263. Je n’ai que mon âme (2001) - Natasha Saint-Pier

Natasha Saint-Pier (Bathurst, 10 februari 1981) is een Canadese zangeres van Acadische afkomst (Franstalige bewoners van Louisiana, die later Cajuns worden genoemd) die het grootste deel van haar carrière in Frankrijk heeft doorgebracht. Haar ouders (Mario, eigenaar van een gevangenis en Marie, manager in een bejaardentehuis) stimuleerden hun dochter al op jonge leeftijd, door haar naar piano- en danslessen te sturen. Op haar achtste stond Saint-Pier al op het podium. Gestimuleerd door haar zangdocente, werd Saint-Pier in haar tienerjaren een bekende naam in haar omgeving, doordat ze regelmatig optrad op feesten, festivals en gala’s. Hierdoor nam de reputatie van de zangeres grote vormen aan, ook buiten de provincie waar ze woonde en uiteindelijk ook in Quebec.  

In 1993 nam de zangeres deel aan de – in Quebec bekende - talentenjacht Le pouvoir de la chanson. Ze drong door tot de finale en was daarmee de jongste artiest ooit die dit voor elkaar had gekregen. Wegens het succes van het Le pouvoir de la chanson mocht St-Pier haar eerste single opnemen: Le parcours du coeur, een nummer waarmee ze bij fans en critici veel positieve indrukken achterliet. 1999 was een goed jaar voor Saint-Pier. Guy Coultier, een bekende producent/manager in de Quebecse muziekwereld, begon met haar samen te werken en begeleidde vanaf dat moment haar carrière. Saint-Piers tweede album À chacun son histoire werd in april 2000 uitgebracht in diverse Europese landen. Opgenomen in Milaan, onder toeziend oog van Eros Ramazzotti’s vaste producent Piero Cassano, groeide dit album in Quebec uit tot een groot succes. Het succes van de zangeres werd nog groter dat jaar toen ze de Canadese zanger Garou gezelschap hield tijdens diens Europese tournee, waarvan zes optredens in concertzaal Le Zénith te Parijs plaatsvonden. Eind 2000 genoot Saint-Pier een goedlopende carrière aan beide kanten van de Atlantische Oceaan.

De zangeres werd in de lente van 2001 door een vak-jury uitgekozen om Frankrijk te vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival met Je n’ai que mon âme, een nummer geschreven door Robert Goldman, broer van de zanger-tekstschrijver Jean-Jacques Goldman. Tijdens de grote finale van het Songfestival in Denemarken, behaalde Saint-Pier de vierde plaats en kreeg daarmee grotere bekendheid bij het Franse publiek. In het najaar van 2001 toerde Saint-Pier mee in het voorprogramma van Garou door België en Frankrijk waar ze al haar eerste live ervaring kon opdoen in Europa. Kort daarna verscheen het album À chacun son histoire in Frankrijk en werd met goud bekroond. Daarop volgde optredens in Franse tv-programma’s. Na afloop van een van deze optredens benaderde de Franse zanger-tekstschrijver Pascal Obispo Saint-Pier en nodigde haar uit om naar zijn nieuwe materiaal te luisteren. De ontmoeting tussen de twee leidde tot een succesvolle samenwerking.

In 2003 won Saint-Pier de prijs voor 'Beste nieuwe artiest van het jaar' bij de 'Victoires de la musique awards' in Frankrijk, hierbij stemt het publiek, en niet een vak-jury. In 2006 bracht Saint-Pier haar vijfde album Longueur d'ondes uit, opnieuw met Obispo als muzikale partner. In het voorjaar van datzelfde jaar maakte de zangeres opnieuw een tournee door Europa. Hierna volgde een sabbatical en nam ze de tijd voor een nieuw album, wederom in samenwerking met Obispo. Na een periode van rust wist de zangeres wederom tijd te vinden voor de opnames in 2012 voor een geheel nieuw album.

Naast zingen ging St-Pier zich steeds vaker bezighouden met presentatieklussen voor televisie. Zo presenteerde ze een Franse muziekshow en was ze jurylid in het 2e en 3e seizoen van The Voice Belgique (The Voice van België). In oktober 2015 bracht St-Pier Mon Acade uit, een album bestaande uit traditionele Franse volksliedjes. In 2017 verscheen L'alphabet des animaux, een album met kinderliedjes. De zangeres zelf werd twee jaar daarvoor moeder van een zoon genaamd Bixente die ze kreeg met haar ex-echtgenoot Grégory Quillacq. In 2018 verscheen het album Thérèse de Lisieux : Aimer c'est tout donner, een plaat met Christelijke liedjes, geïnspireerd op de gedichten van Thérèse van Lisieux, een Franse non die leefde in de negentiende eeuw. In de zomer van 2020 bracht St-Pier het album Croire uit en deed ze een tournee langs verschillende kerken in Frankrijk. 

(bron: nl.wikipedia.org/wiki/Natasha_Saint-Pier / stringfixer.com/nl/Natasha_St-Pier)

Je n'ai que mon âme was de Franse inzending voor het Eurovisie Songfestival 2001. Het werd voornamelijk in het Frans gezongen, met enkele teksten in het Engels (de eerste keer dat een Franse inzending Engelse teksten bevatte). Het nummer werd in Canada uitgebracht als de eerste single van het verzamelalbum met dezelfde naam Je n'ai que mon âme.

Je n'ai que mon âme werd die avond in Kopenhagen als veertiende uitgevoerd. Aan het einde van de stemming had het 142 punten gekregen (12 punten van Bosnië en Herzegovina, Portugal en Rusland), waarmee het 4e werd in een veld van 23 deelnemers. Volgens muziekkenners is het nummer een powerballad, waarin St-Pier probeert een relatie die tot mislukken is gedoemd nieuw leven in te blazen, en haar minnaar vertelt dat ze nog steeds gevoelens heeft voor hem, hoewel geen van beiden ze recentelijk heeft uitgesproken. In 2015 zong Natasha het nummer tijdens het Eurovisie's Greatest Hits-concert in Londen. Je n'ai que mon âme werd in 2002 opgevolgd door Sandrine François met "Il faut du temps".

In Frankrijk stond de single 26 weken in de top 100. Het begon op nummer 11 in mei 2001, bereikte toen de top tien en piekte op nummer twee in de zesde en zevende week. Daarna bleef de single continu zakken in de Franse hitlijst, waar het negen weken in de top tien stond en in totaal 19 weken in de top 50. Het werd met 330,0000 verkochte exemplaren met goud bekroond. Het stond 28e in de Franse (SNEP) jaarhitlijst van 2001. In Wallonië, België, ging "Je n'ai que mon âme" op 12 mei 2001 naar nummer 11, sprong toen naar nummer drie en bereikte de twee weken later nummer twee, en net als in Frankrijk zakte het vrij snel in de Waalse hitlijst, het stond daar zeven weken in de top tien en 12 weken in de top 40. Het was de 17e best verkochte single van het jaar in Wallonië.