273. L'Italien (1971) - Serge Reggiani

Serge Reggiani (Reggio Emilia, 2 mei 1922 – Boulogne-Billancourt, 23 juli 2004) was een in Italië geboren Franse zanger en acteur. Hij verliet Italië op achtjarige leeftijd met zijn ouders. De familie verhuisde naar Normandië. Nadat hij de toneelschool (Conservatoire des Arts Cinématographiques) in Parijs had gevolgd begon hij zijn toneelcarrière in 1941. Hij werd ontdekt door Jean Cocteau en verscheen in de in oorlogstijd gemaakte productie Les Parents Terribles. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verliet hij Parijs om zich bij het Franse verzet aan te sluiten.

Hoewel hij als acteur misschien niet de allerhoogste top bereikte, vierde hij lang (tussen 1959 en 1965) triomfen in het theater met zijn vertolking in Jean-Paul Sartre’s toneelstuk Les Séquestrés d'Altona.

Omstreeks 1964 begon hij, met de hulp van Simone Signoret en haar echtgenoot Yves Montand, daarnaast ook een carrière als zanger. Op het einde van 1964 bracht hij zijn debuut, Serge Reggiani Chante Boris Vian uit, met daarop onder meer het antimilitaristische lied Le Déserteur. De Franse diva Barbara was in de wolken met zijn interpretatie van het werk van Boris Vian en nam hem mee op tournee. In de loop der jaren zouden nog een twintigtal studio-albums volgen. Les Loups Sont Entrés Dans Paris ("De Wolven zijn Parijs binnengevallen"), Ma Liberté en Sarah (of La femme qui est dans mon lit) ("De Vrouw in mijn Bed") worden tot zijn sterkste chansons gerekend. De twee laatste nummers werden geschreven door Georges Moustaki. In 1977 bracht hij het nummer Ma Derniere Volonte uit. De Nederlandse vertaling hiervan, onder de titel Laat me, werd een zoveelste succes voor de Nederlandse chansonnier Ramses Shaffy.

Reggiani werd één van de meest gevierde vertolkers van het Franse chanson en hoewel hij al begin veertig was, maakte zijn ruige imago hem populair bij zowel jongere als oudere luisteraars. De jeugd kon zich sterk identificeren met zijn politiek linkse opvattingen en anti-militarisme, dat met name tot uiting kwam tijdens de Franse studentenrevoltes in 1968. Met het klimmen van de jaren werd hij meer en meer erkend als een van de beste vertolkers van het Franse chanson die de poëzie van Arthur Rimbaud, Charles Baudelaire, Guillaume Apollinaire en Jacques Prévert dichter bij het publiek bracht.

Hij kreeg twee kinderen met haar, Stephan (1946) en Carine (1951). Beide kinderen bouwden later ook allebei een zangcarrière uit, waarbij Stephan het moeilijk vond om altijd in de schaduw van zijn vader te staan, wat waarschijnlijk de aanleiding geweest is voor zijn tragische zelfmoord in 1980. Reggiani leed door dit gebeuren aan ernstige depressies en raakte verslaafd aan alcohol, een probleem waar hij de rest van zijn leven mee zou blijven worstelen.

Hij overleed in Paris op 82-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartaanval, een dag na de dood van een andere bekende Franse chansonnier, Sacha Distel. Hij ligt begraven op de Cimetière du Montparnasse. 

(bron: nl.wikipedia.org/wiki/Serge_Reggiani) 

L'Italien gaat over een Italiaanse immigrant die binnengelaten wil worden in zijn ouderlijk huis, hij smeekt, maar geen gehoor. Hij doet nog een poging door uit te leggen waarom hij zo lang is weggebleven, maar de deur blijft dicht. Uiteindelijk dringt het tot hem door dat de tijd alles heeft veranderd en geeft hij het op. L'Italien heeft een combinatie van Italiaans en Franse teksten en een meespelende melodie. Aangezien Serge Reggiani zelf Italiaans is en op achtjarige leeftijd naar Frankrijk verhuisde heeft lijkt L'Italien een biografische tekst. Benny Neyman nam 'Italien met de Nederlandse vertaling "De weg naar huis" op in 1982.