87. (Elle voulait qu'on l'appelle) Venise (1975) - Julien Clerc

Julien Clerc wordt geboren als Paul LeClerc in Parijs, op 4 oktober 1947. Zijn moeder is afkomstig uit het overzeese Guadeloupe. Vlak na zijn geboorte scheiden zijn ouders. Al op vroege leeftijd maakt hij kennis met muziek en zijn leven verandert naar eigen zeggen wanneer hij The Beatles voor het eerst I Want To Hold Your Hand hoort spelen. Hij doet mee met de dan heersende traditie en verandert zijn naam in Julien Clerc; eerder bedachte namen als Paul le Rock en Joe LeClerc lijken hem te pretentieus.

Tijdens zijn middelbare schooltijd in Bourg-la-Reine ontmoet hij Maurice ‘Momo’ Vallet, met wie hij dik bevriend raakt. In 1966 vertrekt hij met Momo naar Parijs om daar rechten te studeren aan de Sorbonne Université. In een café ontmoeten ze Étienne Roda-Gil, een zoon van Spaanse vluchtelingen. Gedrieën delen ze hun muzikale voorkeur en dromen ze van succes. Net als Momo blijkt ook Roda-Gil poëtische teksten te kunnen schrijven. Paul heeft de meest geschikte zangstem om die te vertolken. Allerlei suggesties passeren de revue, zoals Paul Le Rock en Joe Leclerc, waarna definitief wordt gekozen voor de artiestennaam Julien Clerc. In oktober 1967 doet Julien Clerc auditie voor CBS Records, maar de platenmaatschappij wijst hem af.

In 1967 wordt hij uitgenodigd voor een nieuwe auditie. Dit keer slaagt Julien wel: hij krijgt een platencontract aangeboden. In februari 1968 neemt Julien zijn eerste single 'La Cavalerie' op. De tekst is van Roda-Gil. Het liedje levert hem een eerste bescheiden hitje op. In datzelfde jaar scoort Julien nog een succesje met het eerder afgewezen 'Ivanovitch', waarvan de tekst is geschreven door Momo. Aansluitend staat hij in het voorprogramma van de Belgische zanger Adamo. In 1970 wordt Julien gevraagd de hoofdrol te spelen in de Franse versie van de musical Hair. Even twijfelt Julien maar volgens Momo en Roda-Gil is dit dé kans op een doorbraak naar het grote publiek. Ze krijgen gelijk. Met verve speelt Julien de rol van Claude, waarmee hij zelfs de grootste criticasters in Parijs weet te overtuigen.  

In 1971 scoort Julien zijn eerste grote hit met de single Ce N’est Rien. De hit wordt gevolgd door een nóg grotere hit: Si On Chantait. Binnen korte tijd groeit Julien Clerc uit tot hét tieneridool van Frankrijk. Hij wordt door zijn fans liefkozend ‘Juju’ genoemd en treedt op in alle grote Franse theaters. Zo staat Julien drie weken lang in het prestigieuze theater l’Olympia in Parijs, dat iedere avond steevast is uitverkocht. Ook in Nederland hoort men van de Franse successen van Julien Clerc. In 1974 wordt hij uitgenodigd voor een optreden tijdens het Grand Gala du Disque. Julien accepteert het aanbod en krijgt met 'Si On Chantait' heel Nederland aan zijn voeten. Het liedje levert hem hier zijn eerste hit op. Behalve in ons land treedt Julien ook op in Canada, Libanon, Vietnam en Japan.

Ook in Nederlands knoopte hij de hits aan elkaar na Ce n'est rien en Si On Chantai had hij nog hits met Elle voulait qu'on l'appelle Venise, Hélène', Ma préférence en This melody, dat zelfs een nummer 1-hit werd in Nederland. Verantwoordelijk voor zijn grootste successen was tekstschrijver Etienne Roda-Gil, overleden op 31 mei 2004. In mei 2007 neemt Julien Clerc samen met Rob de Nijs een duet op voor diens nieuwe album Chansons, een album met enkel Franse liedjes, door De Nijs in het Nederlands gezongen. Het nummer met Julien Clerc is diens nummer 1-hit This Melody, door Jan Rot vertaald als Eén Melodie.

Zo’n 50 jaar, dertig studio-albums, waarvan vijf goud, en meerdere live-albums en compilaties later, is diezelfde Julien Clerc een wereldster van formaat. In november 2019 verscheen zijn laatste album, een duettenalbum "Duos", waarop Clerc duetten zingt met andere artiesten. In 1976 verschijnt zijn eerste speelfilm D’amour Et D’eau Fraîche. Het levert hem geen Oscar op maar wél een ontmoeting met de bekende actrice Miou Miou met wie hij trouwt en twee dochters krijgt. In 1982 breekt Julien met Miou Miou als ook met Momo en Gil-Roda. In plaats daarvan werkt hij samen met onder anderen Françoise Hardy en Serge Gainsbourg. In 1987 treedt hij in het huwelijk met de jonge Virginie Coupérie, met wie hij ook twee kinderen krijgt. Ook herstelt Julien de banden met zijn oude makker Étienne Gil-Roda. 

(bron: nporadio2.nl/muziek/artiesten/ce8df7d4-7339-4bb8-986a-3b83fab5ecc8/julien-clerc / nl.wikipedia.org/wiki/Julien_Clerc)  

(Elle voulait qu’on l’appelle) Venise is geen typisch Franse chanson. Bij Franse muziek denk je aan een mooie ballade met een mooie accordeon. Vaak hele romantische muziek maar deze hit van Julien Clerc is heel anders. Het intro is al overdonderend. Er klinkt een metalen koe-bel en verderop steeds weer een schelle gitaar. Deze single is fantastisch gearrangeerd.

In 1974 stormt bij ons 'Si On Chantait' de Top 40 binnen en eindigt nipt in de top tien. 'Ce N'est Rien' wordt verkozen tot Alarmschijf, maar doet het eind 1974 een stuk bescheidener in de Top 40. 1975 is in Nederland een rustig jaar voor Clerc, maar in 1976 is de zanger te bewonderen in de eerste televisie-uitzending van Veronica. 'Venise' is vooral een radio-hit, het bereikt slechts een veertiende plek in onze Top 40. Met de opvolger is het helemaal raak: 'This Melody' komt op nummer 1 en zal mans' grootste hit worden in ons land. Dat is wel zo’n typische Franse ballade.