128. Love Me, Please Love Me (1966) - Michel Polnareff

Michel Polnareff (Nérac (Lot-et-Garonne), 3 juli 1944) is een Franse zanger en songschrijver van Joodse afkomst die vooral in de jaren '60 populair was. Polnareff werd geboren in een kunstminnende familie. Zijn moeder, Simone Lane, was danseres en zijn vader, Leib Polnareff (of Léo Poll), was een Russisch-joodse immigrant uit Odessa die samenwerkte met Édith Piaf. Hij leerde gitaar spelen en na zijn studies, militaire dienst en een korte carrière in verzekeringen begon hij gitaar te spelen op de trappen van de Sacré Coeur.

Zijn eerste single, La Poupée qui fait non uit 1966, was meteen zijn grootste hit en werd meerdere malen gecoverd, onder andere door Mylène Farmer en Khaled in 1996. De nieuwe muziekstijl en Polnareff's atypisch imago, waren in die jaren grensoverschrijdend. In Frankrijk had hij veel hits. zoals "La Poupée qui fait non", "Love me, please love me", "Sous quelle étoile suis-je né?", "Ta-ta-ta-ta", "Âme câline", "Mes regrets", "Gloria", "Holidays", and "Tibili". Polnareff speelde ook met zijn imago: zwarte bril, mooie broek en dubbelzinnige provocaties. Op het gebied van stijl waren de optredens van Polnareff te vergelijken met die van David Bowie. Zijn nummer L'Amour avec Toi kon niet voor 22.00 uur gespeeld worden omdat dit destijds in Frankrijk als "pornografisch" werd beschouwd (het nummer is naar huidige maatstaven mild). In 1969 was Polnareff enorm succesvol: tournees, muziekvideo's, allemaal voltreffers, maar hij werd ook het doelwit van schandalen.

Het noodlot sloeg toe in september 1970, toen zijn vriend Lucien Morisse zelfmoord pleegde. Tegelijkertijd kreeg hij ook een relatiecrisis. Na een rustperiode in de omgeving van Parijs, na lange maanden in isolement, en genezen van zijn depressie, hervatte Polnareff geleidelijk zijn tournees. Zijn gezondheid en zijn moreel verbeterden, maar niet zijn zicht: hij werd gedwongen zijn ogen te beschermen met een dikke, donkere zonnebril. (In 1994 werd hij succesvol geopereerd aan staar om te voorkomen dat hij blind zou worden), Daar stopten zijn problemen niet. In 1972 toonde hij in een promotieposter voor zijn Polnarevolution-tour in 1972: zijn blote billen. Hoewel het schandaal hem commercieel ten goede kwam, bracht het censuur en rechtszaken met zich mee.  

Tijdens een wereldtournee vernam hij dat Bernard Seneau, zijn manager, er met zijn geld vandoor was gegaan, waardoor hij failliet was gegaan. Niet in staat om zijn schulden te betalen, en verpletterd door de dood van zijn moeder verliet hij Frankrijk en vestigde hij zich in de Verenigde Staten, waar hij in anonimiteit leefde. Zijn gedwongen ballingschap weerhield hem er niet van om te componeren, en zijn albums hadden wisselend succes. In de zomer van 1977 bracht hij een nieuw nummer uit genaamd "Lettre à France" het was geen nummer dat geschreven was voor een meisje dat Frankrijk heette, maar eerder voor zijn land dat hij heel erg miste. Dit nummer werd meteen erg populair in Frankrijk, niet erg verwonderlijk voor het sterk nationalistische Frankrijk.

Polnareff keerde in 1989 verrassend terug naar Frankrijk. Anderhalf jaar lang sloot Polnareff zich af van de buitenwereld in een luxe hotel in Parijs en nam Kama-Sutra op, met Mike Oldfield die wat gitaarpartijen toevoegde. Het album werd uitgebracht in februari 1990, en werd een commercieel succes en was de de terugkeer van Polnareff aan het muziekfront met hits als "Kâma Sûtra", "LNA HO" en "Toi et moi". Uiteindlijk bleef hij toeren en platen opnemen tot 2018. 

(bron: en.wikipedia.org/wiki/Michel_Polnareff / wikipedia.org/wiki/Michel_Polnareff) 

 Love Me, Please Love Me is het debuutalbum uit 1966 van de Franse singer-songwriter Michel Polnareff. Het was oorspronkelijk bekend als het titelloze album Michel Polnareff, maar werd later geïdentificeerd door het titelnummer "Love Me, Please Love Me".

"Love Me, Please Love Me", het titelnummer van het album, is voornamelijk in het Frans met alleen de Engelse woorden (Love me, please love me) gebruikt in de titel en tekst. Het lied werd mede geschreven door Polnareff in samenwerking met de Franse songwriter Frank Gérald. Het liedje werd opgenomen in Pye Studios in Londen en het arrangement en de muzikale leiding was van de Britse Charles Blackwell, waardoor een gedenkwaardige piano-intro ontstond, orkestratie met piano. viool, twee drums en drie backing vocals om het een onderscheidend geluid te geven. De pianotune en de combinatie van de gezongen tekst in het Frans met de Engelse titel gaf het iets bijzonders. In Frankrijk werd het onderschieden door een vakjury met de "Prix de la Critique" 

In de eerste week van uitgave verscheen het op nummer 2 van de populaire en goed gevolgde Franse hitparade, gepubliceerd door het amusementtijdschrift Salut l es copains. Het werd al snel de grootste Franse zomerhit van 1966, ondanks de eerste kritiek op Polnareff die Engels in de titel heeft gebruikt als een weergave van franglais (mix van Frans en Engels). Volgens criticus Jean-Michel Boris is Love Me, Please Love Me een integraal onderdeel is van de levendige herinnering aan Franse chansons. 

Het stond nummer 1 1n de Ultratop van Wallonië. In Vlaanderen stond het 25 weken in de hitlijst, met als hoogste notering nummer 7. Het werd ook uitgebracht in Duitsland. Het stond 2 weken in de Nederlandse Top 40.

Het album bevatte samenwerkingen met gerenommeerde songwriters zoals de Britse songwriter Keith Reid (songwriter van Procol Harum). Met Reid schreef Polnareff samen het geheel Engelse "Time Will Tell" en "You'll Be On My Mind" voor het album. Het album stond op de nummer 1 in de Franse albumhitlijst en werd uiteindelijk met goud bekroond. De Franse editie van het tijdschrift Rolling Stone classificeerde het album als het 39e beste Franse rockalbum ooit.

Veel artiesten hebben het titelnummer gecoverd, met name Sandie Shaw in 1967. Haar versie was helemaal in het Engels met nieuwe teksten. Het nummer stond ook op haar album uit 1967 met de titel Love Me, Please Love Me. Sandie Shaws uitvoering was zo succesvol dat ze een Italiaanse versie voor de Italiaanse markt uitbracht met de titel "Amami, ti prego Amami". In 1967 nam Le Grand Orchestre de Paul Mauriat een orkestversie op zonder enige tekst.