229. Il jouait du piano debout (1980) - France Gall

France Gall artiestennaam van Isabelle Gall (Parijs, 9 oktober 1947 – Neuilly-sur-Seine, 7 januari 2018), was een Franse zangeres. Ze werd geboren in een muzikale familie. Haar moeder was zangeres en haar vader, Robert Gall, stond bekend als liedjesschrijver voor onder meer Charles Aznavour en Édith Piaf. Toen ze vijftien was nam ze in 1963 onder de naam France Gall haar eerste single op: Ne sois pas si bête, die meteen een hit werd in Frankrijk. Een tweede single in 1964, Sacré Charlemagne, geschreven door haar vader, was opnieuw een hit.

In 1965 brak ze ook internationaal door. Haar liedje Poupée de cire, poupée de son geldt binnen het idioom van het songfestival nog altijd als een van de mooiste bijdragen. Met het uptempo, bijna jachtige chanson, geschreven door Serge Gainsbourg, won de Franse zangeres France Gall in 1965 namens Luxemburg in Napels het festival. Na een voortvarende start raakt haar carrière aan het eind van de 60-er jaren in het slop. Ze wordt door haar manager aan de verkeerde songwriters en producers gekoppeld. Ze had relaties met Franse zangers als Claude François en Julien Clerc.  

Een belangrijk keerpunt in haar persoonlijk leven en in haar carrière was de ontmoeting met de zanger en componist Michel Berger in 1974. Ze begonnen een relatie die in juni 1976 uitmondde in een huwelijk. Berger begon voor Gall nieuwe nummers van goede kwaliteit te schrijven. Hits werden onder meer La Déclaration (1974), Samba Mambo (1975) en Il jouait du piano debout over Jerry Lee Lewis (geïnspireerd door Elton John).  

Vanaf het begin van de 70-er jaren bezoeken Gall en Berger regelmatig het Afrikaanse land Senegal. Niet zozeer om muzikale redenen, alswel om de lokale bevolking daar te ondersteunen in de strijd tegen honger en armoe. In 1986 voltrekt zich uitgerekend daar, in Afrika, het volgende drama in Gall’s leven als vriend en muzikant Daniel Balavoine sterft in een helicopter crash. Het nummer Évidemment, geschreven door Berger en gezongen door Gall, is een ontroerende hommage aan een gestorven vriend. De song verschijnt op het album Babacar. Het album dat een hoogtepunt in de carrière van France Gall tot dan toe is.

Internationaal scoort Gall met een ander nummer van het album ‘Babacar’ met de song Ella, elle l’a, een tribuut aan jazzzangeres Ella Fitzgerald. Kort na het uitkomen van deze laatste plaat stierf Berger aan een hartaanval op 2 augustus 1992. Enkele maanden na deze schok besloot Gall opnieuw te gaan optreden met de nummers die hij voor haar had geschreven en in 1995 bracht ze een nieuw album uit, France (opgenomen in Los Angeles). In de zomer van 1997 stierf haar dochter Pauline aan de gevolgen van de taaislijmziekte. Na deze nieuwe slag trok Gall zich terug uit de publiciteit en kwam nog slechts sporadisch voor het voetlicht. Ze bracht de meeste tijd door in haar huis in Senegal. Op 7 januari 2018 overleed ze op 70-jarige leeftijd in de Parijse voorstad Neuilly-sur-Seine aan de gevolgen van kanker. 

(bron: lc.nl/cultuur/In-Memoriam-France-Gall-zal-nooit-meer-zingen-22801395.html /nl.wikipedia.org/wiki/France_Gall / bluestownmusic.nl/rockcolumn-france-gall-het-grote-verdriet)  

Il jouait du piano debout (Hij speelde staande piano) is geschreven door Michel Berger en uitgevoerd in 1980 door France Gall. In 1980 kwam het album “Paris-France” van France Gall uit. Dit album bevatte onder andere het nummer “Besoin d’amour” (behoefte aan liefde), maar ook de in Frankrijk zeer grote hit “Il jouait du piano debout” (hij speelde staande de piano). Het laatste nummer ging over Jerry Lee Lewis en was volgens de media (ten onrechte) geïnspireerd op de Engelse zanger Elton John.

Elton John heeft overigens wel contact met Berger en Gall in 1980. Elton John die eigenaar is ,zoals veel Engelsen, van een huis aan de Franse Rivièra hoort de Gall en Berger nummers La groupie du pianiste en Il jouait du piano debout regelmatig op de Franse radio en raakt onder de indruk van beide nummers. Hij gaat naar Nice om hun albums te kopen, krijgt hun telefoonnummer en belt ze. Gall neemt de telefoon op en hoort, "Hallo dit is Elton John", en ze hangt op. Weer zo'n grappenmaker denkt ze. Uiteindelijk nodigt Elton John Gall en Berger uit in zijn huis in St Tropez en daar ontstaat een vriendschap.

Elton John wil een duet met Gall opnemen, dat gebeurt in de Sunset Studio in Los Angeles op 15 augustus 1980, terwijl Gall vijftien dagen daarvoor zwanger is geraakt. Het worden uiteindelijk twee duetten Les Aveux en Donner pour donner. Omdat ze goed met elkaar kunnen opschieten zijn ze oorspronkelijk van plan om een heel duo-album van Berger op te nemen en zelfs op tournee te gaan. Het project zal helaas niet slagen omdat Gall lijdt aan een gecompliceerde zwangerschap.

Door deze ontmoetingen met Elton John werd door veel media gedacht dat het nummer aan Elton John was opgedragen terwijl het in feite Jerry Lee Lewis is.

Journalisten Hugues Royer en Philippe Seguy schrijven in hun biografie over France Gall en Michel Berger: "In dit nummer wilde Michel Berger een eerbetoon brengen aan de Amerikaanse pianist en componist Jerry Lee Lewis. Berger pleit voor moed en zet zich af tegen lafheid, en brengt een idee naar voren dat gekoesterd wordt door Aragon (Frans dichter en schrijver) volgens wie de ware vrijheid is te leven in plaats van op je knieën te sterven ".

France Gall in een interview met Paris Match: "Toen ik Il jouait du piano debout zong, hebben zoveel mensen zichzelf herkend in dit thema: dat van verschil. Dat ook van de liefde voor het ritme. De woorden die ik zing, drukken een zoektocht uit naar liefde, een kwaad in de huid, eenzaamheid, de weigering van haat. Maar als je naar de liedjes van mijn nieuwe album luistert, zul je zien dat daarop gereageerd gaat worden. Het was Michel (Berger) die de teksten schreef, maar als ik dezelfde capaciteit had om te schrijven zoals hij dat kan, dan had ik het niet anders geschreven."

Buiten Frankrijk werd Il jouait du piano debout alleen een (bescheiden) hit in Nederland met respectievelijk een hoogste notering van #26 in de Single Top 100 en #22 in de Nederlandse Top 40