110. Les lacs du Connemara (1981) - Michel Sardou

Michel Sardou (Parijs, 26 januari 1947) is een Franse zanger, chansonnier en acteur. Hij komt uit een beroemde Franse artiestenfamilie. Zijn vader Fernand Sardou was zanger, cabaretier en acteur. Zijn moeder Jackie Sardou was zangeres en actrice. Na het stoppen van zijn studie huurde zijn vader hem in voor zijn cabaret in Montmartre. Tegelijkertijd schreef hij zich in voor een theateropleiding en daar ontmoet hij Michel Fugain met wie hij een hechte vriendschap zal smeden. De twee acolieten beginnen samen hun eerste liedjes te componeren. Maar het begin is moeilijk, en hun eerste nummers blijven onopgemerkt.

In 1967 werd het mummer Les Ricains, midden in de Vietnamoorlog, gecensureerd. De hierover ontstane controverse zal er aan bijdragen dat de jonge zanger in de publiciteit komt. In 1970 kwam de grote doorbraak in Frankrijk met de hits "Les bals populaires" en "Le rire du sergent". Een belangrijke factor voor het succes was componist Jacques Revaux, met wie hij tot in de jaren 90 zou samenwerken. In 1970 bracht hij het album J'habite en France uit, gedragen door de hit Les Bals populaire, die de hitparade bereikte. Het album wint de Charles-Cros Academy-prijs en lanceert definitief de carrière van Michel Sardou. De zanger zal dan de successen aan elkaar rijgen; La maladie d'amour(1973), Une fille aux yeux clairs (1974), Le France (1975).

Als een geëngageerde zanger zal Michel Sardou een moeilijke periode doormaken halverwege de jaren 70. Hij stuit op kritiek met verschillende titels; J’accuse (Ik beschuldig), Le temps des colonies (De tijd van de koloniën)en Je suis pour (Ik ben er voor) en daarmee bedoelde hij de doodstraf. In 1978 publiceerden zijn tegenstanders een essay, 'Moeten we Sardou verbranden?'. Hierna moest Sardou zelfs enige tijd onderduiken. Maar hij wordt gesteund door andere artiesten en uiteindelijk keert de rust om hem heen weer terug.

 Nadat hij in 1975 een nationale heldenstatus verwierf met zijn chanson "Le France", een protestsong over de verkoop van het toen grootste Franse cruiseschip is hij toch geschrokken van de controverse die in 1976 ontstond en koos Sardou ervoor om zijn carrière voort te zetten met een nieuw repertoire, meer gericht op liefdesliedjes La Java de Broadway, En chantant en Je vole . Eind jaren zeventig leek Sardou's muzikale output wat bloedarmer te worden, tot hij in 1981 verrassend terugkwam met Les lacs du Connemara, een album met vier top-10 hits in Frankrijk. In de jaren die volgden was het succes minder groot, maar elk album kende zeker één grote Franse hit .

In 1990 won Sardou de prijs voor beste plaat met Le privilège, waarin ook de teksten weer wat scherper werden. Na dat album werd zijn productiviteit minder, met een nieuw album eens in de twee à drie jaar. In 2004 brak zijn cd (getiteld Du plaisir) verkooprecords in Frankrijk. Sardou is niet alleen zanger, hij is ook acteur. In 2001 kocht hij samen met Jean-Claude Camus, de man die zijn concerten produceert, het Théatre de la porte St-Martin in Parijs. Sardou is directeur en eigenaar. Zelf acteerde hij ook in zijn eigen theater. Sardou heeft als acteur meegespeeld in de bioscoopfilm Cross, een politie/actiefilm uit 1986.

In 2018 geeft hij zijn laatste concert in zijn tournee met de naam La dernière danse en bracht een live-album uit met dezelfde naam als de tour. Een mooi muzikaal einde van zijn vruchtbare carrière, waarin hij ruim vijfhonderd chansons schreef. 

(bron: gala.fr/stars, nl.wikipedia.org/wiki/Michel_Sardou) 

Les lacs du Connemara ("De meren van Connemara") is een hitsingle uit 1981 en is tevens het titelnummer van Sardou's elfde studioalbum. Het lied is geschreven door Michel Sardou en Pierre Delanoë (tekst) en Jacques Revaux (muziek). In februari 1982 bereikte het de 9e plaats in de Nederlandse Top 40, de enige keer dat een single van Sardou de top 10 in Nederland heeft bereikt. Ondanks z'n Franstalige tekst, ongewone lengte en ongewone opbouw werd Les Lacs du Connemara snel populair nadat de single begin 1982 in Nederland en België werd uitgebracht. In Nederland werd het onder meer gesteund door Frits Spits, die het nummer regelmatig draaide in zijn programma De Avondspits.

Begin jaren 80 besluit Sardou om voortaan minder uitgesproken teksten te zingen. Aanvankelijk werkt dat niet goed, maar in 1981 verbaast hij vriend en vijand met de uitvoering van Les Lacs du Connemara. Het nummer gaat over de Ierse streek Connemara, waarbij Sardou veel typische Ierse kenmerken gebruikt in zijn tekst: de woeste en ruige natuur, met verwijzingen naar de Keltische cultuur, z'n legenden, Oliver Cromwell, Tipperary, Galway en typisch Ierse (familie)namen als Sean, Maureen, O'Connell en Flaherty.

Les lacs du Connemara is niet alleen een doorslaand succes, maar zal voor de eeuwigheid licht beschonken medemensen op tafels jagen terwijl ze verwoed met witte servetten zwaaien. De overigen wankelen ondertussen polkagewijs het café of de feestzaal uit. Het nummer trekt zich langzaam maar zeker op gang. De kracht zit in het bijna hamerende ritme. Terwijl Sardou op bezwerende wijze een desolaat Iers landschap beschrijft, valt er plots een versnelling uit de lucht. In die acceleratie komen alle personen uit de Connemara tot leven, zelfs ene Sean Kelly, waarbij je je afvraagt of het geen knipoog is naar de destijds populaire wielrenner. In volle IRA-crisis bezingt Sardou met liefde het fel geteisterde Ierland.

Het nummer heeft een nogal ongewone opbouw voor een Franse chanson. Het is uitzonderlijk lang (bijna zes minuten), waarvan de laatste twee minuten bestaan uit een enigszins bombastisch gearrangeerd instrumentaal stuk. Dit gedeelte is gespeeld door het London Symphony Orchestra en het koor dat bij dit orkest hoort. De arrangementen zijn van Eric Bouad en Roger Loubet.

Les Lacs du Connemara is in de loop der jaren regelmatig gecoverd in Nederland en België.

Tekst: Les lacs du Connemara - Nederlandse vertaling