253. Un jour tu verras (1954) - Marcel Mouloudji

Marcel Mouloudji ( Parijs 16 september 1922 - 14 juni 1994 Neuilly-sur-Seine) is een Franse zanger , tekstschrijver, artiest, schilder en acteur . Zijn chansons, sommige geëngageerd en andere weer sentimenteel, roepen liefde, oorlog, nostalgie tussen verdriet en eenzaamheid op. Marcel Mouloudji werd geboren in 1922 in Parijs, als zoon van een metselaar en huishoudster. Zijn vader, Saïd Mouloudji werd geboren in 1896 in Frans-Algerije en zijn moeder, Eugénie Roux is van origine een Bretonse, geboren in Parijs in 1901. Toen Marcel nog maar tien jaar oud was, werd zijn moeder opgenomen vanwege een psychische stoornis en zijn vader, analfabeet, gehuisvest in een eenvoudig dienstmeisjeskamer, had moeite met het opvoeden van zijn twee zonen, van wie de oudste, André, ernstig ziek was en de tweede, Marcel, een lieve dromer.

Tijdens zijn adolescentie sloot Marcel zich samen met zijn broer aan bij een linkse jeugdbeweging, les Faucons rouges (de Rode Valken), die bestond uit verschillende stromingen van de arbeidersklasse. Marcel Maillot, directeur van een vakantiekamp, spoort hem aan om met zijn broer te zingen. Hij wordt al snel opgemerkt door Jean-Louis Barrault (Frans acteur en toneelregisseur), die op zoek is naar een kind voor een show en die hem kennis laat maken maken met het artistieke milieu van Parijs. Tussen 1936 en 1942 speelt Mouloudji in diverse films.

Na de oorlog was hij een een van de personen die deelnam aan het artistieke leven van Saint-Germain-des-Prés. 'Hij is een van die jongens waarvan we spijt hebben dat we ze niet vaker hebben gezien; maar hij doet alles wat hij doet met onbetwistbaar talent." schreef Boris Vian in de Manuel de St-Germain-des-Prés in 1950 (een geïllustreerd persoonlijk verslag van het na 1947 opbloeiende uitgaansleven in de Parijse stadswijk, trefpunt van intellectuelen en artiesten.) Hij speelde in 1945 en 1949 wederom in films.

Hij behaalde zijn eerste grote succes met zingen door zijn uitvoering van La Complainte des infidèles , overgenomen uit de film La Maison Bonnadieu van Carlo Rim (1951). Datzelfde jaar ontmoette hij in het cabaret La Fontaine des Quatre-Saisons , zonder het te weten, de later bekende zangeres Barbara, die aan het einde van haar auditie alleen een bijrol kreeg, omdat het jaarprogramma al vaststond. Jacques Prévert (Frans dichter, toneel- en scenarioschrijver) zei ooit over Marcel Mouloudji “Toen ik Mouloudji ontmoette, was hij een kind, een kleine jongen. Hij had niet wat, gewoonlijk, een mooie stem wordt genoemd, maar een echte, levendige, verontrustende, grappige en soms hartverscheurende stem, het was de zijne, de stem van de straat, de stem van het hart, hij was volwassen geworden, maar hij bleef hetzelfde. Vandaar zijn populariteit”. Zijn nummer Un jour tu verras, een nummer uit film Secrets d'alcôve (1954) was een grote hit in Frankrijk.

Op 7 mei 1954, de dag van de laatste slag in Diên Biên Phu (de Vietnamese Onafhankelijkheidsoorlog), schreef Boris Vian het nummer Le Déserteur voor het cabaret La Fontaine des Quatre-Saisons. De Franse regering verbood het nummer op de radio en was alleen succesvol op het podium. In modieuze cabarets zet Mouloudji dit nummer op zijn repertoire, waarbij hij de tekst een beetje aanpaste. Hij brengt ook nummers van Jacques Prévert. Eind jaren vijftig begon hij steeds meer eigen teksten te schrijven. In 1958 speelt hij een van zijn laatste filmrols in een Spaans-Zweedse film, Deux hommes sont arrives.

Mouloudji richtte in 1964 zijn eigen platenmaatschappij Productions Mouloudji en zijn muzikale uitgeverij Éditions Mouloudji op. Hij had veel succes dankzij een vruchtbare samenwerking met de componist Cris Carol. Hij is ook aanwezig bij de eerste bijeenkomsten om de Vietnamese zaak bij jongeren onder de aandacht te brengen en ze te sensibiliseren. In 1980 na het uitbrengen van het album Inconnus Inconnues gaf hij talloze concerten door het heel Frankrijk, zonder veel media-aandacht. De concerten kosten hem veel energie en hij gaat meer tijd besteden aan schrijven en schilderen, zijn oude liefdes. In 1986 trad hij op in het gloednieuwe Théâtre Libertaire in Parijs. In 1987 staat hij nog het podium van het Élysée Montmartre.

Hij publiceerde zijn jeugdherinneringen in Le Petit Invité, uitgegeven in 1989. In 1992 raakte hij zijn stem gedeeltelijk kwijt door pleuritis. Dit weerhoudt hem er niet van om een album op te nemen dat helaas nooit het daglicht zal zien. In november 1993 zingt hij nog in de Sablière- groeve in Châteaubriant ( Loire-Atlantique ), de plaats van executie voor 27 communistische gijzelaars in oktober 1941. In maart 1994, wordt hij uitgenodigd op het Koorfestival in Hauts-de-Seine in de regio Parijs en geeft in april een laatste recital in de buurt van Nancy . Hij overlijdt in juni 1994, terwijl hij nog volop aan projecten werkte zoals een vervolg van zijn memoires, 5 jaar na het eerste deel (dit vervolg, Le Coquelicot , werd in 1997 postuum gepubliceerd door Éditions de l'Archipel) en een nieuw album. Hij is begraven op de beroemde begraafplaats Père-Lachaise in Parijs. 

(bron: nl.frwiki.wiki/wiki/Marcel_Mouloudji)

 Un jour tu verras werd gemaakt voor de film Secrets d'alcôve die in 1954 werd uitgebracht, de begeleiding bestaat uit een gitaar, een accordeon en een symfonieorkest. Un jour tu verras heeft iets van een Charlie Chaplin-sfeer in een van zijn beste films, magnifiek, nostalgie, melancholie en tegelijk een blije blik naar de toekomst. De tekst van Un jour tu verras is geschreven door Marcel Mouloudji zelf en gecomponeerd door Georges van Parys.

Un jour tu verras was het grootste succes van Mouloudji. Het is een zogenaamd ‘chanson éternelle’. Een chanson éternelle is een chanson dat bijna alle Fransen kennen. Als je tegen een willekeurige Fransman zegt: ‘Mouloudji?’, dan krijg je geheid als antwoord: ‘Un jour tu verras.’ Het is een chanson dat de slagersjongen (of in de tegenwoordige tijd de pizza of pakketbezorger) fluit op straat als hij een bestelling gaat afleveren bij de klant.

'Un jour tu verras' was in 2020 de titelsong van de vierdelige dramaserie 'I.M.' ( de serie is gebaseerd op de beroemde roman van Connie Palmen uit 1998, en vertelt het verhaal van haar universele en ontroerende liefdesverhaal met Ischa Meijer.)

'Un jour tu verras' werd door veel chansonniers gecoverd; Michel Delpech (1974), Daniel Guichard (1975), Fabienne Thibeault (1985), Roland Dyens (1991), Jacques Dutronc (1999), Annabelle Mouloudji et Alain Chamfort (2014) en er is ook nog een uitvoering door Nana Mouskouri.

Un jour tu verras
On se rencontrera
Quelque part, n'importe où
Guidés par le hasard

Nous nous regarderons
Et nous nous sourirons
Et la main dans la main
Par les rues nous irons

Le temps passe si vite
Le soir cachera bien
Nos cœurs, ces deux voleurs
Qui gardent leur bonheur

Puis nous arriverons
Sur une place grise
Où les pavés seront doux
A nos âmes grises

Il y aura un bal
Très pauvre et très banal
Sous un ciel plein de brume
Et de mélancolie

Un aveugle jouera
D'l'orgue de Barbarie
Cet air pour nous sera
Le plus beau, le plus joli

Puis je t'inviterai
Ta taille je prendrai
Nous danserons tranquilles
Loins des gens de la ville

Nous danserons l'amour
Les yeux au fond des yeux
Vers une fin du monde
Vers une nuit profonde

Un jour tu verras
On se rencontrera
Quelque part, n'importe où
Guidés par le hasard

Nous nous regarderons
Et nous nous sourirons
Et la main dans la main
Par les rues nous irons

(Auteur: Marcel Mouloudji Componist: Georges van Parys)

 

Tekst: Un jour tu verras (Op een dag zul je zien)- Nederlandse vertaling

Vertaling door Henriëtte van der Staay - Limmen (NH) 

Op een dag zul je zien
Komen we elkaar tegen
Ergens, waar dan ook
Geleid door het toeval

We zullen elkaar aankijken
En naar elkaar glimlachen
En hand in hand
zullen we door de straten gaan

De tijd gaat zo snel
De avond zal ze goed verbergen
onze harten, deze twee dieven
Die hun geluk bewaren

Dan zullen we aankomen
Op een grijs plein
Waar de kasseien zoet zijn
Voor onze grijze zielen

Er zal een bal zijn
Heel simpel en heel gewoon
Onder een hemel vol van nevel
En van melancholie

Een blinde zal spelen
Op een draaiorgel
Dat deuntje zal voor ons
Het prachtigste, het mooiste zijn

Dan zal ik je uitnodigen
Je bij je middel pakken
En dan dansen we slow
Ver van de geluiden van de stad

We dansen de liefde
Diep in elkaars ogen kijkend
Naar een einde van de wereld
Naar een doorvoelde nacht

Op een dag zul je zien
Komen we elkaar tegen
Ergens, waar dan ook
Geleid door het toeval

We zullen elkaar aankijken
En naar elkaar glimlachen
En hand in hand
zullen we door de straten gaan