103. Ma dernière volonté (1977) - Serge Reggiani

 Serge Reggiani (Reggio Emilia, 2 mei 1922 – Boulogne-Billancourt, 23 juli 2004) was een in Italië geboren Franse zanger en acteur. Hij verliet Italië op achtjarige leeftijd met zijn ouders. De familie verhuisde naar Normandië. Nadat hij de toneelschool (Conservatoire des Arts Cinématographiques) in Parijs had gevolgd begon hij zijn toneelcarrière in 1941. Hij werd ontdekt door Jean Cocteau en verscheen in de in oorlogstijd gemaakte productie Les Parents Terribles. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verliet hij Parijs om zich bij het Franse verzet aan te sluiten.

Hoewel hij als acteur misschien niet de allerhoogste top bereikte, vierde hij lang (tussen 1959 en 1965) triomfen in het theater met zijn vertolking in Jean-Paul Sartre’s toneelstuk Les Séquestrés d'Altona.

Omstreeks 1964 begon hij, met de hulp van Simone Signoret en haar echtgenoot Yves Montand, daarnaast ook een carrière als zanger. Op het einde van 1964 bracht hij zijn debuutalbum, Serge Reggiani Chante Boris Vian uit, met daarop onder meer het antimilitaristische lied Le Déserteur. De Franse diva Barbara was in de wolken met zijn interpretatie van het werk van Boris Vian en nam hem mee op tournee. In de loop der jaren zouden nog een twintigtal studio-albums volgen. Les Loups Sont Entrés Dans Paris ("De Wolven zijn Parijs binnengevallen"), Ma Liberté en Sarah (of La femme qui est dans mon lit) ("De Vrouw in mijn Bed") worden tot zijn sterkste chansons gerekend. De twee laatste nummers werden geschreven door Georges Moustaki. In 1977 bracht hij het nummer Ma Derniere Volonte uit. De Nederlandse vertaling hiervan, onder de titel Laat me, werd een zoveelste succes voor de Nederlandse chansonnier Ramses Shaffy.

Reggiani werd één van de meest gevierde vertolkers van het Franse chanson en hoewel hij al begin veertig was, maakte zijn ruige imago hem populair bij zowel jongere als oudere luisteraars. De jeugd kon zich sterk identificeren met zijn politiek linkse opvattingen en anti-militarisme, dat met name tot uiting kwam tijdens de Franse studentenrevoltes in 1968. Met het klimmen van de jaren werd hij meer en meer erkend als een van de beste vertolkers van het Franse chanson die de poëzie van Arthur Rimbaud, Charles Baudelaire, Guillaume Apollinaire en Jacques Prévert dichter bij het publiek bracht.

Hij kreeg twee kinderen, Stephan (1946) en Carine (1951). Beide kinderen bouwden later ook allebei een zangcarrière uit, waarbij Stephan het moeilijk vond om altijd in de schaduw van zijn vader te staan, wat waarschijnlijk de aanleiding geweest is voor zijn tragische zelfmoord in 1980. Reggiani leed door dit gebeuren aan ernstige depressies en raakte verslaafd aan alcohol, een probleem waar hij de rest van zijn leven mee zou blijven worstelen.

Hij overleed in Paris op 82-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartaanval, een dag na de dood van een andere bekende Franse chansonnier, Sacha Distel. Hij ligt begraven op de Cimetière du Montparnasse. 

(bron: nl.wikipedia.org/wiki/Serge_Reggiani)  

Ma dernière volonté tekst en muziek is van Sylvain Lebel en Alice Dona was een hit van Serge Reggiani. Het wordt ook wel Vivre genoemd maar het heet oorspronkelijk eigenlijk Ma Dernière Volonté, de laatste wens dus. En dat is: mag ik alsjeblieft nog even blijven leven. Iets in die sfeer.

Ramses Shaffy maakte Ma Dernière Volonté in Nederland groot met "Laat me" , maar is dus oorspronkelijk van Reggiani. Het nummer behoort waarschijnlijk nog niet eens tot de top tien bekendste nummers van de zanger, maar in het Nederlands brult iedereen het moeiteloos mee.

De Nederlandse tekst van "Laat me" werd geschreven door Herman Pieter de Boer. De Boer gaf aan zijn op het lijf van Shaffy geschreven lied een wezenlijk andere inhoud dan de Franse. Waar Reggiani zingt over iemand die op zijn sterfbed ligt, in radeloze angst om te sterven, zingt Shaffy over zichzelf als iemand die midden in het leven staat, vol levensvreugde en zonder doodsangst.

De Franse tekst is een schreeuw om te blijven 'leven', als 'laatste wens'. De Nederlandse is een krachtige, hartstochtelijke zielenkreet van de zanger aan de omgeving om hem te 'laten blijven wie ik ben'. Shaffy veranderde in 1993 wel een aantal regels van het laatste couplet. In plaats van: "Ik zal ooit wel een keertje sterven", zingt hij "heus wel". In plaats van "en verder zoek je het maar uit" zingt hij "en zoek jij er maar eentje uit". In plaats van "jouw zwarte schaap, jouw trouwe fan", zingt hij "trouwe geit". De laatste regel "Ik heb het altijd zo gedaan" werd nu "Ik heb het nog nooit zo gedaan."

Heel iets anders dan wat de Boer en Shaffy er van hebben gemaakt. Best een catchy melodie natuurlijk, maar die is dus van Dona.

Tekst: Ma dernière volonté