216. En chantant (1978) - Michel Sardou

Michel Sardou (Parijs, 26 januari 1947) is een Franse zanger, chansonnier en acteur. Hij komt uit een beroemde Franse artiestenfamilie. Zijn vader Fernand Sardou was zanger, cabaretier en acteur. Zijn moeder Jackie Sardou was zangeres en actrice. Na het stoppen van zijn studie huurde zijn vader hem in voor zijn cabaret in Montmartre. Tegelijkertijd schreef hij zich in voor een theateropleiding en daar ontmoet hij Michel Fugain met wie hij een hechte vriendschap zal smeden. De twee acolieten beginnen samen hun eerste liedjes te componeren. Maar het begin is moeilijk, en hun eerste nummers blijven onopgemerkt.

In 1967 werd het mummer Les Ricains, midden in de Vietnamoorlog, gecensureerd. De hierover ontstane controverse zal er aan bijdragen dat de jonge zanger in de publiciteit komt. In 1970 kwam de grote doorbraak in Frankrijk met de hits "Les bals populaires" en "Le rire du sergent". Een belangrijke factor voor het succes was componist Jacques Revaux, met wie hij tot in de jaren 90 zou samenwerken. In 1970 bracht hij het album J'habite en France uit, gedragen door de hit Les Bals populaire, die de hitparade bereikte. Het album wint de Charles-Cros Academy-prijs en lanceert definitief de carrière van Michel Sardou. De zanger zal dan de successen aan elkaar rijgen; La maladie d'amour(1973), Une fille aux yeux clairs (1974), Le France (1975).

Als een geëngageerde zanger zal Michel Sardou een moeilijke periode doormaken halverwege de jaren 70. Hij stuit op kritiek met verschillende titels; J’accuse (Ik beschuldig), Le temps des colonies (De tijd van de koloniën)en Je suis pour (Ik ben er voor) en daarmee bedoelde hij de doodstraf. In 1978 publiceerden zijn tegenstanders een essay, 'Moeten we Sardou verbranden?'. Hierna moest Sardou zelfs enige tijd onderduiken. Maar hij wordt gesteund door andere artiesten en uiteindelijk keert de rust om hem heen weer terug.

Nadat hij in 1975 een nationale heldenstatus verwierf met zijn chanson "Le France", een protestsong over de verkoop van het toen grootste Franse cruiseschip is hij toch geschrokken van de controverse die in 1976 ontstond en koos Sardou ervoor om zijn carrière voort te zetten met een nieuw repertoire, meer gericht op liefdesliedjes La Java de Broadway, En chantant en Je vole . Eind jaren zeventig leek Sardou's muzikale output wat bloedarmer te worden, tot hij in 1981 verrassend terugkwam met Les lacs du Connemara, een album met vier top-10 hits in Frankrijk. In de jaren die volgden was het succes minder groot, maar elk album kende zeker één grote Franse hit .

In 1990 won Sardou de prijs voor beste plaat met Le privilège, waarin ook de teksten weer wat scherper werden. Na dat album werd zijn productiviteit minder, met een nieuw album eens in de twee à drie jaar. In 2004 brak zijn cd (getiteld Du plaisir) verkooprecords in Frankrijk. Sardou is niet alleen zanger, hij is ook acteur. In 2001 kocht hij samen met Jean-Claude Camus, de man die zijn concerten produceert, het Théatre de la porte St-Martin in Parijs. Sardou is directeur en eigenaar. Zelf acteerde hij ook in zijn eigen theater. Sardou heeft als acteur meegespeeld in de bioscoopfilm Cross, een politie/actiefilm uit 1986.

In 2018 geeft hij zijn laatste concert in zijn tournee met de naam La dernière danse en bracht een live-album uit met dezelfde naam als de tour. Een mooi muzikaal einde van zijn vruchtbare carrière, waarin hij ruim vijfhonderd chansons schreef. 

(bron: gala.fr/stars, nl.wikipedia.org/wiki/Michel_Sardou)

En chantant uitgebracht in 1978  op het album Je vole. Mede geschreven door Pierre Delanoë en Michel Sardou en gecomponeerd door Italiaanse zanger Toto Cutugno. Het nummer was een grote hit in Frankrijk. Kleinood van het allerhoogste karaat. Speels nummer dat zich schaamteloos in je hersens nestelt en er nooit meer uitgaat en dat door velen gecoverd is naderhand.

Sardou stond in die jaren onder druk die hij had veroorzaakt door op zijn album La Vieille in 1976 een aantal controversiële nummers op te nemen, met name de nummers Je suis pour en J'accuse vetoorzaakten veel ophef. Hij vond het in 1978 tijd om weer een beetje rust in de tent te brengen met een universeel nummer.

De zanger verklaart in zijn autobiografie La Moitié du Chemin in 1989 over En chantant:

"Ik had een echt populair nummer nodig dat lekker in het gehoor lag en te onthouden was. Controversieële liedjes begonnen me te vermoeien. Ik had het idee om van baan te veranderen. Ik was ziek en geen enkele dokter wist waar ik aan leed. Iemand heeft me aangeraden om op reis te gaan; en ervoor te zorgen dat ik me overal zou vervelen, maar dat ik door terug te keren genezen zou zijn. Ik ging"

Op een ietwat kinderachtig deuntje roept het lied vooral zijn jeugd en de vader van de zanger op, wat zijn verlangen in berusting bewijst door terug te keren naar thema's die zijn repertoire dierbaar zijn ("Toen ik een kleine jongen was, heb ik mijn lessen gevolgd terwijl ik zong [...] Als ik naar mijn vader ga die op me zit te wachten met open armen zingend, wil ik dat al mijn goede vrienden op aarde me erin begraven zingend ”).

Het nummer was een groot succes in Frankrijk en verkocht in 1978 meer dan een miljoen exemplaren. Tien jaar later zingt Louane Emera En chantant in de film La Famille Bélier.