummer siert hun album des Visages des Figures (2001). De single werd als eerste van deze plaat uitgegeven. Het nummer stond vier weken op nummer één in de Italiaanse hitlijsten. In Frankrijk stond de single drie weken op de eerste plek. Ook in het Nederlandse taalgebied geniet "Le vent nous portera" bekendheid. In de Nederlandse Top 40 haalde het nummer een bescheiden 37e positie, in Vlaanderen haalde het de 2e positie in de Tipparade.

Le vent nous portera Het betekent zoiets als De wind zal ons meevoeren. Persoonlijk behoort dit chanson niet tot onze favoriet, maar met meer dan 100 miljoen views op YouTube horen wij iets niet, wat miljoenen wél horen.

Manu Chao, wereldster en muzikaal wonderkind van de andersglobaliseringsbeweging, speelt op dit nummer een deuntje op zijn gitaar. Zanger Cantat valt in en laat in zijn stem de Franse chansontraditie meeklinken. Zijn zinnen zijn mysterieus, ze vertellen over de wind die ons zal blijven dragen en die maakt dat we ons geen zorgen hoeven maken. Toch schuilt er iets droevigs in zijn stem. De losse zinnen spreken van liefkozingen, kogels, een wond die ons verscheurt, de slinger van genen, chromosomen in de atmosfeer, het diepste van iemands schaduw.

Er hangt een Shakespeareaanse tragedie rond deze band. In 2003 sloeg de zanger, Bertrand Cantat zijn toenmalige maîtresse, de actrice Marie Trintignant, de schedel in. Dat alles in een hotelkamer in Litouwen. Mevrouw Marie kwam in een coma terecht waarna ze overleed na 19 slagen op het hoofd, bleek uit de autopsie. Een ongeluk, aldus Cantat. Negentien keer, denk ik dan, maar goed.

De zaak lijkt simpel: Cantat heeft Trintignant doodgeslagen. Toch namen velen het voor de zanger op en zeggen dat de gemoederen van een heftige liefde even te hoog opliepen, helaas op ongelukkige wijze en met fatale gevolgen. Er werd gesproken van een crime passionel. Fans, onder wie zeker ook vrouwen, vrienden en familie, steunden Cantat door middel van brieven, petities en tot afgrijzen van velen zelfs door feest te vieren in het Café de Paris te Vilnius. Anderen zien een typisch voorbeeld van geweld tegen vrouwen. Vrouwen rechtenorganisaties en familie en vrienden van Marie Trintignant stellen dat het doodslaan van Marie absoluut geen romantische daad was. Op hun verzoek is de aanklacht veranderd van zware mishandeling in doodslag. Volgens hun advocaat moeten zij die toch nog denken met een Romeo en Julia te maken te hebben, zich maar eens realiseren dat Romeo zijn Julia niet doodde.

Toen zanger Bertrand Cantat (1964) in de jaren tachtig met Noir Désir doorbrak, werd hij al snel een bekende rock poet. Er zijn verhalen over drank en drugs en een heftig liefdesleven. Hij protesteerde tegen onrecht, probeerde zich intellectueel te vormen, en niet te vergeten: hij was aantrekkelijk en kon nog zingen ook. Noir Désir werd een attractie in linkse kringen, en ging zo ver in zijn steun voor de Palestijnen dat de band ervoor door Syrië, Libanon, Jemen en Turkije toerde. Ook de Zapatistas (gewapende revolutionaire beweging uit Mexico) werden geholpen, en illegalen, en José Bové (een Franse milieuactivist, landbouwsyndicalist, politicus en andersglobalist). Noir Désirs muzikale vertaling van passie paste mooi bij de strijd.

Hij werd veroordeeld en belande een paar jaar in de cel, maar werd in 2007 wegens goed gedrag weer vrijgelaten. In 2010 pleegde zijn ex-vrouw zelfmoord, met hem in huis. Ze had kort daarvoor geklaagd over de mentale mishandeling van haar ex. Toch keerde hij eind 2010 weer terug op het podium met zijn oude band, die er na alle ophef een maand later besloten er mee op te houden.
Teveel gedoe.

Je n'ai pas peur de la route
Faudrait voir, faut qu'on écoute
Des méandres au creux des reins
Et tout ira bien là
Le vent nous emportera

Ton message à la Grande Ourse
Et la trajectoire de la course
Un instantané de velours
Même s'il ne sert à rien va
Le vent l'emportera
Tout disparaîtra mais
Le vent nous portera

La caresse et la mitraille
Et cette plaie qui nous tiraille
Le palais des autres jours
D'hier et demain
Le vent les emportera

Génetique en bandouillère
Des chromosomes dans l'atmosphère
Des taxis pour les galaxies
Et mon tapis volant lui
Le vent l'emportera
Tout disparaîtra mais
Le vent nous portera

Ce parfum de nos années mortes
Ce qui peut frapper à ta porte
Infinité de destins
On en pose un et qu'est-ce qu'on en retient?
Le vent l'emportera

Pendant que la marée monte
Et que chacun refait ses comptes
J'emmène au creux de mon ombre
Des poussières de toi
Le vent les emportera
Tout disparaîtra mais
Le vent nous portera 

(Auteur: Bertrand Cantat Componist: Bertrand Cantat, Denis Barthe, Jean-Paul Roy, Serge Teyssot-Gay)

Tekst: Le vent nous portera - Nederlandse vertaling

Ik ben niet bang voor de weg,
men zou moeten kijken, men moet luisteren
naar de kronkelingen in je diepste wezen
en alles zal goed komen,
de wind zal ons meevoeren

Jouw boodschap aan de Grote Beer
en de baan van de reis,
een kort ogenblik van heerlijkheid,
zelfs als dat tot niets dient
zal de wind het meevoeren,
Alles zal verdwijnen maar
de wind zal ons meevoeren

De streling en het schroot
en deze ellende die ons kwelt,
Het paleis van voorheen,
van gisteren en morgen
zal de wind meevoeren

Genetisch aan banden gelegd,
chromosomen in de dampkring,
Taxi's voor de sterrenstelsels
en mijn vliegend tapijt straalt,
De wind zal het meevoeren,
Alles zal verdwijnen maar
de wind zal ons meevoeren

Deze geur van onze doodse jaren,
die aan kunnen kloppen op je deur,
met een oneindigheid aan bestemmingen,
Men stelt er één vast, maar welke houdt men aan?
De wind zal het meevoeren

Terwijl het getij opkomt
en iedereen zijn rekening opnieuw opmaakt,
neem ik in de diepte van mijn schaduw
het stof van jou mee
De wind zal het meevoeren,
Alles zal verdwijnen maar
de wind zal ons meevoeren 

(bron: muzikum.eu)