208. Lettre à France (1977) - Michel Polnareff

Michel Polnareff (Nérac (Lot-et-Garonne), 3 juli 1944) is een Franse zanger en songschrijver van Joodse afkomst die vooral in de jaren '60 populair was. Polnareff werd geboren in een kunstminnende familie. Zijn moeder, Simone Lane, was danseres en zijn vader, Leib Polnareff (of Léo Poll), was een Russisch-joodse immigrant uit Odessa die samenwerkte met Édith Piaf. Hij leerde gitaar spelen en na zijn studies, militaire dienst en een korte carrière in verzekeringen begon hij gitaar te spelen op de trappen van de Sacré Coeur.

Zijn eerste single, La Poupée qui fait non uit 1966, was meteen zijn grootste hit en werd meerdere malen gecoverd, onder andere door Mylène Farmer en Khaled in 1996. De nieuwe muziekstijl en Polnareff's atypisch imago, waren in die jaren grensoverschrijdend. In Frankrijk had hij veel hits. zoals "La Poupée qui fait non", "Love me, please love me", "Sous quelle étoile suis-je né?", "Ta-ta-ta-ta", "Âme câline", "Mes regrets", "Gloria", "Holidays", and "Tibili". Polnareff speelde ook met zijn imago: zwarte bril, mooie broek en dubbelzinnige provocaties. Op het gebied van stijl waren de optredens van Polnareff te vergelijken met die van David Bowie. Zijn nummer L'Amour avec Toi kon niet voor 22.00 uur gespeeld worden omdat dit destijds in Frankrijk als "pornografisch" werd beschouwd (het nummer is naar huidige maatstaven mild). In 1969 was Polnareff enorm succesvol: tournees, muziekvideo's, allemaal voltreffers, maar hij werd ook het doelwit van schandalen.

Het noodlot sloeg toe in september 1970, toen zijn vriend Lucien Morisse zelfmoord pleegde. Tegelijkertijd kreeg hij ook een relatiecrisis. Na een rustperiode in de omgeving van Parijs, na lange maanden in isolement, en genezen van zijn depressie, hervatte Polnareff geleidelijk zijn tournees. Zijn gezondheid en zijn moreel verbeterden, maar niet zijn zicht: hij werd gedwongen zijn ogen te beschermen met een dikke, donkere zonnebril. (In 1994 werd hij succesvol geopereerd aan staar om te voorkomen dat hij blind zou worden), Daar stopten zijn problemen niet. In 1972 toonde hij in een promotieposter voor zijn Polnarevolution-tour in 1972: zijn blote billen. Hoewel het schandaal hem commercieel ten goede kwam, bracht het censuur en rechtszaken met zich mee.  

Tijdens een wereldtournee vernam hij dat Bernard Seneau, zijn manager, er met zijn geld vandoor was gegaan, waardoor hij failliet was gegaan. Niet in staat om zijn schulden te betalen, en verpletterd door de dood van zijn moeder verliet hij Frankrijk en vestigde hij zich in de Verenigde Staten, waar hij in anonimiteit leefde. Zijn gedwongen ballingschap weerhield hem er niet van om te componeren, en zijn albums hadden wisselend succes. In de zomer van 1977 bracht hij een nieuw nummer uit genaamd "Lettre à France" het was geen nummer dat geschreven was voor een meisje dat Frankrijk heette, maar eerder voor zijn land dat hij heel erg miste. Dit nummer werd meteen erg populair in Frankrijk, niet erg verwonderlijk voor het sterk nationalistische Frankrijk.

Polnareff keerde in 1989 verrassend terug naar Frankrijk. Anderhalf jaar lang sloot Polnareff zich af van de buitenwereld in een luxe hotel in Parijs en nam Kama-Sutra op, met Mike Oldfield die wat gitaarpartijen toevoegde. Het album werd uitgebracht in februari 1990, en werd een commercieel succes en was de de terugkeer van Polnareff aan het muziekfront met hits als "Kâma Sûtra", "LNA HO" en "Toi et moi". Uiteindlijk bleef hij toeren en platen opnemen tot 2018.  

bron: en.wikipedia.org/wiki/Michel_Polnareff / wikipedia.org/wiki/Michel_Polnareff)  

Lettre à France werd uitgebracht in 1977 in die tijd was Polnareff niet in Frankrijk woonachtig, maar in Californië vanwege fiscale en financiële problemen sinds 1973 en was zijn vaderland ontvlucht. De titel "brief aan Frankrijk" is een pleidooi naar zijn land vol met nostalgie. Het werd een hit in Frankrijk en verkocht 840.000 platen. Vandaag beschouwd als een van zijn mooiste ballads, verzoent dit lied hem met het zijn publiek en zorgt ervoor dat hij terug wil komen.

Terwijl hij in Verenigde Staten is, wordt hij herinnerd aan de wijn die hij dronk aan tafel bij een liedje op de radio. Gevangen door een enorme vlaag van nostalgie, krabbelt hij op een hoek van het tafelkleed de aantekeningen van een liefdesverklaring aan Frankrijk en naar zijn tekstschrijver Jean-Loup Dabadie stuurt.

In 1972 is Michel Polnareff, een ster, en is klaar voor zijn eerste optreden in Olympia. Hij woonde in een herenhuis in de buitenwijken van Parijs, en kijkt niet naar de kosten. Terwijl Polnareff de artistieke kant van zijn carrière stevig in handen had, delegeerde hij de verantwoordelijkheid voor zijn financiële zaken aan een man genaamd Bernard Seneau (die vanaf 1971 de financiële zaken van de zanger afhandelde). Op dit moment dat het leven naar hem lacht, besluit de zanger te provoceren door met blote billen te poseren op de poster voor zijn concert in de Olympia. In plaats van alleen maar schokkend te zijn, wordt Polnareff beschuldigd van onfatsoenlijke gedrag dat hem een proces oplevert en werd veroordeeld tot het betalen van een boete van 6 miljoen oude frank, ofwel ongeveer 9.000 euro.

Tegelijkertijd ontvangt hij een brief van een makelaar voor zes maanden onbetaalde huur, ook al dacht hij dat hij de eigenaar van het huis was. De wereld valt uit elkaar voor de zanger die ontdekt dat hij noch de eigenaar is van zijn luxe huis, noch van zijn Rolls Royce. Seneau verduisterde miljoenen francs van zijn bankrekening en verdween. Polnareff raakte al snel verwikkeld in een enorm financieel schandaal, hij kreeg een belastingaanslag van meer dan een miljoen frank. Michel Polnareff pleit dat hij te goeder trouw heeft gehandeld, maar hij riskeert de gevangenis voor zijn achterstallige betalingen en wordt tevens geconfronteerd met een publieke opinie die hem veroordeelt omdat ze niet in zijn ontkenningen geloven.

De reactie van de zanger was resoluut en drastisch - hij besloot het land te verlaten. Dit was het begin van de lange ballingschap van de zanger uit zijn geboorteland.

Op 26 oktober 1975 organiseerde het Franse radiostation RTL een megaconcert voor de zanger in België in het Forest-National in Brussel. (Polnareff kon nog steeds niet optreden in Frankrijk.) Het jaar daarop keerde de zanger (voor het eerst in vijf jaar) terug naar Frankrijk om een hoorzitting over zijn belastingfraude bij te wonen en Polnareff profiteerde van zijn reis naar Frankrijk om zijn nieuwe album te promoten, met de humoristische titel "Coucou me revoilou" (Hallo, ik ben weer terug!).

Polnareff wordt uiteindelijk onschuldig verklaard, maar blijft zijn belastingschuld nog steeds verschuldigd aan de Franse belastingdienst.