100. Le mur de la prison d'en face (1977) - Yves Duteil

Yves Duteil (Neuilly-sur-Seine, 24 juli 1949) is een Frans acteur, componist en zanger. Hij was tevens burgemeester van Précy-sur-Marne in het departement Seine-et-Marne van 1989 tot 2014 en zet zich in voor het behoud van de Franse taal, kinderrechten, vrede en het milieu. Al tijdens zijn kindertijd toonde Duteil interesse voor muziek: hij liep school aan het lycée Balzac waar hij orgel speelde in het schoolorkest. In 1967 haalden zijn ouders hem van school om hem privélessen te geven.

In 1968 begon Duteil aan zijn hogere studies economische wetenschappen. Hij kwam niet verder dan het eerste jaar, ging vervolgens maar aan de slag als G.O. (gentil organisateur) bij Club Med, en begon te studeren aan het Petit Conservatoire de Mireille waar ook Françoise Hardy en Michel Delpech werden ontdekt.

In 1972 nam hij zijn eerste single op. Virages werd meteen een succes en andere singles volgen snel. In 1974 kwam L’écritoire uit, het eerste album van Duteil. De verkoop was miniem maar voor Quand on est triste kreeg de zanger wel de publieksprijs en de prijs voor het beste lied op het festival van Spa. Zijn tweede album J'attends deed het aanzienlijk beter en in 1976 speelde hij voor het eerst in de legendarische concertzaal l’Olympia. Van het album Tarentelle uit 1977 gingen 1,2 miljoen exemplaren de deur uit, goed voor een diamanten plaat. Dat album bevatte niet alleen zijn nummer ("Prendre un enfant") maar ook andere klassiekers. Duteil had intussen een flinke reputatie uitgebouwd als live artiest en in 1978 kon hij uitpakken met Yves Duteil en public, zijn eerste live album. In 1979 verscheen zijn vierde album J’ai la guitare qui me démange. De SACEM (Société des Auteurs, Compositeurs et Editeurs de Musique) riep hem uit tot best verkochte artiest van de periode 1970-1979. De single Prendre un enfant werd door de luisteraars van RTL uitgeroepen tot één van de tien mooiste liedjes van het decennium. 

Duteils vermogen om met liefde gevulde, ontroerende teksten op zoete of pakkende melodieën te schrijven, heeft van hem een zanger gemaakt die veel meer geliefd is dan hij wordt geprezen door het publiek. Hij is waarschijnlijk niet de eerste die erin geslaagd is buiten de schijnwerpers van de showbusiness te blijven, terwijl hij er toch in slaagde erg populair te zijn, tenslotte deed zijn collega Hugues Aufray dit ook. Maar dit is waarschijnlijk ontstaan door de ontroerende kant van hem te laten zien en dat hij het eenvoudige leven van een echtgenoot en vader leidt en concerten geeft die de dichter/zanger dichtbij een vriendelijke groep mensen brengt waar pure emoties worden gedeeld.

In 2001 bracht Duteil "Sans Attendre" uit, meer introspectief dan ooit en met veel bescheidenheid pakt hij sommige aspecten van zijn leven aan op een manier die hem een diepe kijk op het leven geeft . Op een eenvoudige manier zingt hij over vriendschap in moeilijke tijden ("Les gestes délicats"), compassie voor een vader die hem nooit zoveel genegenheid toonde, wat Duteil niet verhindert om met liefde te antwoorden en alle vriendelijke woorden zingt die hij voor zijn vader vond, en hoe zijn jeugd eruit zag ("Lettre À mon père"). En waarschijnlijk het meest ontroerende nummer: "Pour que tu ne meures pas", een tranentrekker, met een tekst de over de ziekte gaat van Yves Duteil's vrouw, op een zeer bescheiden manier gezongen en die Duteil een diepe vreugde, geloof en liefde in het leven brengt in dit nummer.

In Duitsland worden de chansons van Duteil in de Franse en Duitse taal vertolkt door de Belgisch-Duitse zanger Didier Caesar. Zijn nummer "Prendre un enfant par la main" is in 2001 vertaald en gezongen door de ook bij ons bekende Reinhard Mey met als titel "Gib einem Kind deine Hand". 

(bron: nl.wikipedia.org/wiki/Yves_Duteil / en.wikipedia.org/wiki/Yves_Duteil) 

Le mur de la prison d'en face verschijnt op het album Yves Duteil (1977) en op het verzamelalbum Intimes Convictions (2011). In 1972 kreeg Yves Duteil voor het eerst een kleine hit met het nummer "Virages". Ook zijn debuutalbum L'Écritoire uit 1974, telt enkele nummers die in Frankrijk bekend werden zoals het titelnummer en van zijn volgende album, J'attends (1976), werden "Tisserand", "Les batignolles" bekende nummers (in Frankrijk)

Zijn album Tarentelle uit 1977, dat zijn meest klassieke zou worden, omvatte niet alleen zijn meest bekende lied ("Prendre un enfant") maar ook liedjes als het titelnummer, "Le petit pont de bois", "Le mur de la prison d'en face", die allemaal klassiekers zijn geworden.