141. Hymne à l'amour (1949) - Edith Piaf
Édith Piaf is het pseudoniem van Édith Giovanna Gassion (Parijs, 19 december 1915 – Grasse, 10 oktober 1963), die als Franse zangeres wereldwijde bekendheid kreeg. Bijgenaamd "la Môme Piaf", was ze een music hall en variétézangeres. Een buitengewone persoonlijkheid, ze zal vele componisten inspireren en ondanks ernstige gezondheidsproblemen internationale faam verwerven. Édith Piaf was ook een actrice in theater en film. Haar bekendste chansons, zijn: La Vie en rose, Non, je ne regrette rien en Milord (geschreven door Georges Moustaki).
Piaf werd in Parijs geboren als dochter van een Italiaans-Berberse kroegzangeres en een Franse acrobaat. Édith Piaf werd geboren in een zeer arm gezin. Volgens de legende werd ze geboren op de trappen van de voordeur van een gebouw. Ze werd opgevoed door haar grootmoeder, die in Normandië een bordeel uitbaatte. Haar debuut als zangeres maakte zij rond haar vijftiende jaar als straatzangeres. Toen Piaf 17 jaar was, kreeg ze een dochter (Marcelle), verwekt door Louis Dupont, een Parijse koerier op wie zij verliefd geworden was. Het kind overleed op tweejarige leeftijd aan een hersenvliesontsteking.
Ze kent een moeilijke start in het leven en moest zich zelfs prostitueren om een paar centen te verdienen. In het najaar van 1935 zong Édith Piaf op straat nummers uit het repertoire van Fréhel (een beroemde zanger van die tijd) en werd hierbij op twintigjarige leeftijd als zangeres ontdekt door de eigenaar van het Parijse Cirque Médrano. In 1936 trad zij voor het eerst op in dat theater. Piaf was bij publieke optredens erg nerveus. Nachtclubeigenaar Louis Leplée moedigde haar aan desondanks door te gaan en gaf haar de bijnaam La Môme Piaf (De kleine mus). Leplée werd korte tijd later vermoord. Piaf werd verdacht van medeplichtigheid, maar ze werd vrijgesproken.
[foto: Lipnitzki / Roger Viollet / Getty Images]
Tijdens de Duitse bezetting in de Tweede Wereldoorlog schreef Piaf haar befaamde nummer La Vie en rose. Zij was toen zowel bij de Duitse bezetters als onder de Franse bevolking een geliefde zangeres. Ze onderbrak haar carrière niet in de oorlog en gaat zelfs zingen in Duitsland. Ze zal na de oorlog niet worden berecht, want ze zong voor Franse gevangenen in Duitsland en zou hebben weten te ontsnappen aan soldaten uit nazi-Duitsland. Na de oorlog trad ze overal in Europa op en breidde haar roem zich buiten Frankrijk uit. In 1955 had ze zelfs een grote carrière in de Verenigde Staten. Ze zingt regelmatig in Carnegie Hall in New York. Haar tragische leven wordt weerspiegeld in haar muziek, met als specialiteit de met hartverscheurende stem voorgedragen scherpe ballade.
Piaf overleed op 47-jarige leeftijd aan een inwendige bloeding in Plascassier (gemeente Grasse) op 10 oktober 1963. Aan het einde van haar leven was Edith Piaf uitgeput en ziek. Ze is uitgeput door alcohol, morfine en het lijden van haar leven. Haar lichaam werd per ambulance naar haar huis in Parijs overgebracht, waar het voor het publiek werd opgebaard. Haar begrafenis trok honderdduizenden belangstellenden en de plechtigheid bij de begraafplaats werd geblokkeerd door meer dan veertigduizend bewonderaars. Charles Aznavour, die de start van zijn carrière aan Piaf te danken had - ze ging met hem op reis in Frankrijk en de Verenigde Staten -, herinnerde eraan dat de begrafenis van Piaf het enige moment was na de Tweede Wereldoorlog dat het verkeer in Parijs stillag.
Édith Piaf had veel romantische relaties, met name met bokser Marcel Cerdan en met de zangers Yves Montand en Georges Moustaki (tekstschrijver van het nummer Milord, één van zijn grootste hits). Ze trouwde twee keer: met zanger Jacques Pills (van 1952 tot hun scheiding in 1956), daarna met Théo Sarapo (van 1962 tot zijn dood in 1963). Vandaag de dag wordt zij herinnerd en gerespecteerd als een van de grootste zangeressen die Frankrijk ooit heeft gehad. Haar leven had echter verschillende kanten: haar beroemdheid contrasteerde scherp met haar droevige persoonlijke leven.
(bronnen: fr.vikipedia.org, nl.wikideck.com, nl.wikipedia.org)
Hymne à l'amour oorspronkelijk uitgevoerd door Piaf die ook de tekst voor het nummer schreef en de muziek kwam van Marguerite Monnot. Piaf zong dit lied voor het eerst in het Cabaret Versailles in New York City op 14 september 1949. Het werd geschreven voor haar minnaar en de liefde van haar leven, de Franse bokser, Marcel Cerdan. Op 28 oktober 1949, overleed Cerdan in een vliegtuigongeluk op weg van Parijs naar New York om Piaf te bezoeken. Ze nam het lied op 2 mei 1950 op.
"Hymne à l'amour" werd in 1951 in het Japans uitgevoerd als Ai no Sanka (Hymne (lofzang)om lief te hebben) door zanger Fubuki Koshiji, met teksten van Tokiko Iwatani. Het lied werd een van haar kenmerkende liedjes en ze verkocht ongeveer 2 miljoen exemplaren met verschillende singles van dit lied.
Hymne à l'amour werd door Piaf's protegé Eddie Constantine in het Engels vertaald als "Hymn to Love", deze versie werd door Piaf opgenomen op haar album La Vie En Rose / Édith Piaf Sings In English(1956). Deze versie is ook terug te vinden op het album At Last van 2003 van Cyndi Lauper.
Het werd ook uitgevoerd in het Engels als "If You Love Me (Really Love Me)" met teksten van Geoffrey Parsons. Kay Starr heeft hier in 1954 bekendheid mee gekregen. Mary Hopkin bracht in 1976 een versie van "If You Love Me (Really Love Me)" uit, die nummer 32 bereikte op de UK Singles Chart.
Tekst: Hymne à l'amour
Le ciel bleu sur nous peut s'effondrer
Et la terre peut bien s'écrouler
Peu m'importe, si tu m'aimes
Je me fous du monde entier
Tant que l'amour inondera mes matins
Tant que mon corps frémira sous tes mains
Peu m'importent les problèmes
Mon amour puisque tu m'aimes
J'irais jusqu'au bout du monde
Je me ferais teindre en blonde
Si tu me le demandais
J'irais décrocher la lune
J'irais voler la fortune
Si tu me le demandais
Je renierais ma patrie
Je renierais mes amis
Si tu me le demandais
On peut bien rire de moi
Je ferais n'importe quoi
Si tu me le demandais
Si un jour la vie t'arrache à moi
Si tu meurs que tu sois loin de moi
Peu m'importe si tu m'aimes
Car moi je mourrais aussi
Nous aurons pour nous l'éternité
Dans le bleu de toute l'immensité
Dans le ciel, plus de problèmes
Mon amour crois-tu qu'on s'aime?
Dieu réunit ceux qui s'aiment
(Auteurs: Édith Piaf hetFrans origineel, Geoffrey Parsons Engelse vertaling, Compositie: Marguerite Monnot)
Tekst: Hymne à l'amour- Nederlands (Vrije vertaling)
De blauwe hemel kan op ons neervallen
En de aarde net zo goed instorten
Het maakt mij niets uit, zolang jij van me houdt
Maakt de wereld mij niets meer uit
Zolang de liefde mijn morgens nog overspoeld,
Zolang mijn lichaam nog trilt onder jou handen,
Kunnen mij de problemen niet meer schelen,
Mijn lief, omdat jij van me houdt.
Ik zou tot het einde van de wereld gaan
Ik zou mijn haar blonderen,
Als jij me dat zou vragen.
Ik zou de maan afhaken
Ik zou een fortuin stelen,
Als jij me dat zou vragen.
Ik zou mijn land loochenen,
Ik zou mijn vrienden loochenen,
Als jij me dat zou vragen.
Ze mogen me allemaal uitlachen,
Ik zou alles doen,
Als jij me dat zou vragen.
Als op een dag, het leven je van mij wegneemt,
Als jij overlijdt, als je ver van mij weg bent
Maakt dat mij niet uit, zolang jij van mij houdt,
Want ik zal ook sterven.
We hebben de eeuwigheid voor ons,
In het blauw van de onmetelijkheid,
In de hemel, geen problemen meer,
Mijn lief, denk je dat we elkaar dan nog liefhebben?
(bron: songteksten.net)
{{ 'Comments (%count%)' | trans {count:count} }}
{{ 'Comments are closed.' | trans }}