199. Les bicyclettes de Belsize (1968) - Mireille Mathieu

 Mireille Mathieu (Avignon, 22 juli 1946) is een Franse zangeres. Zij werd door de Fransen ontdekt op 21 november 1965, naar aanleiding van de Franse tv-uitzending "Télé-Dimanche" waar zij in de zangwedstrijd "Le Jeu de la Chance" het liedje "Jezebel" van Édith Piaf interpreteerde. In de jaren 1960 was het heel gewoon dat deelnemers aan zangwedstrijden liedjes uit het repertoire van Piaf interpreteerden. Edith Piaf, overleden in 1963, bleef sterk aanwezig in het hart van de Fransen. Daarom zochten ze een "vervangster" die de traditie van de "chanson réaliste" zou overnemen.

Kijkers ontdekken in november 1965 een 19-jarig meisje met een dan al krachtige stem. Ze won de wedstrijd vijf weken op rij en werd opgemerkt door Johnny Stark die haar manager werd. Op 26 december 1965 treed ze op in het bekende Olympia theater als voorprogramma van Sacha Distel en Dionne Warwick. Haar eerste single, Mon credo, is a enorm succes met meer dan een miljoen verkochte exemplaren. Al snel wordt ze ook bekend buiten Frankrijk, in maart 1966, is het jonge wonderkind te gast in de Ed Sullivan Show in de Verenigde Staten. Datzelfde jaar heeft ze al diverse hits in Frankrijk.

Johnny Stark, de man die voor de carrière zorgde van zangers als Yves Montand, Luis Mariano, Tino Rossi, Line Renaud, Michel Delpech , Johnny Hallyday, Sylvie Vartan en Hugues Aufray, nam Mireille Mathieu volledig onder zijn hoede. Hij was ervan overtuigd dat de jonge Avignonnaise de hoogste top in de muziek kon bereiken, indien zij er voldoende wilskracht voor had. De zanger en acteur Maurice Chevalier gaf hem hierin volledig gelijk en nam haar ook onder zijn vleugels. 

 Hard werken, discipline en wilskracht waren de wachtwoorden van Johnny Stark, de veeleisende "cow-boy", die 25 jaar lang, ononderbroken, de carrière van Mireille van dichtbij volgde tot zijn plotse overlijden in 1989. Na het overlijden van Stark raakt Mireille in een depressie, maar met dank aan haar familie krabbelt Mireille op en gaat opnieuw de studio in en brengt een nieuw album uit, Mireille Mathieu (1991), met een nieuwe platenmaatschappij. Elke albumrelease is een triomf, de Amerikaans pers vergelijkt haar met Edith Piaf. In 1999 overhandigde president Jacques Chirac haar het insigne van ridder van het Legioen van Eer (Légion d'Honneur).

"La demoiselle d'Avignon", zoals haar bijnaam luidt, vierde in november 2005 haar 40-jarige zangcarrière in de Olympia, waar zij op 24 november een "robijnen plaat" ontving voor de verkoop van 122 miljoen albums in de hele wereld sinds haar debuut. 2005 is het jaar van een geslaagde comeback in Frankrijk. Mireille Mathieu kwam steeds meer op de Franse zenders (televisie en radio) en kreeg weer aandacht in de Franse pers. Mireille bevestigde ook haar succes op internationaal niveau. In oktober 2014, vierde de zangeres haar 50-jarig zangjubileum in het Olympia theater (Parijs).

In 2016 werd ze benoemd tot ambassadeur van de Russische taal. Op 4 december 2016 ontving ze in Parijs een ere-diploma. Professor Margarita Roussetskaïa, rector van "L'Institut d'État de la langue russe Pouchkine" uitte bij die gelegenheid haar dankbaarheid aan de zangeres omdat ze de Fransen Russische nummers heeft doen ontdekken, evenals nieuwe pagina's van de Russische cultuur. 

(bron: wikipedia.org/wiki/Mireille_Mathieu, gala.fr/stars_et_gotha/mireille_mathieu)

 Les bicyclettes de Belsize is geschreven en gecomponeerd door Les Reed en Barry Mason. Gebruikt als het themalied van de gelijknamige muziekfilm uit 1968, het werd gezongen door Anthony May in de film. Als een single was het dat jaar een grote hit, parallel daaraan waren er Engelse en Franse versies, respectievelijk voor Engelbert Humperdinck en Mireille Mathieu. De Franse versie is terug te vinden op Mathieu's album Les bicyclettes de Belsize uit 1968; de Engelse versie ging in 1968 in première als single en werd vervolgens opgenomen op Humperdincks album Engelbert uit 1969.

In de tweede helft van de jaren zestig raakt Mireille ook buiten Frankrijk steeds populairder. In 1967 treedt zij op in Londen. Vervolgens scoort zij een grote Europese hit met 'La Dernière Valse', een vertaling van Engelbert Humperdinck’s hitsingle 'The Last Waltz'. Op zijn beurt neemt Humperdinck haar liedje 'Les Bicyclettes De Belsize' op. Na Europa gaat Mireille op tournee door Canada en de Verenigde Staten, waar zij haar opwachting maakt in de tv-shows van Ed Sullivan en Danny Kaye. In Las Vegas deelt Mireille het podium met Dean Martin en Frank Sinatra.

Ondanks de Franse titel van het nummer, werden de rest van de 30 minuten durende film in het Engels geschreven. Het Britse korte onderwerp is een nominale parodie van de Franse speelfilm Les Parapluies de Cherbourg, in die mate dat men zelfs de woorden "Les parapluies de Cherbourg" op dezelfde muziek kan zingen. Hoewel het in 1968 werd geproduceerd, werd de film in 1969 in de bioscoop uitgebracht, waardoor sommigen dachten dat het op de uitvoeringen van Mireille Mathieu en Engelbert Humperdinck was geïnspireerd.

Het vertelt het verhaal van een jonge man die op een Raleigh RSW16 door de wijk Hampstead (NW3) in Londen fietst. Nadat hij tegen een reclamebord is gebotst, valt hij en wordt verliefd op het fotomodel die erop staat afgebeeld. Ondanks de titel komt het gebied van Belsize Park (een buitenwijk in Noord-Londen) niet echt voor.

Er is bijna geen gesproken dialoog en de soundtrack van de film is vrijwel overal te horen. De titelsong van de film, geschreven door Les Reed en Barry Mason, was een hit voor onder meer Mireille Mathieu en Engelbert Humperdinck (een top tien hit in het VK en een top 40-hit in de VS), hoewel de versie in de film wordt gezongen door Anthony May. De filmmuziek bevat ook "'Gentlemen Of The Park", uitgevoerd door Episode Six met de toekomstige Deep Purple-leden Ian Gillan en Roger Glover.

In België werd het een hit. Het piekte op de 4e plaats in de Belgische hitlijst waar het 17 weken in de hitlijst stond.

Tekst: Les bicyclettes de Belsize