56. Je taime.. moi non plus (1969) - Serge Gainsbourg & Jane Birkin

 Serge Gainsbourg, artiestennaam van Lucien Ginsburg (Parijs, 2 april 1928 - aldaar, 2 maart 1991) was een Frans dichter, zanger, componist, acteur en regisseur. Hij werd geboren als Lucien Ginsburg in Parijs als de zoon van Joods-Oekraïense ouders van Charkov (Oekraïne), die hun geboorteland waren ontvlucht na de Russische Revolutie. Zijn vader was een pianist, die ook aan schilderkunst deed, zijn moeder een mezzosopraan. Hij bracht zijn jeugd door in Parijs, waar zijn vader piano speelde in een bar en zijn moeder les gaf aan een conservatorium. De Ginsburgs kregen in 1932 de Franse nationaliteit, die hen tijdens de Tweede Wereldoorlog tijdelijk ontnomen werd door het Vichy-regime. Onder de Duitse bezetting moesten ze de davidster dragen in Parijs en doken ze onder om aan deportatie te ontsnappen.

Gainsbourg heeft programma van het middelbaar onderwijs niet volledig doorlopen, maar volgde lessen schilderskunst, onder meer bij Fernand Léger, in de vergeefse hoop een groot schilder te worden. Tijdens zijn militaire dienst werd hij regelmatig gestraft wegens gebrek aan discipline en raakte hij gewend aan zwaar alcoholgebruik. Tot zijn twintigste kwam hij aan de kost door allerlei beroepen. Uiteindelijk kreeg hij een zeker succes als crooner in casino's en nachtclubs.

In 1967 had hij een verhouding van enkele maanden met Brigitte Bardot. In 1968 leerde hij de Engelse actrice Jane Birkin kennen toen ze samen in een film optraden. Van haar had hij in 1971 zijn dochter Charlotte Gainsbourg. Ze gingen in 1980 uit elkaar. Het jaar daarop ging Gainsbourg samenwonen met de 21 jaar jongere mannequin Bambou (Caroline Paulus). Hij was getrouwd met haar van 1981 tot zijn dood, in 1986 kregen ze een zoon: Lucien of Lulu Gainsbourg. In 1986 begon hij ook een discrete verhouding met een zestienjarige bewonderaarster en tegelijk een 'vriendschappelijke' relatie met een twaalfjarig meisje. Beide relaties duurden tot aan zijn dood en werden een tijd later door de betrokkenen bekendgemaakt.

Gainsbourg overleed op 2 maart 1991 aan een hartaanval en werd begraven op het kerkhof van Montparnasse te Parijs, alwaar hij werd bijgezet in het graf van zijn ouders. Zijn huis op het beroemde adres 5bis Rue de Verneuil is nog steeds volledig bedekt met graffiti en gedichten. 

(bron: nl.wikipedia.org/wiki/Serge_Gainsbourg) 

Je t'aime... moi non plus is geschreven door Serge Gainsbourg. De single werd uitgebracht in 1969 en wordt gezongen door Serge Gainsbourg en Jane Birkin. Het lied werd een internationale hit, hoewel het in vele landen verboden was omwille van de expliciet seksuele getintheid.

Gainsbourg schreef soundtracks voor meer dan veertig films. Zelf regisseerde hij vier films: Je t'aime... moi non plus, Equateur, Charlotte For Ever en Stan The Flasher.

In 1967 Serge Gainsbourg krijgt de vraag om, binnen het kader van een tv-show, een aantal liedjes te schrijven voor de wereldberoemde actrice Brigitte Bardot. Tijdens de opnames van Harley Davidson springt de vonk over. Hij wil haar verrassen met een origineel liefdeslied.

Op 10 december 1967 nemen de twee Je taime moi non plus op. "We deden de gebaren en het geluid van een vrijend koppel na terwijl we elkaars hand vasthielden. Onze vingers die elkaar toen lichtjes streelden, dat was wellicht het meest erotische moment uit mij leven.", zal Bardot later zeggen. Gainsbourg weet dat de wereld met dit nummer aan zijn voeten ligt. Bardot is zo hot dat de singles de deur uit zullen vliegen. Helaas draait het anders uit.

Op het laatste nippertje houdt Bardots wettige echtgenoot de verkoop van de plaat tegen. Het nummer verdwijnt in een verzegelde koffer bij Philips en komt pas later weer boven water. Voor Gainsbourg de grootste ontgoocheling in zijn carrière.

In 1968 speelde Gainsbourg in de film Slogan samen met de Engelse actrice Jane Birkin. Hij liet haar de onuitgegeven versie van het lied horen. Birkin was zo onder de indruk van het lied dat het opnieuw werd opgenomen. Birkin zong het lied wel een octaaf hoger dan Bardot. De single werd in 1969 uitgebracht.

Eerst roepen de twee 1969 blijmoedig uit tot Année érotique en daarna komt Je t'aime...moi non plus alsnog op de markt. Birkin kwijt zich beter van haar taak dan Bardot, die ontzettend haar best deed om opwindend te klinken, terwijl Birkin het gewoon is. De opzwepende baslijn, het weemoedige orgeltje, de nu eens kreunende dan weer fluisterende Birkin en natuurlijk de door Gainbourg welgekozen'woorden spreken de massa aan en laten de kassa rinkelen.

In veel landen werd het lied verboden omwille van de seksuele getintheid. Er werd zelfs gespeculeerd dat het lied werd opgenomen terwijl Gainsbourg en Birkin daadwerkelijk de liefde bedreven. Het kwam zelfs zover dat het lied werd uitgegeven onder het platenlabel Fontana, terwijl het in werkelijkheid Philips was. Ook stond er in vele landen op de cover dat het lied verboden was onder de 21 jaar.

Je t'aime...moi non plus is het allereerste chanson dat het tot nummer 1 schopt in de Britse charts. Heel Europa slowt op Je taime moi non plus. Lang niet iedereen beseft op wat voor tuchteloze tekst er wordt gedanst. Hij: 'ik ga en kom, heen en weer tussen je lendenen, je dijen en houd me in'. Zij: 'ik voeg me bij je' en even later: 'kom nu klaar !

Omdat het als 'te heet' beschouwd werd, werd dit lied in verschillende landen gecensureerd en Frankrijk werd de explicietste versie geheel onthouden. De controverse zorgde voor veel bekendheid en droeg eraan bij dat het de nr. 1 werd in verscheidene hitlijsten.

In 1974 werd de single heruitgebracht in Nederland. Dankzij beide noteringen is de single een van de succesvolste hits die in de Nederlandse Top 40 hebben gestaan. In 1969 stond het op nr. 1 in de jaarlijst van zowel de Top 40 als de Hilversum 3 Top 30, terwijl het in geen van beide hitlijsten dat jaar op de eerste plaats heeft gestaan.

De titel en tekst Je t'aime... moi non plus kan bij letterlijke vertaling verkeerd begrepen worden. Birkin zingt Je t'aime (ik hou van je) waarop Gainsbourg antwoordt "Moi non plus", wat letterlijk "ik ook niet" betekent, maar hier gebruikt wordt als "ik ook van jou". Gainsbourg werd voor titel en tekst geïnspireerd door een uitspraak van Salvador Dalí: "Picasso est espagnol, moi aussi. Picasso est un génie, moi aussi. Picasso est communiste, moi non plus" ("Picasso is Spaans, ik ook. Picasso is een genie, ik ook. Picasso is een communist, ik ook niet").

*) Jane zegt: "ik hou van je (Serge)"
Waarom Serge antwoordt: "ik (hou) niet meer (alleen van mezelf, maar ook van jou)"

(Frans woord grapje, normaal betekent het "evenmin")