130. Ta-ta-ta-ta (1967) - Michel Polnareff

Michel Polnareff (Nérac (Lot-et-Garonne), 3 juli 1944) is een Franse zanger en songschrijver van Joodse afkomst die vooral in de jaren '60 populair was. Polnareff werd geboren in een kunstminnende familie. Zijn moeder, Simone Lane, was danseres en zijn vader, Leib Polnareff (of Léo Poll), was een Russisch-joodse immigrant uit Odessa die samenwerkte met Édith Piaf. Hij leerde gitaar spelen en na zijn studies, militaire dienst en een korte carrière in verzekeringen begon hij gitaar te spelen op de trappen van de Sacré Coeur.

Zijn eerste single, La Poupée qui fait non uit 1966, was meteen zijn grootste hit en werd meerdere malen gecoverd, onder andere door Mylène Farmer en Khaled in 1996. De nieuwe imuziekstijl en Polnareff's atypisch imago, waren in die jaren grensoverschrijdend. In Frankrijk had hij veel hits. zoals "La Poupée qui fait non", "Love me, please love me", "Sous quelle étoile suis-je né?", "Ta-ta-ta-ta", "Âme câline", "Mes regrets", "Gloria", "Holidays", and "Tibili". Polnareff speelde ook met zijn imago: zwarte bril, mooie broek en dubbelzinnige provocaties. Op het gebied van stijl waren de optredens van Polnareff te vergelijken met die van David Bowie. Zijn nummer L'Amour avec Toi kon niet voor 22.00 uur gespeeld worden omdat dit destijds in Frankrijk als "pornografisch" werd beschouwd (het nummer is naar huidige maatstaven mild). In 1969 was Polnareff enorm succesvol: tournees, muziekvideo's, allemaal voltreffers, maar hij werd ook het doelwit van schandalen.

Het noodlot sloeg toe in september 1970, toen zijn vriend Lucien Morisse zelfmoord pleegde. Tegelijkertijd kreeg hij ook een relatiecrisis. Na een rustperiode in de omgeving van Parijs, na lange maanden in isolement, en genezen van zijn depressie, hervatte Polnareff geleidelijk zijn tournees. Zijn gezondheid en zijn moreel verbeterden, maar niet zijn zicht: hij werd gedwongen zijn ogen te beschermen met een dikke, donkere zonnebril. (In 1994 werd hij succesvol geopereerd aan staar om te voorkomen dat hij blind zou worden), Daar stopten zijn problemen niet. In 1972 toonde hij in een promotieposter voor zijn Polnarevolution-tour in 1972: zijn blote billen. Hoewel het schandaal hem commercieel ten goede kwam, bracht het censuur en rechtszaken met zich mee.  

Tijdens een wereldtournee vernam hij dat Bernard Seneau, zijn manager, er met zijn geld vandoor was gegaan, waardoor hij failliet was gegaan. Niet in staat om zijn schulden te betalen, en verpletterd door de dood van zijn moeder verliet hij Frankrijk en vestigde hij zich in de Verenigde Staten, waar hij in anonimiteit leefde. Zijn gedwongen ballingschap weerhield hem er niet van om te componeren, en zijn albums hadden wisselend succes. In de zomer van 1977 bracht hij een nieuw nummer uit genaamd "Lettre à France" het was geen nummer dat geschreven was voor een meisje dat Frankrijk heette, maar eerder voor zijn land dat hij heel erg miste. Dit nummer werd meteen erg populair in Frankrijk, niet erg verwonderlijk voor het sterk nationalistische Frankrijk.

Polnareff keerde in 1989 verrassend terug naar Frankrijk. Anderhalf jaar lang sloot Polnareff zich af van de buitenwereld in een luxe hotel in Parijs en nam Kama-Sutra op, met Mike Oldfield die wat gitaarpartijen toevoegde. Het album werd uitgebracht in februari 1990, en werd een commercieel succes en was de de terugkeer van Polnareff aan het muziekfront met hits als "Kâma Sûtra", "LNA HO" en "Toi et moi". Uiteindlijk bleef hij toeren en platen opnemen tot 2018. 

(bron: en.wikipedia.org/wiki/Michel_Polnareff / wikipedia.org/wiki/Michel_Polnareff) 

Ta-ta-ta-ta was een bescheiden hit in Nederland. In 1967 stond het 9 weken in de Top 40, met als toppositie no. 8. Het waren de vroege hoogtijjaren van Polnareff, die In 1965 de Disco Revue-prijs in Parijs had gewonnen. Zijn eerste single, La Poupée qui fait non (1966), was een onverwacht succes. Tijdens deze periode speelde hij concerten in Brussel waaronder een week lang samen met Jeff Beck.

Van zijn eerste vier singles, werden er drie een succes: La Poupée qui fait non, Love me, please love me, Ta-ta-ta-ta.

(Maxi)Singles (EP) Michel Polnareff:

1966: "La Poupée qui fait non" / "Chère Véronique" / "Beatnik" / "Balade pour toi"
1966: "Love me, please love me" / "L'Amour avec toi" / "Ne me marchez pas sur les pieds"
1966: "Sous quelle étoile suis-je né?" / "Time Will Tell" / "L'Oiseau de nuit" / "Histoire de coeur"
1967: "Ta-ta-ta-ta" / "Rosée d'amour n'a pas vu le jour, rosée du jour n'a pas eu d'amour" / "Le Pauv' Guitariste" / "Complainte à Michaël" 

In de tweede helft van de jaren zestig had Polnareff een reeks hits, maar het duurde niet lang voordat de Franse pers zich bijna volledig concentreerde op zijn opzichtige podiumpresentatie. De kritiek van de conservatieve pers leek geen invloed te hebben op zijn hits, en Polnareff oogstte lof van beroemdheden als Charles Trenet, maar de aanhoudende kritiek woog zwaar op hem. 

 Tekst: Ta-ta-ta-ta