3. La vie en rose (1946) - Édith Piaf

 Édith Piaf is het pseudoniem van Édith Giovanna Gassion (Parijs, 19 december 1915 – Grasse, 10 oktober 1963), die als Franse zangeres wereldwijde bekendheid kreeg. Bijgenaamd "la Môme Piaf", was ze een music hall en variétézangeres. Een buitengewone persoonlijkheid, ze zal vele componisten inspireren en ondanks ernstige gezondheidsproblemen internationale faam verwerven. Édith Piaf was ook een actrice in theater en film. Haar bekendste chansons, zijn: La Vie en rose, Non, je ne regrette rien en Milord (geschreven door Georges Moustaki).

Piaf werd in Parijs geboren als dochter van een Italiaans-Berberse kroegzangeres en een Franse acrobaat. Édith Piaf werd geboren in een zeer arm gezin. Volgens de legende werd ze geboren op de trappen van de voordeur van een gebouw. Ze werd opgevoed door haar grootmoeder, die in Normandië een bordeel uitbaatte. Haar debuut als zangeres maakte zij rond haar vijftiende jaar als straatzangeres. Toen Piaf 17 jaar was, kreeg ze een dochter (Marcelle), verwekt door Louis Dupont, een Parijse koerier op wie zij verliefd geworden was. Het kind overleed op tweejarige leeftijd aan een hersenvliesontsteking.

Ze kent een moeilijke start in het leven en moest zich zelfs prostitueren om een paar centen te verdienen. In het najaar van 1935 zong Édith Piaf op straat nummers uit het repertoire van Fréhel (een beroemde zanger van die tijd) en werd hierbij op twintigjarige leeftijd als zangeres ontdekt door de eigenaar van het Parijse Cirque Médrano. In 1936 trad zij voor het eerst op in dat theater. Piaf was bij publieke optredens erg nerveus. Nachtclubeigenaar Louis Leplée moedigde haar aan desondanks door te gaan en gaf haar de bijnaam La Môme Piaf (De kleine mus). Leplée werd korte tijd later vermoord. Piaf werd verdacht van medeplichtigheid, maar ze werd vrijgesproken.

 Tijdens de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog schreef Piaf haar befaamde nummer La Vie en rose. Zij was toen zowel bij de Duitse bezetters als onder de Franse bevolking een geliefde zangeres. Ze onderbrak haar carrière niet in de oorlog en gaat zelfs zingen in Duitsland. Ze zal na de oorlog niet worden berecht, want ze zong voor Franse gevangenen in Duitsland en zou hebben weten te ontsnappen aan soldaten uit nazi-Duitsland. Na de oorlog trad ze overal in Europa op en breidde haar roem zich buiten Frankrijk uit. In 1955 had ze zelfs een grote carrière in de Verenigde Staten. Ze zingt regelmatig in Carnegie Hall in New York. Haar tragische leven wordt weerspiegeld in haar muziek, met als specialiteit de met hartverscheurende stem voorgedragen scherpe ballade.

Piaf overleed op 47-jarige leeftijd aan een inwendige bloeding in Plascassier (gemeente Grasse) op 10 oktober 1963. Aan het einde van haar leven was Edith Piaf uitgeput en ziek. Ze is uitgeput door alcohol, morfine en het lijden van haar leven. Haar lichaam werd per ambulance naar haar huis in Parijs overgebracht, waar het voor het publiek werd opgebaard. Haar begrafenis trok honderdduizenden belangstellenden en de plechtigheid bij de begraafplaats werd geblokkeerd door meer dan veertigduizend bewonderaars. Charles Aznavour, die de start van zijn carrière aan Piaf te danken had - ze ging met hem op reis in Frankrijk en de Verenigde Staten -, herinnerde eraan dat de begrafenis van Piaf het enige moment was na de Tweede Wereldoorlog dat het verkeer in Parijs stillag.

Édith Piaf had veel romantische relaties, met name met bokser Marcel Cerdan en met de zangers Yves Montand en Georges Moustaki (tekstschrijver van het nummer Milord, één van zijn grootste hits). Ze trouwde twee keer: met zanger Jacques Pills (van 1952 tot hun scheiding in 1956), daarna met Théo Sarapo (van 1962 tot zijn dood in 1963). Vandaag de dag wordt zij herinnerd en gerespecteerd als een van de grootste zangeressen die Frankrijk ooit heeft gehad. Haar leven had echter verschillende kanten: haar beroemdheid contrasteerde scherp met haar droevige persoonlijke leven. 

(bronnen: fr.vikipedia.org, nl.wikideck.com, nl.wikipedia.org)

  La vie en rose (Frans voor "Leven in roze", vrij vertaald: "het rooskleurige leven"), is één van de bekendere chansons van Édith Piaf.

Piaf maakte het lied populair in 1946. De tekst is geschreven door Piaf zelf, en de melodie was van de hand van "Louiguy" (Louis Gugliemi). In eerste instantie dachten Piaf en het schrijversteam dat het chanson geen succes zou zijn en ook niet zou worden. Het werd echter een publiekslieveling. Vanwege de populariteit zou het lied op meerdere van haar albums terechtkomen en in 1998 werd een documentaire over Édith Piaf ook getiteld naar dit lied: La Vie en Rose een biografisch drama over het bewogen leven van Edith Piaf. De film volgt haar vanaf haar ellendige jeugd in de straten van Parijs tot haar internationale doorbraak en daaropvolgend neergang.

Édith Piaf is dolgelukkig dat de oorlog erop zit en door de aanwezigheid van de jonge Yves Montand is ze helemaal in haar nopjes. In een brasserie op de Champ-Elysées neuriet ze in het gezelschap van Marianne Michel de melodie die het geluk haar heeft ingefluisterd. Ze heeft het Les choses en roses genoemd. Toch vindt ze het nummer niet voor haar. "Doe jij het maar" zegt ze tegen haar vriendin. Marianne Michel vertolkt het live in een radioprogramma, maar verandert 'les choses' op de valreep in 'la vie'. De luisteraars reageren enthousiast. Piaf verandert van gedachte en neemt in 1946 alsnog La vie en rose op.

Een Engelstalige versie is later geschreven door Mack David. La Vie en rose is ook een cover uitgebracht door de Jamaicaanse zangeres Grace Jones. Het nummer kwam uit op haar debuutalbum Portfolio. Het originele lied van Édith Piaf werd grondig omgewerkt naar een nummer beïnvloed door bossanova en disco. Zo is de tekst niet enkel meer in het Frans, maar zitten er ook Engelse strofen tussen.

Andere covers kwamen onder meer in 1993 van Donna Summer, in 2000 van zanger Alex met een Nederlandstalige variant, namelijk Een bossie rooie rozen, en in 2005 als de muzieksingle La Vie en Rose van Wende Snijders.