237. La maison où j'ai grandi (1966) - Françoise Hardy

Françoise Hardy (Parijs, 17 januari 1944) tekende haar eerste contract met het platenlabel Disques Vogue in november 1961. In april 1962, kort nadat ze eindexamen had gedaan, verscheen haar eerste album Oh oh Chéri, met het titelliedje geschreven door Johnny Hallydays schrijfduo.

Voor het grote publiek breekt de zangers door op zondagavond 28 oktober 1962. Die avond wachten veel kijkers de uitslag af van het referendum over de Franse parlementsverkiezingen, in één van de muzikale intermezzo's zingt Françoise Hardy Tous les garçons et les filles. De de volgende dag en de volgende dagen wordt het nummer veel gedraaid op de Franse radio en in jukeboxen en tegen het einde van het jaar zijn er al een half miljoen singles van verkocht en uiteindelijk worden er zo'n 2 miljoen singles van Tous les garçons et les filles verkocht.

Ze had lang haar en droeg meestal jeans met een leren jasje en begeleidde zichzelf op de gitaar. De internationale impact van Tous les garçons et les filles, alsmede die van Hardy's uiterlijk en presentatie leidde ertoe dat de zangeres medio jaren zestig door sommigen werd gepresenteerd als 'Frankrijks antwoord op The Beatles'. Ze werd in die jaren ook populair in Spanje, Nederland, Denemarken, Canada, Japan en de Verenigde Staten, waar het modeblad Vogue een reportage van veertien pagina's geïllustreerd met foto's van haar maakt. Haar relatie met Disques Vogue komt onder spanning te staan over de auteursrechten van haar platen. Eind 1969 valt het vonnis van het proces: de firma Vogue wordt eigenaar verklaard van de nummers die van november 1962 tot november 1967 zijn geproduceerd en worden dus niet toegekend aan de zangeres, het is voor haar reden om eigen productiemaatschappij "Hypopotam" op richten en zo de rechten van haar nummers te behouden. 

 Haar nummer Comment te dire adieu is één van de grote hits van 1969. Deze terugkeer naar de top van de hitparade geeft een boost aan haar carrière maar ze heeft niet veel zin meer om op het podium te staan, haar optredens zijn alleen nog op televisie en zoveel mogelijk in playback. Hardy blijft nog lang actief in de muziekwereld, maar de grote internationale successen van de jaren zestig blijven uit.

Hardy zong soms in het Engels, Italiaans, Spaans, en Duits. In 1963 vertegenwoordigde ze Monaco bij het Eurovisiesongfestival met L'amour s'en va en bereikte de vijfde plaats. In 1968 ontving ze de Grand Prix du Disque Académie Charles Gros. In 1981 trouwde ze met haar oude vriend en collega Jacques Dutronc, met wie ze al een zoon had, Thomas Dutronc (1973). In mei 2000 had ze een comeback met het album Clair Obscur. Haar zoon speelde gitaar en haar man zong het duet Puisque vous partez en voyage. Ze woont tegenwoordig in de buurt van Parijs. 

(bron: fr.wikipedia.org/wiki/Françoise_Hardy, nl.wikipedia.org/wiki/Françoise_Hardy)

 La maison où j'ai grandi is van oorsprong een Italiaans popnummer van Adriano Celentano, Il ragazzo della via Gluck" ("De jongen uit Gluck Street") gecoverd door artiesten uit vele andere landen. Het nummer werd uitgevoerd op het Sanremo-festival in 1966, waar het in eerste instantie weinig succes had. Het werd uitgeschakeld in de eerste competitieronde. Maar uiteindelijk kreeg het grote waardering bij fans, het is het meest representatieve nummer van Celentano, met veel autobiografische referenties; Via Gluck was de straat van Milaan, waar hij als jongen met het gezin woonde, en "acht jaar" ("...passano gli anni, ma 8 son lunghi......" wat betekent "...de jaren gaan voorbij, maar 8 is lang ....") is een verwijzing naar de top van Celentano's opnamecarrière van 1958 tot 1966.

Françoise Hardy coverde het als single in juni 1966, met Franse teksten van Eddy Marnay, onder de titel "La maison où j'ai grandi"; Het verscheen op haar album dat bekend staat als La maison où j'ai grandi. Het album werd uitgebracht zonder titel en is vooral te herkennen aan het nummer "La maison où j'ai grandi"; dat op het album staat als de grote hit. Hardy had Celentano's autobiografische lied "Il ragazzo della via Gluck" in januari 1966 in Sanremo zien uitvoeren en was er van onder de indruk. De Franse tekst is niet gerelateerd aan het originele, Italiaanse, nummer.

Terugkijkend op het nummer in 2004, zei Hardy dat ze een emotie van droefheid had toen ze het nummer hoorde, voor haar moeder, een assistent-accountant, die haar en haar jongere zus alleen had opgevoed.

La maison où j'ai grandi (Het huis waarin ik opgroeide) en alle herinneringen die er bij horen doet qua onderwerp, de terugkeer naar de jeugd en het verleden, een beetje denken aan Wim Sonneveld's 'Het dorp', dat verklaart wellicht ook de grote populariteit van dit Chanson in Frankrijk.