73. La maladie d'amour (1973) - Michel Sardou
Michel Sardou (Parijs, 26 januari 1947) is een Franse zanger, chansonnier en acteur. Hij komt uit een beroemde Franse artiestenfamilie. Zijn vader Fernand Sardou was zanger, cabaretier en acteur. Zijn moeder Jackie Sardou was zangeres en actrice. Na het stoppen van zijn studie huurde zijn vader hem in voor zijn cabaret in Montmartre. Tegelijkertijd schreef hij zich in voor een theateropleiding en daar ontmoet hij Michel Fugain met wie hij een hechte vriendschap zal smeden. De twee acolieten beginnen samen hun eerste liedjes te componeren. Maar het begin is moeilijk, en hun eerste nummers blijven onopgemerkt.
In 1967 werd het mummer Les Ricains, midden in de Vietnamoorlog, gecensureerd. De hierover ontstane controverse zal er aan bijdragen dat de jonge zanger in de publiciteit komt. In 1970 kwam de grote doorbraak in Frankrijk met de hits "Les bals populaires" en "Le rire du sergent". Een belangrijke factor voor het succes was componist Jacques Revaux, met wie hij tot in de jaren 90 zou samenwerken. In 1970 bracht hij het album J'habite en France uit, gedragen door de hit Les Bals populaire, die de hitparade bereikte. Het album wint de Charles-Cros Academy-prijs en lanceert definitief de carrière van Michel Sardou. De zanger zal dan de successen aan elkaar rijgen; La maladie d'amour(1973), Une fille aux yeux clairs (1974), Le France (1975).
Als een geëngageerde zanger zal Michel Sardou een moeilijke periode doormaken halverwege de jaren 70. Hij stuit op kritiek met verschillende titels; J’accuse (Ik beschuldig), Le temps des colonies (De tijd van de koloniën)en Je suis pour (Ik ben er voor) en daarmee bedoelde hij de doodstraf. In 1978 publiceerden zijn tegenstanders een essay, 'Moeten we Sardou verbranden?'. Hierna moest Sardou zelfs enige tijd onderduiken. Maar hij wordt gesteund door andere artiesten en uiteindelijk keert de rust om hem heen weer terug.
Nadat hij in 1975 een nationale heldenstatus verwierf met zijn chanson "Le France", een protestsong over de verkoop van het toen grootste Franse cruiseschip is hij toch geschrokken van de controverse die in 1976 ontstond en koos Sardou ervoor om zijn carrière voort te zetten met een nieuw repertoire, meer gericht op liefdesliedjes La Java de Broadway, En chantant en Je vole . Eind jaren zeventig leek Sardou's muzikale output wat bloedarmer te worden, tot hij in 1981 verrassend terugkwam met Les lacs du Connemara, een album met vier top-10 hits in Frankrijk. In de jaren die volgden was het succes minder groot, maar elk album kende zeker één grote Franse hit .
In 1990 won Sardou de prijs voor beste plaat met Le privilège, waarin ook de teksten weer wat scherper werden. Na dat album werd zijn productiviteit minder, met een nieuw album eens in de twee à drie jaar. In 2004 brak zijn cd (getiteld Du plaisir) verkooprecords in Frankrijk. Sardou is niet alleen zanger, hij is ook acteur. In 2001 kocht hij samen met Jean-Claude Camus, de man die zijn concerten produceert, het Théatre de la porte St-Martin in Parijs. Sardou is directeur en eigenaar. Zelf acteerde hij ook in zijn eigen theater. Sardou heeft als acteur meegespeeld in de bioscoopfilm Cross, een politie/actiefilm uit 1986.
In 2018 geeft hij zijn laatste concert in zijn tournee met de naam La dernière danse en bracht een live-album uit met dezelfde naam als de tour. Een mooi muzikaal einde van zijn vruchtbare carrière, waarin hij ruim vijfhonderd chansons schreef.
(bron: gala.fr/stars, nl.wikipedia.org/wiki/Michel_Sardou)
La maladie d'amour uitgegeven op 3 juli 1973 en gepubliceerd op het gelijknamige album in 1973. Het wordt vaak aangehaald als één van de grootste successen van de zanger en als een belangrijk onderdeel van het Franse muzikale erfgoed.
In 1973 zorgen Jacques Revaux, Yves Dessca en Michel Sardou samen voor wellicht één van de grootste klassiekers uit Sardou’s rijke repertoire: La maladie d’amour, een lied over de kracht van de liefde. Sardou kan geen concert afsluiten zonder dit lied te zingen. Sardou zal het ritme van de song in de loop van de tijd veranderen, waardoor het tempo zal dalen.
Dit is het vierde best verkochte nummer van Sardou, aangezien de titel meer dan één miljoen exemplaren is gepasseerd, achter Les Lacs du Connemara (1981), En chantant (1978) en Dix ans plus tôt (1977). La Maladie d'amour stond negen weken bovenaan in de Franse hitlijsten. Zijn melodie lijkt geïnspireerd door Pachelbel's Canon.
Tekst: La maladie d'amour
Elle court, elle court,
La maladie d'amour,
Dans le cœur des enfants
De sept à soixante dix-sept ans.
Elle chante, elle chante,
La rivière insolente
Qui unit dans son lit
Les cheveux blonds, les cheveux gris.
Elle fait chanter les hommes et s'agrandir le monde.
Elle fait parfois souffrir tout le long d'une vie.
Elle fait pleurer les femmes, elle fait crier dans l'ombre
Mais le plus douloureux, c'est quand on en guérit.
Elle court, elle court,
La maladie d'amour,
Dans le coeur des enfants
De sept à soixante dix-sept ans.
Elle chante, elle chante,
La rivière insolente
Qui unit dans son lit
Les cheveux blonds, les cheveux gris.
Elle surprend l'écolière sur le banc d'une classe
Par le charme innocent d'un professeur d'anglais.
Elle foudroie dans la rue cet inconnu qui passe
Et qui n'oubliera plus ce parfum qui volait.
Elle court, elle court,
La maladie d'amour,
Dans le coeur des enfants
De sept à soixante dix-sept ans.
Elle chante, elle chante,
La rivière insolente
Qui unit dans son lit
Les cheveux blonds, les cheveux gris.
Elle court, elle court,
La maladie d'amour,
Dans le coeur des enfants
De sept à soixante dix-sept ans.
Elle chante, elle chante,
La rivière insolente
Qui unit dans son lit
Les cheveux blonds, les cheveux gris.
Elle fait chanter les hommes et s'agrandir le monde.
Elle fait parfois souffrir tout le long d'une vie
(Songwriters: August Darnell / Coati Mundi A Hernandez)
Tekst: La maladie d'amour - Nederlandse vertaling
Ze rent, ze rent,
De hartstocht der liefde
In het hart van kinderen
Van zeven tot zeventig jaar.
Ze zingt, ze zingt,
De onstuimige rivier
Die in haar bed
De blonde haren, de grijze haren verenigt
Ze laat mannen zingen en de wereld zich uitbreiden.
Ze laat soms een gans leven leed bezorgen.
Ze laat vrouwen huilen, ze laat schreeuwen in het donker
Maar het meest pijnlijke, is wanneer we ervan genezen.
Ze rent, ze rent,
De hartstocht der liefde
In het hart van kinderen
Van zeven tot zeventig jaar.
Ze zingt, ze zingt,
De onstuimige rivier
Die in haar bed
De blonde haren, de grijze haren verenigt
Ze verrast de scholier aan de schoolbank in een klas
Door de onschuldige charme van een leraar Engels.
Ze vernietigt in de weg die onbekende die passeert
En die nooit meer het parfum dat voorbijvloog zal vergeten.
Ze rent, ze rent,
De ziekte van de liefde
In het hart van kinderen
Van zeven tot zeventig jaar.
Ze zingt, ze zingt,
De onstuimige rivier
Die in haar bed
De blonde haren, de grijze haren verenigt
Ze rent, ze rent,
De ziekte van de liefde
In het hart van kinderen
Van zeven tot zeventig jaar.
Ze zingt, ze zingt,
De onstuimige rivier
Die in haar bed
De blonde haren, de grijze haren verenigt
Ze laat mannen zingen en de wereld zich uitbreiden.
Ze laat soms een heel leven leed bezorgen
(bron: https://muzikum.eu)
{{ 'Comments (%count%)' | trans {count:count} }}
{{ 'Comments are closed.' | trans }}