2. La mer (1946) - Charles Trenet

 Charles Trenet (Louis Charles Auguste Claude (Charles) Trenet) (Narbonne, 18 mei 1913 – Créteil, 19 februari 2001) was een Franse zanger, componist en acteur, actief vanaf de jaren 30 tot aan de jaren 90 van de 20e eeuw. Trenet, die vanwege zijn komische expressie en zijn vilten hoedje de bijnaam "Le Fou Chantant" (de zingende dwaas) kreeg, is vooral bekend vanwege zijn wereldhits Douce France en La mer. In Frankrijk wordt Trenet net zo geroemd als Édith Piaf en Charles Aznavour.

Trenet, een notariszoon uit Narbonne, kwam al vroeg met kunst in contact, mede omdat hij vanwege een ziekte lange tijd thuis moest blijven. In 1928 volgde hij zijn moeder naar Berlijn en daar kwam hij in aanraking met theater en poëzie. In de jaren 30 studeerde hij in Parijs architectuur en vormgeving.

Tijdens de Duitse bezetting speelde Trenet in enkele films. Ook bleef hij optreden, voornamelijk voor Duitse soldaten en Franse krijgsgevangenen in Duitsland. Dat werd hem niet in dank afgenomen. Mogelijk is zijn opstelling ingegeven door het feit dat Trenet als homoseksueel gevaar liep te worden gedeporteerd en er geruchten over een Joodse afkomst de ronde deden

Het swing niet genoeg en belandt in een lade. Reneé Lebas probeert het in 1945 uit tijdens enkele optredens. Zonder veel succes.

Het nummer werd pas opgenomen na de Tweede Wereldoorlog. Het wordt aangeboden aan Suzy Solidor, die het echter afsloeg. Daarna viel de keuze op Roland Gerbeau, die het samen met het orkest van Jo Bouillon opnam aan het einde van 1945. De orkestratie en het koor werden verzorgd door Albert Lasry. Trenet zelf nam zijn lied voor het eerst op in 1946.

Tijdens een concert in Nederland besluit Trenet het nummer toch een keertje te zingen. Toevallig kan hij die dag een beroep doen op een koor. Trenet beseft tijdens de repetities dat die toevoeging het lied afmaakt. In 1946 duikt hij de studio in met een uit de kluiten gewassen zangkoor. Dit moet wel aanslaan. Helaas, Frankrijk danst op luchtige wijsjes door de bevrijding en keert zich af van het poëtische zeelied van Trenet, die voor geruime tijd vertrekt naar de Verenigde Staten. Aan de andere kant van de plas krijgt La mer de benijdenswaardige status van instantklassieker, en staat iedereen in de rij om Beyond The Sea te zingen. Frank Sinatra, Louis Armstrong, Dean Martin, George Benson, Bing Crosby, later ook de jonge Stevie Wonder, die net geen verrekking aan de stembanden oploopt, ook Barbra Streisand, en ja zelfs John Lennon.

Dat succes keert als een boemerang terug naar Frankrijk, waar iedereen nu plotsklaps in napoleontische houding springt om de zorgvuldig opgebouwde climax mee te beleven.

Door de jaren heen bleek het nummer nogal populair over de hele wereld en ontwikkelde het zich tot een klassieke chanson- en jazzstandaard waarbij een groot aantal prominente kunstenaars hun eigen versies opnamen. La mer kreeg in 1946 een Engelse tekst van Jack Lawrence: Beyond the sea. Dit werd een ongekend wereldsucces voor onder anderen Bobby Darin en Robbie Williams. Wereldwijd zijn er meer dan 400 versies van het lied opgenomen, waaronder een Nederlandse door Rob de Nijs.