227. Les parapluies de Cherbourg (1980) - Mireille Mathieu en Michel Legrand

Mireille Mathieu (Avignon, 22 juli 1946) is een Franse zangeres. Zij werd door de Fransen ontdekt op 21 november 1965, naar aanleiding van de Franse tv-uitzending "Télé-Dimanche" waar zij in de zangwedstrijd "Le Jeu de la Chance" het liedje "Jezebel" van Édith Piaf interpreteerde. In de jaren 1960 was het heel gewoon dat deelnemers aan zangwedstrijden liedjes uit het repertoire van Piaf interpreteerden. Edith Piaf, overleden in 1963, bleef sterk aanwezig in het hart van de Fransen. Daarom zochten ze een "vervangster" die de traditie van de "chanson réaliste" zou overnemen.

Kijkers ontdekken in november 1965 een 19-jarig meisje met een dan al krachtige stem. Ze won de wedstrijd vijf weken op rij en werd opgemerkt door Johnny Stark die haar manager werd. Op 26 december 1965 treed ze op in het bekende Olympia theater als voorprogramma van Sacha Distel en Dionne Warwick. Haar eerste single, Mon credo, is a enorm succes met meer dan een miljoen verkochte exemplaren. Al snel wordt ze ook bekend buiten Frankrijk, in maart 1966, is het jonge wonderkind te gast in de Ed Sullivan Show in de Verenigde Staten. Datzelfde jaar heeft ze al diverse hits in Frankrijk.

Johnny Stark, de man die voor de carrière zorgde van zangers als Yves Montand, Luis Mariano, Tino Rossi, Line Renaud, Michel Delpech , Johnny Hallyday, Sylvie Vartan en Hugues Aufray, nam Mireille Mathieu volledig onder zijn hoede. Hij was ervan overtuigd dat de jonge Avignonnaise de hoogste top in de muziek kon bereiken, indien zij er voldoende wilskracht voor had. De zanger en acteur Maurice Chevalier gaf hem hierin volledig gelijk en nam haar ook onder zijn vleugels. 

Hard werken, discipline en wilskracht waren de wachtwoorden van Johnny Stark, de veeleisende "cow-boy", die 25 jaar lang, ononderbroken, de carrière van Mireille van dichtbij volgde tot zijn plotse overlijden in 1989. Na het overlijden van Stark raakt Mireille in een depressie, maar met dank aan haar familie krabbelt Mireille op en gaat opnieuw de studio in en brengt een nieuw album uit, Mireille Mathieu (1991), met een nieuwe platenmaatschappij. Elke albumrelease is een triomf, de Amerikaans pers vergelijkt haar met Edith Piaf. In 1999 overhandigde president Jacques Chirac haar het insigne van ridder van het Legioen van Eer (Légion d'Honneur).

"La demoiselle d'Avignon", zoals haar bijnaam luidt, vierde in november 2005 haar 40-jarige zangcarrière in de Olympia, waar zij op 24 november een "robijnen plaat" ontving voor de verkoop van 122 miljoen albums in de hele wereld sinds haar debuut. 2005 is het jaar van een geslaagde comeback in Frankrijk. Mireille Mathieu kwam steeds meer op de Franse zenders (televisie en radio) en kreeg weer aandacht in de Franse pers. Mireille bevestigde ook haar succes op internationaal niveau. In oktober 2014, vierde de zangeres haar 50-jarig zangjubileum in het Olympia theater (Parijs).

In 2016 werd ze benoemd tot ambassadeur van de Russische taal. Op 4 december 2016 ontving ze in Parijs een ere-diploma. Professor Margarita Roussetskaïa, rector van "L'Institut d'État de la langue russe Pouchkine" uitte bij die gelegenheid haar dankbaarheid aan de zangeres omdat ze de Fransen Russische nummers heeft doen ontdekken, evenals nieuwe pagina's van de Russische cultuur. 

(bron: wikipedia.org/wiki/Mireille_Mathieu, gala.fr/stars_et_gotha/mireille_mathieu)

 Les parapluies de Cherbourg is een iconische muziekfilm uit 1964 , geschreven en geregisseerd door Jacques Demy en met in de hoofdrollen een zeer jonge Catherine Deneuve en Nino Castelnuovo. De muziek werd geschreven door Michel Legrand. De film won op het Filmfestival van Cannes de Gouden Palm. Ook werd Les parapluies de Cherbourg genomineerd voor een vijftal Oscars. Behalve dat is de film ook vooral bekend door de soundtrack van Michel Legrand, die een bestseller werd en waarvan de muziek ook vandaag de dag nog erg bekend is. Want die soundtrack, daar draait het eigenlijk voor een groot deel om. De film is namelijk een musical, en niet zomaar een, alle tekst wordt gezongen, er zijn geen gespoken dialogen.

Het verhaal gaat over Geneviève Emery, die samen met haar moeder in de Franse havenstad Cherbourg woont. Geneviève, 17, runt samen met haar meoder een paraplu-winkel. Zij en Guy, een automecanicien, zijn verliefd en willen trouwen. Moeder wil dat niet, het meisje is te jong en bovendien is Guy niet van goeden huize. Guy vertrekt voor twee jaar naar het leger en Geneviève blijkt zwanger te zijn...

De instrumentale versie wordt gespeeld door een onbekend orkest. Het is de themamuziek en verschijnt door de film heen. Er is ook een vocale versie in de film, gezongen door de personages "Geneviève Emery" en "Guy Foucher", gespeeld door Catherine Deneuve en Nino Castelnuovo nagesynchroniseerd door respectievelijk Danielle Licari en José Bartel.

De filmdialoog wordt volledig gezongen als recitatief , inclusief een informeel gesprek, en wordt doorgezongen , of doorgecomponeerd zoals sommige opera's en toneelmusicals. Mireille Mathieu en Michel Legrand maakten er in 1980 een duo-versie van.

In het Engels is Les parapluies de Cherbourg vooral bekend geworden als I Will Wait for You, dat één van de meeste gecoverde versies in de muziek is, zowel instumentaal door talrijke orkesten, en vooral vocaal van 1965 t/m 2019 en niet door de minste artiesten zoals bijvoorbeeld door : Frank Sinatra, Andy Williams, Al Martino, Petula Clarck, Connie Francis, Trini Lopez, The Walker Brothers, Brenda Lee, Cher, Louis Armstrong, Chris Montez, Vera Lynn, Liza Minnelli, Rita Reys, Laura Fygi.

 

We hebben, omdat het zo mooi is, de trailer van deze filmklassieker er ook nog bij gezet. De film heeft nog altijd niet aan kracht verloren. Nog steeds worden velen terecht gegrepen door het dramatische liefdesverhaal, de mooie acteurs en decors en de typische sfeer.