5. Douce France (1947) - Charles Trenet

Charles Trenet (Louis Charles Auguste Claude (Charles) Trenet) (Narbonne, 18 mei 1913 – Créteil, 19 februari 2001) was een Franse zanger, componist en acteur, actief vanaf de jaren 30 tot aan de jaren 90 van de 20e eeuw. Trenet, die vanwege zijn komische expressie en zijn vilten hoedje de bijnaam "Le Fou Chantant" (de zingende dwaas) kreeg, is vooral bekend vanwege zijn wereldhits Douce France en La mer. In Frankrijk wordt Trenet net zo geroemd als Édith Piaf en Charles Aznavour.

Trenet, een notariszoon uit Narbonne, kwam al vroeg met kunst in contact, mede omdat hij vanwege een ziekte lange tijd thuis moest blijven. In 1928 volgde hij zijn moeder naar Berlijn en daar kwam hij in aanraking met theater en poëzie. In de jaren 30 studeerde hij in Parijs architectuur en vormgeving.

Tijdens de Duitse bezetting speelde Trenet in enkele films. Ook bleef hij optreden, voornamelijk voor Duitse soldaten en Franse krijgsgevangenen in Duitsland. Dat werd hem niet in dank afgenomen. Mogelijk is zijn opstelling ingegeven door het feit dat Trenet als homoseksueel gevaar liep te worden gedeporteerd en er geruchten over een Joodse afkomst de ronde deden. 

 Na de oorlog vertrok Trenet naar de Verenigde Staten, waar hij snel een succes werd in New York en toerde in de VS, Mexico en Peru. In september 1951 keerde hij terug naar Frankrijk. Daar trad hij onafgebroken op, maar in de jaren zestig ging het niet goed met zijn carrière. In 1975 nam hij voor het eerst afscheid van de muziek en uiteindelijk zou hij in de jaren tachtig definitief stoppen.

Het lied werd in 1986 opnieuw geïnterpreteerd door de Franse rockband Carte de Séjour (wat "groene kaart", "verblijfsvergunning" betekent).

In 1943 schetst Trenet met zijn evergeen Douce France een melancholisch beeld van het zorgeloze Frankrijk 'uit [zijn] kindertijd', het land dat de Duitsers nooit kunnen inpalmen. Dat werkt. Fransen gebruiken het refrein om nare nazidromen mee te bezweren. Vooral de Franse gevangen in Duitsland klampen zich vast aan Trenets poëzie. Trenet verwoordt het verlangen naar het vooroorlogse Frankrijk ' dat [hij] nog altijd meedraagt in [zijn] hart'/

Eind jaren vijftig overkomt het De Gaulle dat hij in Canada de vliegtuigtrappen afdaalt op de tonen van Douce France terwijl het protocol de Marseillaise voorschrijft. Als Trenet een school in Québec bezoekt, doet het leerlingenkoor speciaal voor hem een greep uit het Franse chanson. Na het zingen van Douce France tikt hun leerkracht de zanger op de schouder en zegt "'Toch niet slecht hè, die chansons uit de zeventiende eeuw". Trenet komt niet meer bij van het lachen.